HARUN ATAK'TAN ŞİİRLER
MANASTIR
Dağın gövdesine oyulan zencefil çarmıh
Uçuruma kurulan in: Sağır dehliz münzevisi
Gümüş çakıllardan geldi keşiş. Gömüldü
hücresindeki taşın soğuk karanlığına.
Bulabilmek için cevheri, çölü çatlatan tefekkürle.
Çanla doğruldu, tütsü ve buhur— kandil izinde
konakladı. Ve yakardı O’na.
:
İşittiğim Lir, unuttuğum Ten, kilitlendiğim
Gergef sizin için: Ateşini yellediğim kambur.
Uluyan Geceye ant olsun ki, ben yalnız
sizi aradım kuyuda. Burda: Kovgun sözcükleri
topladım. Diktim yarasını kâğıda. Diktim ve
Yırttım kendimi. Ağmak için aksine altın
çıplaklığınızın. Silkeledim tozunu Söz’ün. Ah!
Kaç kez yığıldım üstüne rahlenin. Fersiz.
Sunakta, ayin sonrası— avuçlar dolusu kül
kaldım.
Harun Atak
RAYLAR VE REMİLLER
Gömüldüğüm gece, soyundum yüzümü
İstasyon doğurdu remiller
Dağılırken içimdeki tufanda
Hakikat: Varoluşun yanlış uğultusuymuş
Boğuntusuymuş insan hep
Kendine geç kalmanın
Ben ki her sağanakta yontusuydum masalların
Düştüm sarkacın kanatlarından
Kalktım. Bozgunumu öptüm
Büküldüğüm raylarda geçmişin tortusu
Adlandıramadığımı arayıp, dolandım boşluğa.
Harun Atak
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder