ÜNSAL ÇANKAYA

(1958, Suvermez Köyü, Emirdağ / Afyonkarahisar  - )

       Sahip Ata İlkokulu, Şemsettin Karahisari Ortaokulu ve Afyon Lisesi'ni bitirdi (1976). 1982 yılında Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi’ni bitirdi, sınav kazanıp hakim adaylığını da Ankara'da yaptı ve staj sonrası 1985 yılında Bartın'da Cumhuriyet Savcısı olarak göreve başladı. Daha sonra Gercüş'te iki buçuk yıl çalıştı. Sonra sırasıyla Eskişehir Sarıcakaya, Sivrihisar ve Gebze ilçelerinde hakim olarak çalıştı. 2013 yılında emekli oldu. Evli, bir çocuk annesi.

       İlk şiiri “Vasiyet” Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi 1982 Yılı Ceride-i Kantar Dergisi’nde yayımlanmıştır. 2006 yılından bu yana şiirleri, öyküleri ve yazıları Afrodisyas Sanat, Akatalpa, Bireylikler, Ekin Sanat, Emirdağ Vakfı Kültür Sanat Dergisi, Kurşun Kalem, Mühür, Sincan İstasyonu, Sunak, Şiiri Özlüyorum, Tmolos Edebiyat vb. gibi dergilerde yayımlandı / yayımlanıyor..

      “Avuçlarımda Kına” yayına hazır bir şiir dosyası bulunmaktadır.

Şiirlerinden Seçmeler:

GÖLGESİNDEN KAYBOLAN

neredeyse çocuktum, masallara inanan

her masalın sonuyla delice mutlu olan

o beyaz atlı prensti,

atıyla gelmemişti

sevdim,

seviyorum,

seveceğim dedi

gösterdi;

gökyüzünü kaplıyordu elleri

masal âşıkların yeryüzü temsiliydi

prensestim, uykulardan uyandım

anlattığı her masala inandım

öğle vaktini kucaklıyordu zaman

arkasına koşuyordum durmadan

uzundu uzun; bir ömre bedel gibi

upuzun bir aşkın gölgesiydi

aşk için söyledikleri

hem sabah hem de akşam

boyunu aşıyordu bu aşk

uzun uzun anlatsa da

kısaydı masal

aşktı, mutlu başlardı

mutlu yaşanacaktı

hiç bitmeyecekti

öyle demişti

yine inandım

güneş battı

ay çıktı!

Gebze, 02.11.2014

Akatalpa, Sayı: 181, Ocak 2015

SÜRGÜN UÇURUMDUR

uzaklarda bulutlar

bir bir savruluyor karanlıklara

ah bu fırtına, yakıyor yıldızları

her şimşek çakımında

mıhlayarak semaya

yaksa da gemileri yakmasa da

farketmiyor yaşamdan sürgün için

bozkır da, çöl de, denizin kıyısı da

yapayalnızlığı oturur kutuplarda

bozkır onu değil ıssızlığı ağırlar güneşin yamacında

çakırdikenlerinin savruluşuyla

deniz ayışığı sarar kollarına ufukta

güneşi savmadan daha ardına

çöl kumundan geçmez

kutup buzundan

dokunduğunda

ama yine de akşam olur

hem akşamın hüznü her yerde aynı

evli evine, köylü köyüne, deve çölüne

umarsız dönerler sevdiklerine

sürgün uçurumdur, savurur umudunu

tutup kendi asılır sesinin yankısına

ne bozkırın uçsuzluğu tabacıklanır

ne denizin bucaksızlığı bozulur

haykırdığında

 Gebze, 26.08.2013

Akatalpa, Sayı: 170, Şubat 2014