ÖZGÜR ZEYBEK

Fotoğraflar: Özgür Zeybek'e ait olup kişisel sitesinden alınmıştır.

(10 Kasım 1979, Turgutlu / Manisa - )

         Dış Ticaret ve İktisat öğrenimi gördü. Uzun yıllardır fotoğraf çalışmalarını sürdüren Zeybek ilk kişisel stüdyosunu 2011 yılında, ilk kişisel sergisini ise 2010 yılında açtı. 2012 yılından bu yana fotoğrafçılık alanında hizmet veriyor. Bugüne kadar pek çok edebiyat dergisinin yayın kurulunda ve seçici kurulunda yer alan Zeybek, 2017 yılında yayına başlayacak olan, "Sakin Oda" isimli kültür ve sanat seçkisi içeren internet sitesi çalışmalarını sürdürüyor. 1999 yılında, M. Özgür Mutlu ve Olcay Özmen  ile Vesaire Fanzin’i hazırladı. Manisa’da yaşıyor, evli ve bir çocuk babası.

       1999 yılından bu yana şiirleri, öyküleri, yazıları ve söyleşileri Aletheia, Aykırı Sanat, Ayrıntı, Bireylikler, Düşe Yazma, Edebiyatta Üç Nokta, Gediz, Imagine, Koridor, Kum Edebiyat, Kurgu, Milliyet Sanat, Muzica, Öteki-siz, Papirüs, Patika, Sandal, Şiirden, Vesaire vb. gibi dergi ve fanzinlerde yayımlandı.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Ne Meşhur Silahtı Aşk (2011, Kanguru Yayınları, Ank., 80 s.)

& Kuşlarla Uzak (2018, Şiirden Yayınları, İst.)

Kaynaklar:

A  http://www.ozgurzeybek.com/index.html

A  http://nemeshursilahtiask.blogspot.com.tr/

Hakkında Yazılan Yazılardan Alıntılar:

/  “Özgür Zeybek kelimeleri usulca yerleştiriyor şiirin kılcal damarlarına. Titreşimsiz bırakıyor, soluk aldığını duyduğunuz kelime aralarına kattığı harç;  kıvamında, yoğun, kesif ve dingin: fazlalık taşırmıyor. İstiflenen duygu ve kelimeler düzenine yaklaşırken rahatlık duyuyorsunuz. Onu ezberler gibi okuyorsunuz. İçinize işleyen bir duygu seli. Ön tema'sı aşk. Bel bağladığı, tüm kararların ordan çıktığı. Hayatın içinden koparıyor yazdıklarını. Bir de Ege kokusuyla sıcak ve yakıcı. Küçük kalp atışlarıyla 'beni öp, bu evi başıma yık'  diye kendini haklı çıkarmayan kavgasını aktarıyor. ‘İçimden bir organ çek’ diyecek kadar içten ve değiştirime açık. ‘Aşk mektuplarından yapılıp fırlatılan uçaklar’  kadar rüzgarlı.Saçlarını kurban ettiği aşkını anlatıyor. Deniz kokan, onu her yakada saran aşkını. 'Beni ağlamak için sakla'  dediğinden daha duyarlı.  Gitmek, kalmak ve aşkın her türlü hali. Özgür Zeybek'te yaşadığı, karar verdiği her şey inandığı aşkın çemberinden geçirilmiş.Hayattan nakaratları yazıyor. Çekmecesinde sakladığı kelimeleri, defter arasında kuruttuğu yapraklar arasında değerlenmiş, ince yerleştirmesiyle sunuyor. Yerinde koşturuyor, yerinde yakınıyor. Sonunda gene kalp içinden saydam tele tutunuyor.

       Özgür Zeybek'te Necatigil'in küçük sokaklarında gezinen, onun eksiltilmiş dilini tutkuyla yoğuran bir yaşam neferinin sesini duydum. Özentisiz, kendiliğinden ve aşk hırsının tanınmaz duvarından düşürülmüş dizelerle.”

Hüseyin Peker

/  “Ne Meşhur Silahtı Aşk, her şeyden önce gecikmiş bir ilk kitap. Özgür Zeybek imzasını son on yılda sık olmasa da hemen her yerde gördüm, görmekten geldim. Bir şairin bir şairi görme/duyma sevabını Dağlarca'dan değil İlhan Berk'ten öğrendim çünkü.

Türk şiirini iyi özümsemiş olan Zeybek, şiire ve aşka “sen” diye seslenmesiyle de kendini çabucak şiirin içine atıyor. Bundan olacak, içindeki ses biraz meczûp biraz yâr sesine terzi aşk-ı şeydâ ! Yer yer Ege duyarlılığıyla derdini söylemeye çalışsa da Özgür Zeybek aşk ve travmalardan ötürü bir o kadar da Akdenizli.  

Hüseyin Alemdar

/  “Özgür Zeybek ilk gençlik yıllarının kelebekler gibi uçuştuğu ‘Kuşlarla Uzak’ adlı şiir kitabında dilin olanaklarını özgür ve özgün bir şekilde geliştirerek muhteşem bir imge dünyasına uçuruyor bizi. İnceden inceye sezdirdiği mesaj ve felsefi kayganlıklarla örülü şiirleriyle benim Türk Şiiri için aradığım bir şair.

Daha açık söylersem: Türk Şiirini kirinde temizleyecek bir şair.

Hiç gürültü ve patırtı yapmadan köşesinde sessizce şiirini büyütüyor:

‘’fotoğraflara sürte sürte incelttim gözlerimi

bu yıldızsız ve külhani karanlıkta ‘’

‘’sana bu şiiri mahallenin çocuklarından gizli yazıyorum

telaşlı kedilerin arasından fırlatıyorum

ya gerersin göğsünü, ya eğersin başını

ben bütün canımı kullanıyorum’’

Özgür Zeybek sessizce ve gizlice yazıyor. Mahalleni çocukları bilmiyor ama yaşamın her teline vura vura yazıyor şiirlerini. Sözcükleri kaza kaza çıkarıyor yeryüzüne. Bir imge ustası olan Özgür Zeybek’ten çok umutluyum.”

Özkan Mert  

/   “Özgür Zeybek, küçük harflerle mutluluğun sesini uzatıyor önümüze. Kuş dilinden mektuplar yazdığını söylüyor atletlerine, bazen kuş ötüşü kadar narin tellendiriyor bunu; gerek uyaklarla, gerek yürek çınlamalarıyla.

       Atlasa koşan çocuk dediği kadar var kendinden söz ederken.

       "Aşık olan herkes, gözleri açık ölür" yazan birinin kederi ve adım sesleri var dizelerde.

       Olanca kuvvetiyle hüzne çağıran; ayrıca umut dolu hep: kendine bağlı ve tekrarlamaktan sakınmayan...

       'küstüm, bitmedi' diyor bir şiirinde. onun kendiyle olan hesaplaşması bitmeyecek, hep sizi de ortak edecek koşusuna.

       Telaşlı bir söyleyiş, mahallenin kedilerinden selam getirmiş kadar içten..

       Onun sesini hep bir ağacın devrilirken çıkardığı çıtırtıyla bekleyin odanıza,

       kuşlarla uzak ama yürek çağrımızla oldukça yakın biri: “

Hüseyin Peker

Şiirlerinden Seçmeler:

AŞK MUNSABB

gökyüzü ağırıma gidiyor, eğdim başımı

çocukluğum, döner misin akşam ezanından önce

bir şarkının sus yerinden

başka bir şarkının sen yerine koşuyorum

iki(e)lem tutuyorum ensemin içinde

güz bir gürz gibi sallanıyor başucumda

dilimdeki akrep çekiyor, ağzımdaki sigarayı

yeniden yıkıyorum gözlerimi Eylül sonlarına

yeniden öğreniyorum annemden

papatyalardan taç yapmayı, sabrı                                                         

 - sevişmesinler diye,

ayaklarından toprağa bağlanmışlarsa

siz, birbirine yakın dikin

yapraksızken yalnız bırakın ağaçları –

 meczûb değilim, ben aşk-ı şeyda

 gökyüzü ağırıma gidiyor, eğdim başımı

ayaklarıma yapışan bu kentte

öpüştüğümüz caddeler patlıyor, sokak sokak

öyle cesur, bir başıma kalamıyorum

işte sen ! yüreğimi suda sektiren

tırnaklarım yüzüme gömülü bekliyorum

aksak bir ritimle dirseklerim, titriyorum

gemiciler denizle tutuklanır, aşk munsabb

bir bardak su gibi duruyor hayalimde gözlerin

gözlerimi Ege’ye bağlıyor özlemin

Al ! sana gönderiyorum

bu yağmurdan uçurtmayı

Ankara’nın da deniz kokan bir yeri var mı?

“Ne Meşhur Silahtı Aşk” adlı kitabından

EN TANIMSIZ CİNAYET: AŞK

 

I

Ağzımda demir döven işçiler,

dilim balyoz gibi damağıma vuruyor.

Kalbimin tomografisi çekiliyor,

daha iyi görünmek için, gülümsüyorsun.

II

Gözlerinin içinde, sus pus’uyor,

binlerce nakaratla uyanıyor şehir kınından.

Diyorum ki; bir sudur aşk diye tuttuğun,

ne kadar sıkarsan elini, o kadar kaçacak avucundan.

III

 

Ağzımda köpekler uluyor,

içimde gümüş bir nefesin depremi.

Gün oluyor her şey..

Güne karışıyor aklımızdaki en meşhur şey.

IV

Gün de kaygılı kitaplar gibi ağır sözlerle başlıyor,

dayanılmaz karanlığın annesi uçurum, soruyor.

Her bıçağa bir katil düşecek mi?

V

Ve dönerken Tanrı'nın ışıklı çemberi,

incecik bir kadın belidir o dediğin...

hafız’A’nlam

kaldırımlar altında ezdiği kollarım

nasıl sarılmışsa rüzgar ağacına

Yusuf unutmadı

ben unutamadım

hatırlayamadın

tanışmıştık biz seninle

sulardan şarkı yapıyordu genç bir adam

kumrular söylüyordu

okul zilleri çalmadan

ezan okunmadan

dokunmadan terli anlın

tren camlarına henüz

ben unutmadım

unutamadı raylar

hatırlayamadın

gitmiştik seninle biz

uzak değildi  Ankara, o zamanlar

çamaşır ipleri arasında zıplayan kuşlar

tövbe ettiğimiz gökyüzü

adını değiştirdiğimiz sokaklar

tokaların ve düşürdüğün kan

değiştirmedim hiçbirinin yerini

yalnız mavisi soldu biraz gökyüzünün

birde yeni isimler

anlıyor musun?

heryerde aynı şarkıyı söylemiyor

kapanmış meyhanelerden dağılan

darmadağın aşıklar

heryerde cömert değil toprak

kaldırımlar altında ezdiği kollarım

duruyor yerli yerinde

ellerimin dudakları ıslak

ama tarif arıyorum neslime

Türkçe ağlıyorum

dilsiz özlüyorum seni

kuş dilinden mektuplar yazıp

atletlerime, göndermiyorum

seviştiklerimizi

ama biz mektuplar yazarmışız birbirimize

unutmamış

unutamamışsın

hatırlayamıyorum

anlıyor musun

“İfrazat” adlı kitabından

ÖP BENİ

çoluk çocuk demeden öldürüyorlar

yine de gözlerin gülümsetiyor

utanmadım hiç

aşkta da, savaştaki gibi

mübah cinayetler var değil mi?

kaldır kollarını,

ellerini birleştir

boynumun arkasında

burnunu, burnuma yasla

gazze’de patlarken bir bomba daha

öp beni,

        öyle öp ki

                duyurma !

bu da benim ihanetim.

şansını sorguladıkça bir adam,

Afganistan’da mayına basan çocuklar geliyor aklıma

öyle ki, Irak’ta, Suriye’de ve Lübnan’da

üşüyen boynuna atkı sarınca benim canım kardeşim

boynunu kopardıkları çocuklar sonra,

yine de bir çırpınışı var kirpiklerinin

usul usul değiştiren zamanı

utanmadım hiç

gözlerime bak

kaldır alnını,

alnıma yasla

öp beni,

        öyle öp ki

                hatırlatma !

bu da benim felaketim

dinle! gün doğacak birazdan

bağıra çağıra uyanacak şehir

uykusuz çocuklar geliyor aklıma

yardım et ! müzik aç, bi'şeyler yap

yine de bir dans edişi var ellerinin

utanmadım hiç

kapat perdeleri,

saçlarımı okşa

dizlerinde uyut sonra,

dudaklarını

dudaklarıma yasla

n’olur ölecekse bir çocuk daha

öyle öp

        öyle öp ki

                uyandırma !

bu da benim cinayetim..

“İfrazat” adlı kitabından

SAATLER TENİME İŞGAL

kalemi oynattıkça içime yürüyor kurşun

uzun, rütbesiz

kelimeler kalır mıydı aklında çocuğun

hırçınlanmış yüzüyle daha derin

akrep koynuna kusarsa

suya,  üzeri jiletlenmiş bir kalp düşerse

kuzeye, hep kuzeye uçan aşklardan

suya, parmak buz tutarsa

aşkta endişe sağır gardiyansa

uykusuzluğuna konacak er erkek kuş

-iki kanadı, iki mektup-

çıkıp kurşun yaralarından bedenimin

yaralar: sefil savaşta onurlu kahraman

aşk: miğferin, miğferim benim

gözleri hep pazartesi,  çocuk...

korkunç iğneler taşırlar gözkapaklarında

gelinler. İçine devrilen hacıyatmazın

bozduğu yemin, çözdüğü bekaret,

uzun ışıklarla gözlerinde kentlenen hayaller

hala kirletiyorsa duvağını

bak! bir gemi

bir ömrü götürüyor, yırtarak beyazını...

uğurböcekleri saatler kadar...

zaman durur olduğu yerde

akarsan sen akarsın

yalınayak uyanırken sabahlarıma

şans değil, yatakta soğuyan yerinde

ellerin, gözlerim  quartz  yüklü şimdi

dur o savaşın en işgal yerinde

ellerinde kibritler,

                            ellerinde ellerim

dudaklarımın bütün özlemiyle, kum

bıçaklanır gibi, kın

sızarken sızlayan dudaklarına, cam

bak! bir gemi

saatleri götürüyor, yırtarak mavisini...

iz, sır ve düş

kimin ölen oğluyum ben anne

kimin diri göğsüyüm

içime eriyen mum

kimin uykusuna damlar

alnımdan akan rütbesiz terim

yürürken içime kurşunu kalemin

“Ne Meşhur Silahtı Aşk” adlı kitabından

ŞEREFE

hadi gel, seninle

bazı şeylerin olmayışına içelim

boynumuzdaki zincirler,

hangi salıncaklarınsa

o çocukları anlat bana

bazı trenlerin varamayışına içelim

kurşun gibi geçtiğin şehirler

hangi umutlarınsa,

o çocukları anlat

göğsümüze lacivert kanatlı

heyecanlı kuşlar çizelim

eflatun bir klarnetin içinden

duyulmayışına bazı şarkıların

geçip, gidelim

sonra kırmızı çatılarında evlerin

uğursuz kediler sevelim

bir nazar boncuğu iken

göğsümüzde nikotin ağrısı

gel, seninle

bazı mektupların yanmayışına içelim

bir türlü kapanmayan zarflar

hangi adreslerinse

o sokakları anlat

tek renkli bir hüzne

türlü renklerden çaputlar seçelim

hadi gel, seninle

bazı şeylerin olmayışına içelim

“İfrazat” adlı kitabından

TAHAMMÜL

kıvır geçtiğin yolların köşelerini

aralarına güller koy

ah! ne korkunç şey şu ayna

hatırlamak için

unutmak gerek

unutma!

topraktan içeri, kalbimden dışarı

dünyaya taşırdığım aşk için

ağzımdan kaçırdığım öpücük,

dilinden ısırsığım tövbe,

sen için

olan için

bitmesinler için

gözümün yaşından,elimin telaşından

tahammül ettiğin düğümler

olur mu böyle aşk dedikleri

ben sevdim oldu trenleri

bakıyoruz içimizden ikimize

dışımızdan kendimize sarkıyoruz

sonra pelerinli olsa bütün kız çocukları

ellerinde meşaleler erkek olanların

sabahları güneşle esip dokundum heryerine

sen işe giderken, saçlarına ençok

kumrular bağırdı her köşede

ezan sesi, insan sesi, yatağımın sesi

çığlık bastırdı yüzüme, ellerimi tuttu günah

ayaklarıma oturdu cesaret

uyanakaldım.

ah ki hala anlamadın

uçurtmalar neresinde taşır rüzgarı

aşıklar neresinde

çocuklarını, mektuplarını

su’dan dünyaya, kusurdan hayata sarkıyorum

düşer miyim?

düşerim ya elbet

uçarsam diye korkuyorum

 ne korkunç şey şu ayna

kendime uzandıkça, sana dokunuyorum

tahammül edemiyorum

“İfrazat” adlı kitabından

..YA DA SUSARAK GİTTİ(L)ER

yine o eski cafe’de buluşalım

çünkü; en çok oraya dönemem

nabız ki; şakaklarıma çevirdiğim en huzursuz silah

kendime doğru oynadığım en deneyimli piyon

eşkali avuçlarda gizli bir sesle dolaşıyor parklarda

iyimser zamanın katil oyuklarında bir vaha ki

yeryüzünün bütün sularını içime çekerim anımsadıkça

hani saçların rapunzeldi, henüz yeni kararıyordu hava

giderken gözlerinden bir dip not gibi düşmüştün omzuma

omzundan vurulan o savaşçının kemikleri uzuyordu hala

suya düşüyordu aşk mektuplarından yapılıp fırlatılan uçaklar

üstelik imza atılmamıştı hiçbir tutanağa, eriyordu buz

acının imtihan ettiği bir şehir, limanları yeşile boyayan çocuk

(t)erk savaşı ve suyun sesi kanatırken adalesini müziğin

sesleniyordu o yığılgan sesle, kuytuna vuran soluk;

- kırmızı bir satranç tahtasında bembeyaz ölen şah

soluk ve barok yüzümdeki ayna yüzündeki skalaya inat

ellerim saten ellerinde suçlu ve mat, hep mat

aramda kızgın sular yüklü öksüz bir nehir

seninle daha da tekil, kanını pıhtılaştırarak

damarlarına eridiğimiz çoğul hayat...

unutmak doğru değil acının içine yürüyen doğurgan oğlunu

yasaklanmış bir bulmacanın en suikast sorusu

ipek bir kırbaç kalkıyor dudaklarından etime doğru

ağır naftalin kokan kelebek yırtarken tenini bedenin

-bir yoldan başka bir yola uzanan aşklar al  kışlar-

pür intihar ve kar ardımız...

öyleyse;

sana saçlarımı kurban ediyorum, çocuk yanını içimdeki

dişlenmiş yalnızlığın, sana sen olmak mümkün mü artık

larını toplayarak pişmanlığın...

“Ne Meşhur Silahtı Aşk” adlı kitabından

YATAK

yatağımda sen varken;

unuturdu her şey adını, kayıp, sir

adı konmamış bir bozkırın ortasında

sevişirdik, her yanımız sarı, toz ve yeşil

yatağımda sen varken;

elleri suya inen ağaç olurdum

ortasına uzanırdın, duru ve yorgun

bembeyaz,  nehir gibi, upuzun

yatağımda sen varken;

ağlamak ne çok yakışırdı bana

ne güzel kıvrılırdın, ne tuhaf

cevabını bilmediğim bilmece!

 yatağımda sen varken

ne büyük huzurdu savaş

askerler damlardı terimizden

ne meşhur silahtı aşk

seni ıskalar kendimi vururdum

yatağımda sen varken.

“Ne Meşhur Silahtı Aşk” adlı kitabından