MİTAT ÇELİK

(1966, İslahiye / Gaziantep - )

İslahiye Lisesi’ni bitirdi. Ankara Üniversitesi Kastamonu Meslek Yüksek Okulu’nu terketti. Beş yıl kitapçılık yaptı, dört yıl “Şiirin” adlı şiir-poetika dergisini çıkardı. “Zamandükkanı” ve “Operadaki Hayalet” isimli fanzinleri çıkardı, periyotsuz olarak çıkarmaya devam ediyor. Mersin’de yaşıyor.

Şiir, yazı ve söyleşileri Akatalpa, Andız, Aydınlık Kitap, Bireylikler, Düş(v)eYaz, Eliz Edebiyat, Islık, İmlasız, Radikal Kitap, Şiirin, Ücra, Yaratım gibi dergi, fanzin ve gazete eklerinde yayımlandı.

Yapıtları: Şiir: *Serpene. İst.: Şiirden, 2007 *Yengeç Avı. İst.: Şiirden, 2018.

Kaynaklar: Yengeç Avı. İst.: Şiirden, 2018.

Hazırlayan: Şükrü Kırkağaç

* 25 Mayıs 2022 tarihinde güncellendi.

Şiirlerinden Seçmeler:

SAMSA

bunların hepsi kötü bir şaka. zihnimin bana ettiği oyun,

diye düşünüyorum.

oğlumun kapıyı sertçe çarpmasından gerçek olduğunu

anlıyorum.

altay öktem sokağın kralıydı hatırlıyorum…

eminem’in annesini kendince sevmesini de, kendi

zihninin ona ettiği oyun, diye düşünüyorum. birazdan bir

kapı çarparsa kendini orasından asacağından eminim.

piranalar gibi doluşuyorlar. çocukluğum elindeki

trampeti (tenekeden) durmadan yere çalıyor.

geyik baba’nın arkasına tenekeler bağlamasını

hatırlıyorum. yok yok bu doğru değil. kendi zihninin ona

ettiği oyun, diye düşünüyorum. veya çocukluğunun

ölmüş kendisine küfrüdür. birazdan anlayacak.

kara bir köpeği yularlayan ve sırtına binen altay’ın

gözleri ışıldıyor. kırık bir sopayla köpeğini kıçından

yaralıyor kara uyuz çocukluğum.

bunların hepsi balkonuma toplaşmış.

molotof elleriyle sırıtıyor mahir. oğlum habire kapıyı

çarpıyor. çarptıkça direklerinden tırmanıyor içeriye.

tanımıyorum çoğunu. emma, tüm çocuklara (hatta tek

tek) orasını gösteriyor. josef çok sinirleniyor. halinden

belli. sokağın kralına ters ters bakıyor. ben diyor, ben,

gelirsem hepinizi düzelteceğim diyor. tavırlarında

büyümüş bir hal var.

aziz, (ancak kafası seçiliyor) “amca mu ne, amca mu ne,

amca …” diye soruyor.

çocuklar doluşuyor balkonuma. fındık kadar burunlarını

pencereme yapıştırmış, bildiğim bilmediğim tüm

nesneleri ellerinde tutuyorlar.

tayland’lı çocuklar kanayan küçük organlarını

temizliyor. halepçe çocukları sırasıyla içeriye

kundaklıyor yaralarını. berberi kızları, saddavi’nin

elinden tutmuş sünnetli yerlerini gösteriyor habire.

nâzım, dönüp arkadaşlarına “yapmayın, etmeyin paşam,

yazıktır bu adama” diyor. oğlum ve çocukluğum

tükürüyor yere, hınçla üzerine basıyor, biz diyorlar

bitireceğiz birazdan işini. kör bağcı makası havada

şakırdıyor. paslar dökülüyor yere.

teslim ediyorum kollarımı. bir hareketle buduyorlar sol

elimin parmaklarını. makasın pası doluşuyor içime.

giacometti o halimin eskizini çiziyor celan’ın defterine.

yahudi çocukları şenleniyor birden, son gördüğüm kara

bulutlu arap çocuğu oklarken sağ elimi. hüseyin, usulca

kafasını bırakıyor yanıma.

karıncalar gibi iniyor çocuklar sokağa. afrika’nın böcek

yiyen karıncaları… gibi çocuklar… “gregor” diye hep

bir ağızdan bağırıyorlar…

sokak başında elinde tiner, oğlumun balkonunu işaret

ediyor altay…

Akatalpa, Sayı: 98, Şubat 2008