DİDEM GÜLÇİN ERDEM'DEN ŞİİRLER

DİDEM GÜLÇİN ERDEM'DEN ŞİİRLER

GÜVERCİN ÇARPMASI


kemençe bir gök gerinmesi ama bunu
akdeniz duymaz, suyumu dinleyeceksen
göğü bırak, meydanlarıma çık ve bağır
altmış sekizden tavşan yapılmaz diye
biz yeşilin seksek oynadığını görmedik
dalından önce, elleri arkadan bağlı
iki harf sal bahçeme, beni noktalılarımdan
duvarlara çak, gerçeğe bulaşma

birileri yine gözaltı halkası olarak kalacak
yorgun geceden, birileri gündüz bekleyecek
merdiven yıkanacak saatleri
bir kadın boncuklu bileklerini özleyecek saatlerce
ellerim kış baskısı demeye utanacak bir başkası
burun ucum üşüyor diyemediği için
deniz ulaşımında kullanamayacak adını
gel de burada Portekiz’den söz etme

tarçın sevinilecek bir yer değil
biraz daha ittirirsen o kokunun üstüne
bana boşluk çarpacak bir değil binlerce
omuzun üzerinde, beni boşluk çarpacak

bıyıklarından dudakların unutmuş bir adamın
suskunluğu tehlikeli değil

ve aşk bir özür de
kime


Didem Gülçin Erdem

SALINACAK


“biriyim, cesurum, var mısın ellerime
bir başka sabaha kadar içelim.”
Edip Cansever


saçımdaki örgüyü açmakla başlayacağım söze
kasabalar istasyonlarından başlar, her zaman
su kenarına kurulmaz çadır ve benim ayvalarım
güneşte üşür, karıncalarım bir devin avucunda
ne kadar yel diyorsan o kadar sağırım sana
kulak arkalarım çiçeklerin tutunsun diyeydi
toprağım diyorsun ben bir avucum açar mısın meyvene
ellerin diyorum yeni çıkmış bahçeden

içimden geçen çölle dilinden geçen işaretsiz levha
şaşıralım içindi, dilinin tek bir tüyünden
kirli beyaz bir melek doğrulabilirdi ama kanatsız
su çekildi, kum dememi bekliyorsan tanrı da
bu kadar beklemişti, büyük harfle başlamaktan
başka işe yaramıyor şimdi ismi, bağışlamadan
kalkıp yıkadın en çok da boynuma haksızlık eden
nefesini, bundan mıydı kına tutmaması sesinin

bir boğumluk incir rakısıyla devam edeceğim sonra
hangi yanımdaki hangi örgümün kaçıncı boğumu
serçelerinle ördüğünden tutamları aralıklı
kız çocuklarının saçlarına kuşlar konsun diyeydi
bıyıklı babalar, ama serçelerle saç örmeyi
annem bile bilmezdi, babamın bıyık bırakmayı
kuşyemliklerini doldurmayı bilmediği gibi, bu yüzden
hızla havalanan bir salıncaktan inmedi hala çocukluğum


Didem Gülçin Erdem

İNAN BİLMİYORUM


hemen değildi ağaçlar senden sonraydı
alnım ısrarla geniş bir gardı, bana sorsan
en fazla bir ön balkon olabilirdim
o da boynumun sağlığında

ben seni her şeye yorardım da
battaniye altları rüzgâr almazdı
gözlerini hiç almazdı ya
onları kaşla yanak arasında
nasıl soktun bu kışa, inan bilmiyorum

karanlık, bacaklarıma sürtünen
nedense dişi bir kediydi
sende daha çok harf vardı bir evden
o dağın eteğine kurulmuş köyler gibiydim
beni pencerelerden sarkacakken, hadi belki
balkon demirlerine dayanacakken
kim kurdu gecenin körüne, inan bilmiyorum

terlet şu mayısı, ocakta ıhlamur kaynat
mutsuzluk kaç tekrardan sonra ezberlenir
sen nabzında ölç o bozkırı
ıhlamur anneme iliklenmiş yakalık bu yaşında

Eskişehir’de ne olur böyle havalarda
kış baskısı bir atkı kırışmışken boyunda
bir kız parmaklarını ufalar
beni hep ellerim çenemde hatırla diye
burada, hemen şu sokağın başında


Didem Gülçin Erdem

PERDESİZ


çıktığım en yüksek çatı şehre çizgileri öğütle
mahalle aralarında öyle susuyor çocuklar

bu işin bir de kışı var kazak yakılacak vakitleri
kurtarılmamış ortaçağ kenti olacak gözlerinin altı
orada haberi yok köy korucularının ara renklerden
ceviz deyince hala terliyor birinin el yazısı
evler dururken, evler dursun, ben camlardan cumartesi

seksen altı senesinde ilkbahar bir serçe ölüsüydü
bağışlamak nergis hastalığı bunu boynumla işiniz yoksa

siz de mayısta öğrendiniz seksenlerden bir tek
soğuktan dönmüş annelerin kaldığını
‘ilk görüş günü beyaz giyilmez’ bir İstanbul yapımı

yine ses düşmesi gecenin hangi harfine baksan
onlar avuç içinden de sorulmaz

yüzüm aktı geldi omzuna bağışla ısrarımı
bak orada da tatlı yeşil uykular var ağzından başka
hangileri bükülmüş hali bakışlarının

kapıya sıkışan parmağa sorarsan
yarın Kırmızı Köprü önlerinde tersten okunan bir cümle


Didem Gülçin Erdem

* Şiirler, Didem Gülçin Erdem'in izniyle yayınlanmıştır.