CEVAHİR BEDEL

(Dersim - )

       İstanbul Üniversitesi İletişim Fakültesi Gazetecilik Bölümü’nü bitirdikten sonra, Kocaeli Üniversitesi’nde “Türkiye Yazılı Basınında Azınlıklar ve Marjinal Gruplar” adlı yüksek lisans tezini tamamladı. Doktorasını, Ankara Üniversitesi İletişim Fakültesi’nde “ 1980 Sonrası Siyasal Değişimin Işığında Kadın ve Liderlik Olgusu” adlı tez çalışmasıyla aldı.

       İlk şiiri Sincan İstasyonu dergisinde yayınlandı. Şiirleri Akköy, Cin Ayşe, Deliler Teknesi, Dize, Hâr, Kurgu Düşün Sanat, Muaf, Sincan İstasyonu, Şiirden, Şiiri Özlüyorum, Varlık, Yasakmeyve, Yeniyazı gibi dergilerde yayımlandı.

       Ödülleri: “Gece Yanığı” adlı dosyasıyla 2011 Homeros Arif Damar Jüri Özel Ödülü’nü, “Çayırı Sayıklamak” adlı kitabıyla 2014 Ceyhun Atuf Kansu Şiir Ödülü’nü aldı.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Cevher Kapısı (2010, Şiirden Yayınları, İst., 84 s.)

& Gece Yanığı (2011, Yazılı Kâğıt Yayınları, Ank., 64 s.)

& Çayırı Sayıklamak (2013, Komşu Yayınları, Yasakmeyve Şiir Dizisi: 108, Şiir: 101, İst., 72 s.)

Şiirlerinden Seçmeler:

AKLIN SEKMESİ

açınca kendiliğinden kanallar boyu kavisli suç

yaprakları damarlı ve bir o kadar nefti,

toplamak gerek ev içlerini, kapı önlerini

geldik gölgemizle fazlı darı’ndayız şimdi

bize gelince daraltır güzellik ilk hecesini

kuyusu derin ve bir o kadar siyah,

toplamak gerek ruh dağınıklığını, kötü günleri

geldik içimizle yusuf sureti’ndeyiz şimdi

açılınca kendiliğinden şehir önlerinde günah

ırmaklar boyu bir garip korku aklın sekmesi

o zaman dağıtmak gerek vahdeti, zavallı vahdeti

geldik gövdemizle mansur teni’ndeyiz şimdi

bizden çıkınca genişler ömrün kırlangıç diyeti

kurulmuş divanlarda sabırla ölçülür şiirin kafiyesi

toplasak da bitmez yanık döşleri, yanık döşleri

geldik ahımızla kerem sözü’ndeyiz şimdi

“Gece Yanığı” adlı kitabından

İPEKTEN İLMEK

içindeki karanlık genişleyecek

soluk alıp vermesi gibi küçük tayların

bastıracaksın kanatlarını durmadan

göğsündeki eski yaraya

aralayacaksın zamanı

rüzgarı kapı yapıp sonsuzluğa

birazdan dolacak adı boşluk olan saydam kuyu

ellerinde tuttuğun çiçek tozlarıyla

göç gurbet ve unutkan sözlerle

uzatacaksın boynunu ipekten ilmeğe

o zaman açılacak uykun kaldığı yerden

büyük bir pencereye

“Cevher Kapısı” adlı kitabından

KENDİM İLE…

kendimden kaçtığımdır:

aslında ben sonbahardan önce ölmüştüm

çok önceleri daha kendimi ağaç sanırken

bir bozkırın ortasında, rüzgara açıkken alnım

dallarım göğe değil gövdeme dönerken büyümek için

ilk kez içe batan kendimle denemiştim ölmeyi

kendimin kaçtığıdır:

neden dolaşırım ki bu daracık sokakları

küçülen evlerin arasından geçerim neden

kar yağmış olur aniden kapı önlerine

bir çocuk annesinden aşırır güneşi

ben kuşların ardına düşerim bilmeden

kendimden kaçtığımdır:

ey yanı başımda yürüyenler söyleyin

ben kimim sahafları tavaf ederken

eski bir kokuyu içime çekip çekip

soluğumu sayfalara dağıtırken kim…

bana bir merdivenle inilir mi söyleyin

kendimin kaçtığıdır:

ya da durun durun söylemeyin

bu kente çok eskiden de geldiğimi

kayıklara binip denizi öpmeye gittiğimi

yer yer karardığımı yer yer silindiğimi,

söylemeyin hayatın kötü bir tekrar olduğunu

kendimden kaçtığımdır:

kendimi sınamaktan gelirim, sorguya çekmekten

dar ağacımı içimde gezdiririm inatla, elimde urgan

ah o çocuk, bir tülün ardından korkuyla sokağa bakan

o bakar  her akşam ellerime kaygılı gözlerle, içlenir

kısacık bir andır, soruları o söyler cevapları ben sorarım

kendimin kaçtığıdır:

tuhaftır bazı sızılar, yakıp gelmiş gibi bir ormanı

uzun bir gecede bilerek kilitlememiş gibi kapıları

bazı bakmalar cinayettir, saplar bir hışımla bıçağını

geçmişin elleriyle yakamızı bırakmayan fotoğrafa

bazı açmalar ateştir,  çiçeğini kül altında saklar…

kendimden kaçtığımdır:

o kadar yoksul ki kelimelerim giydirip gönderirim

urbalarını çıkarmadan alırsınız içeri, öyle değil mi!

uğuldar cümleleriniz, bir daha demem kendimi

demem ölümün en çıplak sözcük olduğunu

ve gizlendiğini yaşamın en renkli elbisesinde

kendimin kaçtığıdır:

ben içimde taşıdım sokakları, taşları ve ırmakları

ah en kötüsü kentleri o karanlık koca gövdeleriyle…

içimde taşıdım, kim gülümseyerek bakıp geçtiyse

acılarıma, solgun bir menekşeye bakar gibi

şimdi çokça eksiğim, aslını sorarsanız biraz fazla…

“Çayırı Sayıklamak” adlı kitabından