MÜŞTEHİR KARAKAYA

      (1 Şubat 1962, Oğlakkaya Köyü, Bulanık / Muş - )

      Fatma Hanım ile Mehmet Arif Karakaya’nın oğlu. İlk ve orta tahsilini Muş, İstanbul ve Patnos'ta tamamladı. AÖF İktisat Bölümünde okudu. Mavera dergisinin yazı işleri müdürlüğünü yaptı (1988). Arkadaşlarıyla Dava dergisini çıkardı (1989) ve yayın müdürlüğünü yürüttü. Bu Meydan dergisinde çalıştı. Arkadaşlarıyla Kardelen dergisini kurdu (1990-1994, 36 sayı) 1995 yılında Van'a yerleşti. Van'da arkadaşlarıyla haftalık Anadolu'nun Sesi ve Gündemde Van gazeteleriyle aylık Hazan dergisini (1990-1991, 13 sayı), 2007 yılında Vefa Taşdelen ile birlikte Beyaz Gemi kültür ve sanat dergisini yayınladı. Van’da ve ülkenin her bir yerinde çıkan sanat, edebiyat, kültür dergilerine katkı sundu, sunmaya devam ediyor. Van Belediyesinin basın-yayın danışmanlığında bulundu. Van’da yaşıyor.

       Şiirleri, öyküleri, yazıları ve söyleşileri Akatalpa, Beyaz Gemi, Bilge Adamlar, Birnokta, Bu Meydan, Buruciye Edebiyat, Değirmen, Dil ve Edebiyat, Girişim, Harman, Hayal Bilgisi, Hazan, İkindi Yazıları, İmza, İnceeleyen, İslami Edebiyat, İstanbul Bir Nokta, Kardelen Kitap Dergisi, Kırağı, Kırkanbar, Kül, Mor Taka, Seyir, Yedi İklim, Yeni Zaman, Yolcu gibi dergilerde yayımlandı.

Ödülleri:

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Kerbela Ey Kerbela (1989)

& Oralarda Bir Yerde Yüreğimi Bırakıp Gelmiştim (1990)

& İstanbul Sokakları (1993)

& Ebced (1995)

& Epopeler (1996)

& Kır Çiçeklerinin Ağıtı (1997, Beyan Yayınları, İst., 56 s.)

& Gece Sağanakları - Bütün Şiirleri (2000, Erguvan Yayınları, İst., 334 s.)

& Yalnızlık Gridir Biraz (2003)

& Düşlerden Aldım Adımı (2010)

& Zaman Gergefinde Kitabeler – Toplu Şiirler (İlk dokuz kitap bir arada; 2013, Aramis Yayınevi, İst., 408 s.)

& Canana Şiirler (2014, Aramis Yayınevi, İst., 64 s.)

       Öykü Kitapları:

& Burada Deniz Vurgun (1993, İlke Yayıncılık, İst., 120 s.)

& Üç Yağmur Masalı (1999, İlke Yayıncılık, İst., 88 s.)

& İçinde Eylül Biriktiren Kadın (2012)

& Düş Zamanı Öyküleri (2015, Aramis Yayınevi, İst., 160 s.)

       Romanları:

& Mazlum Halepçe (1991, 4. Baskı: 2007)

& Ay Karanlıktı (1993)

& Yurdunu Arayan Ölüm (1994, İlke Yayıncılık, İst., 189 s.)

& Savunma (1995, İlke Yayıncılık, İst., 208 s.)

& Tuşba’nın İncisi Semiramis (2012, Aramis Yayınevi, İst., 288 s.)

& Tuşba Yolunda (2014, Aramis Yayınevi, İst., 144 s.)

       Deneme Kitapları:

& Bilgenin Günlüğü (2011)

& Dokunmadan Geçemediğim (1990)

& Erguvani Yazılar (2005, Gündönümü Yayınları, İst., 80 s.)

& Bilgenin Günlüğü (2011, Beyaz Gemi Kitaplığı)

& Şuuraltı Notları (2015, Aramis Yayınevi, İst., 72 s,)

       Çocuk Kitapları:

& Kırmızı Gül (1997, Nehir Yayınları, 64 s.)

& Çocuk, Hüzün ve Ölüm (1997, Nehir Yayınları, 64 s.)

& Ay Bölündüğü Gece (1997, Nehir Yayınları, İst., 64 s.)

& Irmak (1997, Nehir Yayınları, 64 s.)

& Düşlerin Kıyısına (1997, Nehir Yayınları, 96 s.)

       Katkıda Bulunduğu Kitaplar:

& Kırk Öykü – Öykü Seçkisi (Hazırlayan: Murat Soyak; Roza Yayınları, İst., 211 s.)

Hakkında Yazılan Yazılardan Alıntılar:

/  “Adı ‘Zaman Gergefinde Kitabeler’, altbaşlığı toplu şiirler olsa da kalbî şairim Müştehir Karakaya’nın yazdığı/yaptığı her şiir ilk, her şiir haritadaki bahar gibi yeni: “bakma kıyılarına dicle’nin kanı kaynar/fırat desen içmişçesine bir ana yüreğini!” Şiir ki, dünyanın öteki adı.”

Hüseyin Alemdar

Şiir Hakkındaki Düşünceleri:

ü  Şair ve şiire dair....

       Vuslatın olmadığı her yerde acaba aşk mı vardır, bilemem...

       Bir yerlerde yüreğimi, bir denizde umutlarımı, bir sokakta gözlerimi, bir bahçede güllerimi bırakmasaydım acaba şair olur muydum? Belki. Ama aşk olmasa insanın ne değeri kalır?

       Aşk, acı, dava ve şiir...

       Kimi şairler vardır ki, bunların hepsiyle gurur duyar, kimisi aşk ve acıyla... Kimisinde de şiir ve aşk var ama acı yok... “Aşk, hiç bir zaman pişman olmamaktır.” diyorlar.

       Dava; ölüme kadar mücadele etmektir. Şiir ise, şairin söylediği şey...

       Sanat cevherdir, ağrazla örtülmesine, süslenmesine ihtiyacı yoktur.

       Şehirlerde yaşayan bir dağ çocuğuyum. Üzerimden dağlı elbiseleri henüz sıyıramadım. Onun için üşürken kır çiçekleri gibi üşüyorum.

       Şiiri kaf dağının ardında aramaya gerek yok, şiir gönlümüzün derinliklerinde bir yerde gizlidir, burada arayalım. Onu kalıplarının içinde bulamayanlar zümrüd ü ankaya da binseler, çin ü maçin’e de gitseler bulamazlar.

       Yaşasın delilik. Ancak bir deli denizi göğsünde tutabilir, güneşe eliyle dokunabilir, şehirlere inat dağlara tırmanabilir, ormanın derinliklerinde kaybolabilir, yıldızları tek tek sayabilir, mehtabı gökten indirebilir.

       Her zaman derim:

       Üç önemli ögeyi ruhunda taşıyan şairdir:

       -Biri, Tanrı vergisi bir yetenek, yani ilham...yani cevher, yani töz...

       -İkincisi; aşk... yani şevk, arzu, istek, azim...

       -Üçüncüsü; bilgi birikimi, kültür ve tecrübe...

       Şiir; insana bilgi sunmaz, matematik kuralı değil, deneyle çözülmez...Çünkü kesin yargıdan ve tarihi olayları vermekten uzaktır. Kimseyi ne dine, ne coğrafyaya, ne tarihe, ne felsefeye çağırır..."

Şiirlerinden Seçmeler:

BİN UÇURUM BİN ANKA

uzak bir adamın içinde bin anka

bin yangın bin varoluş bin tezat

bin dünya bin dünyaya yetecek kadar

yarına çıkarsa çatlayan nefes

akıllı bir kadının gözlerinde fer olur

varolan ve varolacağını bildiği her şey

onu kaybetmektir korkunun

en acı yanı

bir gülün ensesindeki heves

çaresiz bir dağa yaslanmaktır

sen susarsan kem gözlere yarar bu

konuşursan varlığımın ilhamı

ve sen ellerinle gülen kadın

öksüzlüğüme vereceğin kanatla

uçar gideriz ya varılmaz kaf dağına

bir ipte iki cambaz

biliriz de bu sözü

ikiden iki çıksa bir kalır

bir duvarı yıkmadan diğerine yaslanmak

yazgısı en gaddar adamın

boynundaki yağlı ilmektir

bir ankayı uçurmak yıldızlara çıkmaktır

ay döner sarmaşıkla

güneş bakarsın tutar dağları eritir

içimde yarım kalmış ağıtı kime yaksam

dili tutulur

bir gölgenin hatırı

bin yıl çıkmaz demişler

içimiz ateşlense yanan yer dilimizdir

çürük meyveler gibi dudağımda bir nasır

kessem koparsam naçar

can kuşuma dokunur

bana sokağın türküsünü söyle şimdi

bin uçurum bu yanımda göverir

inandım kadının içinde ışık

meyledilen bir anka yarasıdır

şehri küskün adımlarla öptüm

sağ yanağım yoruldu sol kanadım kırılır

vur beni öldür beni

korktuğun su sesinden

bin kere gel iç beni

ben bugün isyanımı

çatlamış nar kabuğuna saklasam

tarifi iflah olan bin neşter vur

her anım çatlamış bir tay

ayaklarımın battığı balçık

nurunla boğ beni nurunla çoğalt

gülüşün bir ordu su başlarında

sekerek atladığım bin dağ

buğday sarısı bin başak

değerse nefesim nefesine

o zaman inan

korkmayacağım

bu çıplak seherlerde öten her kuş

diyor kim vursa bir daha ölmeyeceğim

28 mart 2012

Müştehir Karakaya

ÇİZ / İK

güller dökülüyor kalemimden yâr

çiçek alır mısın ellilik gülzâr

beklediğim yollar hamal bohçası

boyalı fırçalar renkli kokular

çizmek için acının her resmini

en kalın yanıyla bir zeytin bir nar

dişleri beyaz bir gelinciktir yaşam

şehrin ortasında yorgun bir duvar

gecelerin yollarını biriktiriyorum

yüzüm çizik bir merminin yivinde karar

sırlarımı dökerken vurmalı mıdır

bir kadının ayak bileklerindeki kar

uzansan ellerini üşütür yağmur

sığmaz yağmurlarım odalar çok dar

Müştehir Karakaya

DEDİLER

şansımı bir yol kenarında buldum

aşkın hârına dal da gel dediler

göz gözü görmedi, balık ağa takıldı

bir elifin kâmetini yor da gel dediler

karanlık kuytu, geceler hep biçare

ak koyunun sütünü sağ da gel dediler

beni yoran âh, ellerin beyazlığı

yürek yangınını kor da gel dediler

nasibim yok dergâhda yüzüm bulanık

dön geriden günahını sor da gel dediler

can çekişir uzuvlarım bahtım kapı kilidi

ölümlüsün, ecelini al da gel dediler

biçareyim dilim yoktur sormaya ah edeyim

bir zincirin halkasına sar da gel dediler

Aralık 2002

Müştehir Karakaya

ELLİNCİ BASAMAK

ey elli yaşımın hergelesi

bir sahte mutluluk neyine gerek

hani uçuktun kaçıktın ufacıktın

dört uzun geceden nergis kopararaktan

şehirleri dürttün tozuttun

üzerine buz örttün aldığın yaraların

temmuzlarda dondun / aralıklarda ayıldın

bir gülücükken sevdan küçücük

öldürdün yemyeşil vahalarda

sevimsiz gölgelerin içindeki ateşi

tuttun bir öpücükle

derin kuyulara attın

gel bu yaşın sırlarını

ince bir urgana un diye serpelim

geçmişten gelen onaltıyı çıkaralım

onbeşi de dişleri beyaz kuşlara olsun

kalan ondokuzundan onunu kurt kaptı

üçünü de bir yaraya sarıp sarmaladılar

ikisi darı ambarına dadanan

sersem bir tavuğun düşleri gibi

dünya ve ahret arası bir şey

ikisi yek ile yeksan

yeni bir dünya sanılan

geri kalan ikisi

bakarken elleri namlu adamların kurduğu pusu

bir apolet savaşına karşı dik ve mağrur

yıkılmış kaşlarla ama maviyi de siyaha örterek

birbuçuk demirle gevşek ellerine vurdun

yarım asırlık hürriyetimi yırttım

ne ruhum bir vatan

ne beyaz haberlerimin habercileri

mağara gölgelerinde mesken artık

şıktım şımarıktım apak sayfalar

sıcak bir somun görseydim baygınlık

tuttum bütün gölgelerimi duvara astım

tepeden tırnağa kahırla gamla

doruktan aşağı yuvarlayarak

yılların kamburunu ata ata

kapkara bir çerçeve yarattım

işte öyle oldu dün ile bugün

yarın altın saçlı güneşe sarılsam da

üşürüm

bir gizem saklıdır içinde bunun

yapraklarında ayrılık rüzgarı bir ağaç

köpükleri donmuş maziden bir nehir

buz dağlarında nice ninniler besteleyen okyanus

sabahtır akşamdır

hangi vakittir bilinmez

bilinmez böyle oldu

dün sağanak yağmurdu

bugün bulut

2 kasım 2012

gecenin sesi uykularımı bölüyor

mutluluğun son deminde uyanıyorum

ben sustukça isyan çıkıyor, sadece: isyan!

Müştehir Karakaya

GECENİN İÇİNDEN GELEN PERİ

I

çizmelerini parlatıyordu bir peri

gecenin içinden gelerek

deştikçe derinleşen onulmaz bir yaranın

hıncını çıkarıyorken benden

sürmeli bir dolunay

beklemenin afetini tekrar yaşamak adına

bir panayır yerine dönerken dünya

dünya ve dolunayın sürmeli saçları

kime geçerse geçsin şölen sırası

ben yine bir söylev çekerim

benim sıram geçer

olgun yemişler sunarken cariyeler

meyler, şaraplar dökülürken yerlere

susmazken sabaha dek

sazendelerin sazları

gecenin içinden gelen peri

çizmelerini parlatıyordu

sessizlik dil yarası

kabuslarla biten geceler sonu

hıncahınç gözlerimin yasını kimse tutmaz

sana adaklar adayayım tanrım

beni yaralama

bir yanardağ gibi fışkırsın

bırakma serin yaz akşamlarına

içimdeki kini

şehrin kapılarında sessizlik celladım

söz atlılarını tepelemekte

vakit onulmaz bir çıban gibi

fildişi kadehlerden saçtı üzüm sularını

toplamaya durmuş sakiler

benden bihaber

sessizlik bendini aşayım derken

ayak sesimi içime gömmekteyim

tanrım biliyorsun ya

bir ihanet sızısıdır sessizliğim

II

her yanıyla sarhoş bu gece

cümbüşün tam ortasında

kıvrılıyor ateş topu

gecelerimin acı sevgilisi sürmeli ay hey

ondördünde bir gelin

saçlarını örünce ne güzel örüyor

şüphesi kol geziyor içimde bir fahişe

derdimi bin parçaya bölmüşüm

kinimi

mavi bakışlı bir ihanete bağışlamışım

rabbim dilerse bu gece

içimi dökmeliyim

kelamın kadrini bilene bilemişim

tufanın bir nuh'u beklediği kesin

içimde debelenen herbiri bir çift hayvan

nefsimin azgınıdır kudurtur canetimi

depderin bir kuyunun keskin taşları

çıkrığın kemendini kemiredursun

düşlerimde bir kurşun

vurulurken ansızın

geceden gelen peri

gecenin düşleri arsız

şüphe kurdu dişlerken bedenimi

beni aklımın çukurunda boğan

kahpe bir yanılgıdan korkarım

III

kızınca ter basıyor gözlerimi

hayat iksiri bir tramplen canbazı

hop kaldırıp hop indiriyor

arenanın tam ortasında

ne zaman ayak izlerini sürsem bir dervişin

sonunda bir işret kapısına dayanıyor

ihanetim hey

sen geliyorsun ve beni hançerliyorsun

bir kanser virüsü yiyip bitiriyor

ruhumun son yarısını

bir ismail kimsesizliği benimkisi

ya da bir ibrahim babalığı ferasetin

cürmüm, hayretim ve sarhoşluğum

benden bir bedel arzula

beni ye, beni bitir

beni yeniden doğur

beni yorgun bir kral yap

IV

kabuslar böledursun uykularımı sabaha dek

ısırgan kaygılarımı elevermenin

beni kurtaracağını kim bilebilir

ihanet beni boğuyorsa

bir bakışın ayrımına vur

kul köle et

vur ki suskunluğum bozulsun

ya beni azat et

ya öldür beni

tanrım beni bağışla

günahım sadece seni yadsımak değil

can kafesim cenderesinde isyanın

bir şahin pençesi gibi

ruhumu kapan bir ölümsüzlük isteği

senin üflediğin nefes

ve balçıktan inşa ettiğin bedenim

ancak öfkemin galip gelmesine razı

bu büyük suçsa şayet

kahredici azapları hakettim

gecenin içinden gelen peri

suskunluğumu bozmayacaksa eğer

büyük günah işledim

tanrım bağışla sözlerimi

ya beni azat et

ya öldür beni

mart '2000

Müştehir Karakaya

İÇİMDEKİ ŞEHRİ YAKTIĞIMDA NİSAN DEĞİLDİ

içimdeki şehri yıktığında

nisan değildi, biliyorum

bir yağmuru çok çok

damdaki kediler sevmez

cehennem olsa iki yanımız

içimizdeki cennete koşalım

ah ne olacak bu üçü/lem

sol yanında sancı var

sağ yanına dön de gel

içimdeki şehri yaktığında

nisan değildi, biliyorum

ölümü ve aşkı

öper gibi gel büyütelim

yorgun bedenlere sığınan gece

ikilemi şüphesiz canla cananın

iğne deliğine zamanın

kalın bir ip geçirmektir asıl hüner

elini uzattığın elin kolları kesik

bana dönsen

uçurumdur her yanım

içimdeki şehri yokladığında

nisan değildi, biliyorum

bu çıbanı kanatırsan

aynı ruhun elemini duyarsın

akıldan akıla yol varsa eğer

çok yağmurlar yağar

sen bu aşkın tarifinde var isen

iki de bir, üçü de bir

altı da bir, onu da

belki yoktur yüreğinde bir tufan

ancak gerçek

kor teninde yol olur

Nisan 2009

Müştehir Karakaya

İSTANBUL’A KAR DÜŞÜ

istanbul'a kar yağıyor hey hey hey

tramvay vagonunda gençkız gülümsemeleri

el sallıyor bir kadın sevincinde geç kalmış

ağaçların ak düşen saçlarına bakıyor

garip bir adam başı koynuna sokuluyor

açmış kulaklarını tomurcuk göğüslere hey hey hey

istanbul'a kar yağıyor

sülük gibi yapışkan çamur

saldırıyor paçalarıma

topkapı'nın arka sokaklarında

hey hey hey

bu ne biçim istanbul

soğuk ve ayaz bir yüzü var herkesin

gülümseyen kar gibi gülümsüyor

soğuk kulağıma değiyor jilet gibi

gri bir tonda seyrediyor kar

kirli bir el yapışıyor martılara

aman diyor çocuklu bir kadın

martılar kirlenmiş sahil bekçilerinden

kar yağsa sıcak sıcak

martıları sonunda seveceğim

kubbelerde bir duman grileşiyor

istanbul'a kar yağıyor hey hey hey

kalleş bir soğuk koynumda oynaşıyor

dokunuyor zarif parmakçıklar tuşlarıma

bir gençkızın elleri gözlerinden serindir

evinden etmiştir kesin bir adamın nabzını

boynundaki salıncakta sallıyor

kendini asınca yüksek binalar

böyle zulüm görmedi istanbul ayakları

burda insem ne çıkar araçlar sele teslim

ya topkapı burası, ya da ben görmüyorum

kızın elleri nemli saçını kaşımaktan

incitiyor etimi kırağı tutmuş eller

bıçak gibi kesiyor soğuğun keskin eli

ağaçlar yorgun argın

karbeyaz sevişiyor

istanbul'a kar yağıyor

hey hey hey

topkapı sur içinde bir çay içesim

naylon duvarlı çayevinde

garson kızın eli ince belli

çay gece kadar karanlık

otel odaları kadar duyarlı

kadın pazarlayan adam beni polis sanıyor

odam soğuyor kokular arasında

bu böyle yazılmıştır istanbul'un kaderi

istanbul'a kar yağıyor hey hey hey

yetim kalan bir çocuk gibi üşüyor şehir

yorgun kaldırımlarda ayaklarım da yorgun

içimden dağlıyorlar bin parçayım hey hey hey

beni polis sanıyor böyle adam hey hey hey

kimse aldırmıyor sigara dumanına

naylon duvarlarından sır dökülüyor hey hey hey

topkapı sur içinde bir kadın satılıyor

uzuvlarım kangren otel odalarında

istanbul'a kar yağıyor hey hey hey

bu sabah üsküdür'da ayıldım ışıklarla

bir adamın sırtında deniz dalgası vardı

sabah sabah bir ayyaş denize küsüyordu

analar saçlarından yağmuru tarıyordu

Ocak 2004

Müştehir Karakaya

KIŞ ÜŞÜMESİ

bulutum ol gölgelendir

yağmurum ol yağ bana

kıpkızıl bir rüzgar ol es

içimizde ayıklanmamış tortular

penceremize konan kuşlar

ve ardında kış üşür

“yağmur yağmuru yudumluyor”

diyor kızıl bir kadın

tenha bir şafaktır gözümüzü yuman

içindeki acıdan biraz da bana içir

gözlerinden bir damla

yaş akıtsan kalbime

elif, lam ve ateş

her suyun akışındaki lezzet

notaları sökülmüş bir dize kan bırakır

“sıkıl ey ruhum, (belki) açılırsın!”

bir notadan parçalanır yüreğim

asi bir göz kırpmasıdır şimdi ölüm

karbeyaz bir sevişmedir

bir adam ki saatinin yelkovanını

coşkusundan

alnındaki biriken terde unutur

habire yağmur yağar üstüne

habire ağlar

birileri mutlu olsun diye

bir de görür ki bu kuş

bir bulutun gölgesine sığınır

kardığım tüm renklerin

alıcıları bitti

şimdi ben yağmurumu

bir nimpanın nergisde açan

sarı yaprağına bıraksam

kimbilir hangi deniz

suyunu yutuverir

bir poyraz bu bulutu dağıtınca anladım

başımda kış sesi var

doğarken aynı zaman

her bir yaz’da ölmüşüm

Şubat 2010

Müştehir Karakaya

KÖREBE

uzaktan bakınca biz

iki i ve iki e‟yiz

yakından ölümlüyüz aynı kaptan içince

süslerimi takındım takıştırdım

biz uzaktan bakınca

gözü kör olmuş a‟yız

hanidir görkeminden ilenç olmuş körebe

bir akşam ağlamaklı

böldü sesimi sesi / biz

iki e‟den birini kucağına doldurdum

beni vurdu da temmuz

ayırdım eksenimi sesler sesleri biçti

biz uzaktan bakınca

bir dirhem bir çekirdek

bizi bağlayan şeyse

tanrının kol düğmesi

biz aynadan bakınca

kör olmuş bebeleriz

Akatalpa, Sayı: 162, Haziran 2013

Müştehir Karakaya

OTUZ ANKAYA OTUZÜÇ ADIM

bildim ki

içimde yara alan ankalar var

tutuşturarak dibimizdeki teleği

kol düğmelerini yuttu büyük ejderha

naçarım mecal yok yola çıkmaya

kırık dökük gök merdivenlerini

otuz anka için otuzüç adım

sayarken dilime yılanlar soktu

bedenimdeki taşlar misket bombası

elimde darası düşük ince ayar

yoğurduğum kan ve irin

belamı verdi

bildim ki

bütün kuşlar yalan

bütün elbiseler kirli

sahibimin atını yel vurdu

toz duman içinde bayıldı gelin

şirindi elmanın kurdu

beni boğazlayan

bir anka vadide gözünü yumdu

beş kurşun atımlık hedefim mi var

senden bana gelen kırmızı oluk

sahibim kendini ilk önce vurdu

atladım sonrası anka sırtından

bütün ezberlerim piç

bildim ki

eskici yüküydü talan

bütün sihirleri iptal ettim

iki yolun tam ortasındakileri

çünkü ben

kendine zararlı her putun düşmanıyım

bir anka candan içse

candan geçer bin adım

artakalan sofradan yiyen bir saraylıyım

şiirlerdir servetim dünyada kalan malım

her birini bir ankanın

teleğiyle yazdıradurur Allah

doğunun da batının da sahibi o

ikisinin arasında ben adım adım

bildim ki

hiç olmayacak artık

iki dünyası da kararmış

ak karganın çamurlu sularda yürüyüşü

hiç uçak kalkmayacak fezaya

ellerinin sihri

diz kapaklarımı yoklamayacak

politan bir şehrin yüz güzelleri

aynalarını gölgeme sinmiş ağaçla kıracaklar

hiç gelmeyecek mavilim mavişelim

çiçeklerimin her gün öldüğünü gördüler

adımımı saysalar dörtyüzkırkdört

diğer bir anlamın adıdır kimdir adım

kadim bir gelenekten kehanetle ördüler

sen kırmızı bildin mi

al giyinmiş tenine lacivertin

bildim ki

otuz ankanın otuzuna da

otuz üç adımı da sıralamışım hayret

hayret / öküzleşmeden öce buzağı kulağına

takılan yemyeşil bir delilmiş

bir düş görmeliyim dedim

birini bir ankaya dört adım

baktım içimdeki hörgücün kapağı açılmış

anakaraları kim boyadı karaya

kim gözlerin üstündeki mili çizdi, kim

düşte seni görmeliyim önce ellerini

sonra kalblerde yer eden en derin haini

sana su içiren bir saki gelmeliydi

bir meyhaneci çırağı

ama baba adam gibi yemeliydi

uluorta serdiğin nefis nimetlerini

düş bu ya

acemiye destan

gün görmüşe kara bir yazgı olur

deryada boğulmaya korkan her fanide

bildim ki düş

adamı yiyen bir ayrılıştır

kefenini yırtmasan

rüzgarın boynuzuyla düştü daldaki adam

haziran-temmuz 2012

Müştehir Karakaya

ÖLÜM KAPISI

bir taşın bir taşa

ne dediğini duymasam

ölürüm

çakır gözler kadar

bakışın büyülü atlası

güneşin doğuşu kadar tenha

ayrılışın ipini koparan kuyu

sensizim

içimde ölen her yara

buluttur öznesi tarumar eder

bir kavil

tarihten

özünde nurdur

toprak örter gölgesinde cenini

saçlar şöhretinin mührünü taşır

hercai gülüşle tepret bendini

ayıkla yeşili ölüm morundan

ayağım nicedir

bir taşa değdiğini

ve ölüm konuştuğunu

ve taşın

bugünün neden ölüm koktuğunu

şerhetsem not düşsem

söylesem mi ki

al benim cefamı

kes günahımı

ölüm kollarımda

bebe uykusu

13 Nisan 2012

Müştehir Karakaya

ÖLÜM MELEĞİ

ölüm, bir meleğin kanadından düşmüştür

gök yarılmıştır, sevinç insanların kehaneti

aynı suda adam ve kadın boğuluyor

ben her gün tanrım

mecnun olayım diye bekliyorum

ve yağmur yağıyordu

ey hırçın çocuk senin aklın yok

ıslanırken eylüle ve hazana darılma

şehri sevdiğim kadar seni sevdiğime darılma

ben öpülmüş bir elin son halkasıyım

köleler bir bakıma benim gözlerimle hür olur

çıkınımda bir mermi kalmıştır

adına ithaf ediyorum

şehrin örtüsünü kaldırdığım gece

belleğimin en mahrem yerine bu mermiyi astım

ceplerimde ayetler okunmadan soluyor

içtiğim acı ilaçlar bedenimde sarhoş

bir gece yusuf oluyorum, züleyha ihaneti

bir gece zîn'in gölgesinde kayboluyorum

her kahraman biraz aptal

bunu sezdim sesinden

karanlık ayaklarıma dolanıyor, hayret

kimim ben, sen uzaktasın şehirden

şehrin ayaklarıyla yürüdün mü gittin

yüzleri yamanmış çetelerin mi bu beden

ey benim ince dokunmuş yeleğimin nakışı

göğsümden sökülmeye neden melek çağırdın

belki bu ıssız çöllere yağdırırlar yağmuru

belki benim yağmurum çölünde serap olur

ölüm meleğim olur belki hain bir kadın

Ağustos 2004

Müştehir Karakaya

SENİN GİBİSİ OLMAYACAK

senin kahrından bir gün çatlayacağım

ölümüm senin elinden olacak

ben kaçacağım ama hep kaçacağım

yorulacağım ama pes etmeyeceğim

ben kaçacağım ama hep kaçacağım

yorulacağım ama pes etmeyeceğim

kahrından ölüp ölüp dirileceğim

bu şehrin, bu kimsesizliğin içinde

senin gibisi olmayacak

ölümü beklerken gibi beklemek

yarama tuz biber olmayacak

seni gördükçe haykıracağım

ölümüm senin elinden olacak, bileceğim

saçlarım uzayacak kesmeyeceğim

ellerimin nasırı öğretmeyecek

seni hiç bir zaman, seni hiç

senin karanlığında boğulacağım

aydınlık günüm hiç olmayacak

senden kaçar gibi kaçacağım bu şehirden

yorulacağım ama inkar etmeyeceğim

bu günü, bu geceyi

senin adınla anmayacağım belki

senin gibisi olmayacak

bir gün senin kahrından çatlayacağım

ellerim yumulacak sonra ayılacağım

yollarımda meyler, meyhaneler

kimbilir dar sokaklar olacak

yalvaracağım ama pes etmeyeceğim

mavi gömleğim belki hiç olmayacak

hazanla sararıp solacak

baharla yağmur olup düşeceğim

belki sen hiç bu kadar sen

ben hiç bu kadar ben olmayacağım

ama ölümüm senin elinden olacak

bu şehri tarayacağım saçlarından

yağmur yağacak, ağlayacağım

bir nisan gününe sarmalayıp götürecekler

kollarım yorulacak ve düşecekler

şehrin ve senin karanlığında boğacaklar

belki dinmeyecek isyanım

senin gibisi olmayacak

ben kirletilmiş kağıtların hainiyim

senin şımartılmış gülüşlerine kanmam

çünkü beni sen öldürmelisin

her bahar sen vurmalısın önce arkamdan

sen yummalısın en son, gözlerim kahverengi

kırmızı bir yumruk sıkmalısın mavi düşlerime

daha çok bilmelisin kahrından öldüğümü

her gece sana yorulduğumu

her gece sensiz uyandığımı

benim adımı kirlettiğini

bir ölünün ardındaki sır gibi

hangi gece yorulduğumu, yorulmadığımı

neden, neden benim gözlerimin kirli baktığını

beni sen yıkmalısın durduğum yerden

bana kudurmuş bir şehir yeşili bıraktığını

çatlayacağım ama pes etmeyeceğim

ömrüm hep çağlayanlarla geçti

sığ suları adımlayamam bu yüzden

geçsem de mahşeri kalabalıktan

senin gibisi olmayacak

Müştehir Karakaya