ZAFER ÖZGEKAĞAN

(28 Şubat 1985 - )

       Şiirleri, yazıları ve söyleşileri Akatalpa, Bireylikler, Çıngar, Eliz Edebiyat, Hayal, Ihlamur, Lonca Edebiyat,, Onaltıkırkbeş, Sincan İstayonu, Şiirsaati, Varlık, Yeniyazı vb. gibi dergi ve fanzinlerde yayımlandı.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Koma (2011, Zımba Kitap,  Bursa)

Şiirlerinden Seçmeler:

AYRILIKLARIN EVİ

Yaz için söylenenler aklımda

Aşk için de

Şurası bir gerçek

Kimse düşmeden bilmez

Bilmeyecek

Güneşte biriken zamana taşıyor

Gölgelerin imecesi

Kimse sormasa da söylüyorum

İyi değilim

Ruhumu değiştim bulutla

Bir ağaçla gövdemi

Yine de düşüyorum oraya

Kalbim:

Tüm ayrılışların evi.

Onaltıkırkbeş dergisi, Sayı: 34

BİR KOŞU İÇİNDE

Çürüyen yerlerimi hayat sandım

Sarıldım kollarıma delice

Bir koşu güneşin ardından

Nereye vardı duvarların terlemesi

Baktım

Geceyi üstüme giydirmeyin

Uykusunu evlerin

Bir düşe kaçmak istiyorum

Öğret bana yürümeyi

Taşta, demirde ve insanda

Sonra al benden bu tuhaflığı

Yalnız ve uyuşmuş zamanın

Çizgilerini

Islanan yerlerimi utanç sandım

Sarındım ağaca ve buluta

Bir koşu toprağın içinden

Nereye vardı bu çürümek telaşı

Anladım…

Akatalpa, Sayı: 121, Ocak 2010

BÖCEK İMPARATORU

Sonra vazgeçiyorsun düşlemekten

Olmaz

Öyle kaynaşır ki göğsüne

O siyah kemiği kederin

Koyu bir uykuya dönüşür

Zamanla hayat

Uyanmak ağrılıdır çoğu kez

Anlamak uğraşı ister

Taşın içindeki evi

Sessiz işleyişini böceklerin

Ölüme rağmen değil

Ölüme bile anlatarak sevgiyi

Yaşayabiliriz

…

Lonca Edebiyat, Sayı: 1

DAR ALANDA YİTİŞMELER

Üzücü şeyler de var

Bütün palyaçoları yeryüzünün

Mesela

Beceriksiz bir intihar girişiminde

Aşk süsü sözcüklerin

Bir de kadınlar

Her şeyi bulanıklaştıran devinim

Bilsen ne çok sevinirim

Kendimi görünce suda

Kısa sürüyor böyle şeyler

Emekliye çıkınca kentin gulyabanileri

Bana düşer uykusuz çocuklara

Anlatılmak

Fazlası gibi nice şeylerin

Yalnızlığın da bir yükü var

Kolayca çıkılmıyor oyundan

Eğer geçmişse yaşınız otuzundan…

Akatalpa, Sayı: 118, Ekim 2009

DİDEM MADAK'I ARAMAK

Bir delilik üzere doğmuşum ben

Öznemi elmas sözleriyle bir kadın çizdi

Fiilsizliğim bütün parlamentolarında yeryüzünün

Soykırım ilan edildi

Artık sakıncalı bir şiir

Bütün çizgileri taşıran yalnızlık

Ne zaman uğrasam evinize

Beni hep o karşıladı

Uzayın sesinde açılan gedik

Boşluğu fethetmenin çaresizliğiydi

Seksen bir yıldız kaydı o gece

Kudüs’ün üzerinden

O sabah bütün çocuklar annesizdi

Tanrım bana şairsiz bir kavim bağışla

Ya da beni kavimsiz kıl…

“Koma” adlı kitabından

İYİ VE KÖTÜNÜN DÜĞÜN GECESİNDE

Berbat sesiyle kirlendi şarkılar

Şaşıracak değiliz

Kıyamet böyle mi gelir

Güle oynaya

Işıkların tedbirli yanışları

Suya değen beyaz bir yüzde

İncinir mi kuyuya düşen deli

Kimse kurtarmamışsa

Önce kendini

Bir gecenin önündeyiz

Az ileride zamanı ruhlarına kadar

Sokan dünyalılar

Desem ki

Bu bir düğündür

Herkes ortaya

Kimse bırakıp gelmiyor

Sesindeki yalnızlığı

En sevdiğim aşk repliği

Sen

Sapla boğazıma sessizliği

Bundan öte ölüdür

Her kelime…

Akatalpa, Sayı: 125, Mayıs 2010

MAD WORLD

Etrafımda hep tanıdık yüzler,

Yıpranmış yerler, yıpranmış yüzler,

Aydınlık ve erken bir gün yarışları için,

Hiç bir yere gitmezler,

Gözyaşları gözlüklerine dolar,

İfade yok, ruhlar yok,

Çevirdim kafamı, kederimde boğulmaya,

Yarın yok, yarın yok,

Bir tür eğlence buldum bunu,

Bir tür keder, üzüntü,

İçinde olduğum rüyalar,

En iyileriydi, şimdiye kadar,

Sana söylemek zordu bunu,

Hem, üstlenmek zordu,

Daireler içinde döner insanlar,

Buradalar,

Deli dünyada, deli dünyadalar,

Çocuklar bekliyorlar güzel günleri,

"Mutlu yıllar", "iyi ki doğdun",

Her çocuk anlıyor, "oturup dinlemeyi",

"Oturup dinlemeyi",

Okula gittiğimde ürkektim,

Kimse bilmedi beni,

"- Öğretmenim, söyle bana ödevimi!"

Gör beni, gör yüreğimi!"

Bir tür eğlence buldum bunu,

Bir tür keder, üzüntü,

İçinde olduğum rüyalar,

En iyileriydi, şimdiye kadar,

Sana söylemek zordu bunu,

Hem, üstlenmek zordu,

Daireler içinde döner insanlar,

Buradalar,

Deli dünyada, deli dünyadalar

-Gary Jules, Mad World-

MOR DÎVAN

Karanfili anlıyorum bundan

Ve uzakta yanmasını

Herkesin yüzünde çalkalanan mevsim

Islak bir didişmedir omurgamda

Ayaklarıma bıraktığın çöl saati

Kum ve hafıza

Örtünmez bacaklarım birbirine

Çemberi tamamlıyor bulut ve güneş

Gitmek kalbinin bütün harflerinden

Suskunluk

Sürekli ağrısı dudakların

Yanılmak eğilimindeyiz gece ve yatak

Gözlerin yüzüme en uzak şehir

Üşür ruhun aynada bıraktığı renk

Çağrılmak ardından bir sesin

Ama

Benim adım yok.

Eliz Edebiyat, Şubat 2010

TÜR VE KÖKEN

O’na

Uyandığımda

Yepyeni bir göğüsle kucaklaşır nefesim

İlerleriz güneşle bir

Öyle kolay değil

Nice gölgenin şeklini alır evren

Eğilmiş dut ağaçları

Sarkıyor yağmuruna her şeyin

Ve evlerin içi ıslanıp duran

Gümüş bir anlamın parlaması

İkiye böler gökyüzünü

Gök sende yüzün bende kalır

Geceye uzar yalnızlığın saçları

Suların yüreğinde fısıldaşan taşlar

Geldiği yolu gösterir zaman

Bakamam ki

Gözlerimde olmadık yerlerin

Yaraları açar

Anlarım o an dinmeyen telaşını

Böceklerin…

Hayal Dergisi, Ocak-Şubat 2010

YOKLUK TAŞINMASI

Yeni bir dil bul bu sessizlik içinde

Bir çocuk ağzımdaki mührü kırsın

Anlarım yeniden ve yeniden

Bu bulut döndükçe yerküreyi

Bu böcek her akşam toprağın kalbine

O naif tümceyi gizler

Büyürüm sokaklarını kentin

Caddelerini

Evlerde ve insanlarda bir karanlık

Beni seyreder

Ne kadar da kalabalığız hâlbuki

Oysa herkes herkesi önce

Yalnızlığa terkeder…

Varlık, Eylül 2009