BERRİN TAŞ

(8 Ocak 1957, Kayseri - )

     İlk ve orta öğrenimini Adana Kız Lisesi’nde tamamladı. İnsancıl dergisinin ve atölyesinin kurucusudur. Atölyede edebiyat üzerine seminerler vermektedir. “İnsana Gecikmeden” adlı ilk şiir kitabını 1992 yılında yayımlayan şair, şiir ve denemelerini içeren pek çok kitaba imza atmıştır. 2002’de yaşamına son veren kızı Pelin İstanbulluoğlu’nun yazı ve şiirlerini 2007’de “Bir Çift Martı Görmüştü Çocuk” adlı kitapta topladı. Kendisi de bu olayın ardından yaşadıklarını konu edinen Peluşko’yu yayımladı. İstanbul’da yaşıyor.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& İnsana Gecikmeden (1992, 2017, İnsancıl Yayınları, İst., 66 s.)

& İnsanın Ayak Sesleri (1994, 2017, İnsancıl Yayınları, İst., 64 s.)

& Bir Kenti Ağlıyorum (1996, İnsancıl Yayınları, İst., 58 s.)

& Karanfil Alevleri (2003, İnsancıl Yayınları, İst., 72 s.)

& Cehennem Şiirleri (2005, İnsancıl Yayınları, İst., 80 s.)

& Peluşko (2007, İnsancıl Yayınları, İst., 40 s.)  

& Gelecek Ağacı (2008, İnsancıl Yayınları, İst., 48 s.)

& Zamanın Hırçın Soluğu (2010, İnsancıl Yayınları, İst., 39 s.)

& Fırtına (2010, İnsancıl Yayınları, İst., 64 s.)

& Değerler Kitabı - Güzele Şarkı (2011, İnsancıl Yayınları, İst., 40 s.)

& Akşam Yalnızlığı (2014, İnsancıl Yayınları, İst., 64 s.)

& Çavuşkuşunun Türküsü (2018, İnsancıl Yayınları, İst., 64 s.)

      Deneme Kitapları:

& Aşk… Yeni İnsanın Dili (1997, İnsancıl Yayınları, İst., 64 s.)

& Işığa Doğrulum (1996, İnsancıl Yayınları, İst., 108 s.)

& Şiir Nedir? Şair Kimdir? (2016, İnsancıl Yayınları, İst., 179 s.)

       Yayına Hazırladığı Kitaplar:

& Pelin İstanbulluoğlu, Bir Çift Martı Görmüştü Çocuk (Şiirleri, yazıları ve günlükleri; 2007, İnsancıl Yayınları, İst., 448 s.)

& Kaç İnsanı Yaşadım… (Editör: Berrin Taş, Cengiz Gündoğdu’nun 75. Yaşına armağan, 2018, İnsancıl Yayınları, İst., 416 s.)

    

Şiirlerinden Seçmeler:

BİR KENTİ AĞLIYORUM

Dün gece uyuyamadım

bir kenti ağlıyorum

gözlerimden kaçgun görüntüleri dökülüyor

dilini yitiren kent

söyle

bir yaşamı güzellemeyi

       sana kim yasakladı

şiirlerden yaşama taşınmış insanı arıyordum

sen insanı tıkanan yollara...

       akmayan sulara gizledin

bir çocuk babasını öldürdü

bir kadın bedenini

       bir adam böbreğini sattı

söyle... kocamış kent

düşlerimi nereye bıraktın

Sevgilim...

bu kent beni hırpalıyor

bir gün...

söyle...

dilini yitiren kent

sana konuşmayı öğretirsem

düşlerimi kapatan örtüyü kaldıracak mısın

insana gülecek misin.

      “Bir Kenti Ağlıyorum” adlı kitabından

CEHENNEM ŞİİRLERİ

18 Aralık 2000

Akşamüstü...

Hayata dönüş operasyonundan bir gün önce...

Sanatçıların ölüm orucundaki direnişçilerle görüşme

istekleri kabul edildi.

Sanatçılar, yetkili ağızlardan söz aldılar.

Sabah, erken saatlerde koğuşlara girebileceklerdi.

unutuşun kitlediği ağızlar

geleceğe yalan söylediler.

Nicedir

uyuyordu sanat

uçuşan sözcüklerle

bulanık resimler arasında

silinmişti insan yüzü

şiirler konuşmuyordu

kapandı şair

yoksunluğun karanlık mağarasına

söz erteledi gücünü

sanatçı

kırılmış bir dal

yitik bir düş

kuşatılmış zakkum çiçeği

unuttu

düşlerin efendisi

ağzının mühürlendiğini

unuttu konuşamadığını

seslendi

boğulmuş mırıltılarla

ölmek

bir daha uyanmamak değildir

yitirmektir günbatımını

ERİK AĞACININ ALTINDA

Bir kent neyi anlatır

kanat çırpışlarıyla gelir

bilmediğin bir yaşama doğarsın

kuytularda

kimsesizliğin tarihi yazılır

kimbilir

hangi sancının kıyısında

çağırır seni toprak

kimi kentler meyveleri anımsatır

Malatya denince

yemeye hazır

bir tabak kayısı.

İsmet'in muzip gülüşüyle canlanır

Kayseri

çocukluk anılarımla gelir

üzüm bağları

kayısı ağaçları

mayhoş elmalar arasında

dedemin sevecen yüzü

Antakya

arkadaşlığın kalesidir

Müslüm Cuma Zübeyde

yağmurlu akşamlarla gelir

Ankara'da bir kadın

kardeşim

gelinliğini kıracak

tırnaklarını ekmek parasına batırdı

kimi kentler

depremlerle kazınır evrene...

yer sarsılıyor

tutunacak ne bir dal

ne kaçacak

bir başka gezegen

uyandı

dağ taş uyandı

ayağını bastığın toprak

konuşuyor dalgalarla

çığlıklar sustu

sessizlik

derin

ağır

sessizlik korkunç

sessizlik gebe

Ulucanlar...

hapisaneler örter kimi kentleri

Gebze...

gökyüzü demir halkalarla

güneşi parçalar

Ümraniye...

ağır ağır kanar

bulutlarda yağmur damlası

kepçelerle

tarihin belleğine çizilen

bir fotoğrafa dönüştü Burdur

kepçelerle avlandı bir kol

gövdesinden ayrıldı

Isparta'da

bir köpeğin ağzında

koparılmış bir kol

donar bilinçte

çatlak kafatası

çivilenmiş dizler

morarmış gövdelerle

bir sancı

güneşe

aya

toprağa yayılmış

Sivas'tan Burdur'a

ağıt yakar analar

söyleyin

nasıl dayanmalı bu acıya

biz bu kentlerde doğduk

inildemelerle

bir başka gökyüzüne

oğullar

kızlar doğurduk

aşkı yitirdik

yağmurun alnında

yas türküleri söyleniyor

damla damla yaşama biriken

ezgilerle avunuyorum

yitirdik

yitirdik aşkı

sessizliğin dili yok

beklemek

umarsız bir çığlığın

susmasını dilemektir

dileyişlerin

sokağa açılan penceresi yok

üzünçlerimi biriktirdim

yas tutacağım

türkülerle

şiirlerle

bedenimle yas tutacağım

ötelerde

bir başka gökyüzü

bereketli yağmurlara gebe

İNSANIN AYAK SESLERİ

Bir büyük yürüyüşün ayak seslerini duyuyorum

Geliyor insan

Dokunduğu ne varsa kutsayarak

Bir kaplan gibi çevik yırtarak dikenli telleri

Ne bulursam içine giriyorum

Anlamını değiştiriyorum alışılmış sevmelerin

Sözcükleri alıyorum daraltılmış yerlerinden

Boşluğa bırakıyorum.

İnandıklarınızı sarsıyorum güvenli kuytulardan

Anlamlarını bozuyorum bildik yaşamların

Zamanın kıyısından sıkışan köşelerinden

Genişletiyorum dünyanızı

ŞAİR

Sen şair

sözcüklerin büyüsüne inandın

kimbilir kaç kez yutkundun

             bir şiire varmadan önce

sesin kaç kez boğuldu

             isyanın çelik ateşinde

                  kendini unuttun

sen şair

             kalkış

zamanıdır ateşe gül dikmenin

UYANMAK

Sığar mı güne beşinci mevsim

uzatsan ellerini bahar gelecek

kaldırım kenarındaki çiçek

caddelere yürüyecek

tohumlar serperek peşinsıra

Biriken özlemlerin yanardağ

uzatsan ellerini...