ONUR ŞAHİN'DEN ŞİİRLER

AYRILIK

I.

Kabuğu demin kaldırılmış

yarayı andırıyordu yüzün

ben seni kahırla

parçalanan buz dağı gibi

bırakmıştım kalbine

sen beni kendime

kargış diye uğurlamıştın.

II.

Benim cam çöplüğümde

zarif ensenden uzanan damar

senin gözlerinde kalan

susturulmuş silah tedirginliği

fırtınadan alabora olan gemiyi

en son kimin terk ettiği

uzaktan kimin seyrettiği

sürüklendiğimiz kıyılarda

ne fark eder ki?

III.

İçine kapanmış avlunun

inciten kırgınlığındayız artık

saksı altında unutulmuş anahtar

neyi geri getirir şimdi?

biz seninle sevgilim, seninle biz

iki kanatlı bir kapı olamadık hiç

uzaktan kuşları sevmekle yetindik.

IV.

Yıllar geçiyor üstüne ayrılığın

geçmiyor bu içimdeki mübadele

nabız gibi duruyor şurada yokluğun

burada hiçbir şey değişmiyor

kâbuslarla geliyorsun kimi geceler

doğrulup bir ölümü anıyorum

tam gitmeye yeltendiğin anda

nabzının attığı yerlerinden

öpüyorum.

                

Mühür Dergisi, Ocak/Şubat 2014

BEŞİK

artık konuşulmayan diller gibi unuttum seni,

tozlu raflarda yerini alan, çok az kişinin bildiği.

unuttum alfabeni, sesini duysam tanımam

ve umurumda olmaz şeklinin güzelliği.

artık yazılmayan eski bir dil gibi unuttum seni,

sevmiyorum mezar taşlarını okumayı.

unuttum bildiğim her şeyin altına gizleyip seni,

sallanan bir beşikti kalbim, uyuttum seni.

                                                                        

      Akatalpa, Kasım 2011

DÜŞ

düşle gelen düşle gitmez her zaman

yastığın yumuşaklığında

tortusu kalır bir ömür gibi

kuşların süzülüşü kadar hafif

gündüz niyetine anlatılan

kaçışların sığınağında

düşler yapışır yakamıza

saydam ve alabildiğine geniş

masallar, destanlar, efsaneler

hepsi de masumdur bir düşün yanında

düş

tek hece bir dua

ve kuyudur içine düşünce

müjdeli bir haber gibi kapıda

aşklar, serüvenler, zindanlar görünce

düşten yola çıkan kaybolur serde

yalnız, mevsimsiz bir yolculukta

kulakları sağırdır gözleri kör

ve saralı bir hasta gibi

kıvrandığım yerde

bilge bir kadından duydum

- sırdı, sırrına eremedim -

   

Kurşun Kalem Dergisi, Sayı 20, Kasım-Aralık 2012       

KAPILAR

Kalbim düştün zamandan

kadim harfler yüzüne üflesin

unuttuğun yollardan geçip

-sadakatine doğru taşın-

kapılardan gireceksin

döneceksin kapılardan.

KUŞLAR

insanlar kırıyor sevgilim

kolun kanadın aynı yerini

eksik bilginin sırrına erdim

acıtıyor her insan diğerini.

Ah

nicedir kuşkulu ve hep bitkinim

uzat sesini kuşlara gidelim.

ŞAİRE KALAN

(İlk defa bir şiiri son cümlesinden yazmaya başladı şair)

Sordu:

aldatmak babadan oğula kalan bir miras değilse nedir

ve yazmak başlı başına lanetse kim temiz kalabilir?

kim yazgısını okşayarak kendi sırtını sıvazlayıp durur

ya da başkalarının gecikmiş intiharlarını üstlenebilir?

Dedim:

sen asansör kabinini görmeden binmeye çalışıyorsun

ya da bindiğin katın düğmesine basıyorsun kim bilir.

deli gömleğindeki beyaz kalabalıkta yaşıyor gibisin

ne kendine hayrın var, ne de kimseler sessizliğine gelir.

Dedi:

kelebek camından sızmaya çalışıyorum bu dünyaya

oysa kimin umurunda şaire ömür değil ayrılık biçilir.

bilirim pusulamdaki kırık iğneyle bir yere varamam

tırmanıp düştüğüm ağaç meyve değil hep yara verir.

Sordum:

çamurdan hüzünler yapıp oynuyor mu yoksa Tanrı

ve insan dinden çıkar da bu sözlerle şiire mi gelir?

sakıncalı bir gebelik gibi karnında taşıdığınsa yazmak

aldatmak babadan oğula geçen bir illet değil de nedir?

Varlık, Ocak 2013

2013 Şair Dağın Doruğunda, Haz: Mustafa Fırat, s: 232-233

ŞEHİR ÇIĞLIĞI

Sesini duydum şehrin,

kendi içine bağırıyordu,

rahminde büyüyen yalnızlığına

çoğalarak ağlıyordu,

duydum diyorum, korkunç çığlığını,

korktum, kulağıma okunan ismim

boynuma akıyordu,

anladım, zaman anılardan çok

kir biriktirir

ve biraz kan.

Sesini duydum şehrin,

ben ayrılırken

haykırıyordu:

Bütün otogarlar piçtir,

sayısız ayrılıklardan kalan.                                                    

Akköy Edebiyat Dergisi, Sayı: 76, Mayıs-Haziran-Temmuz 2013

METRUK

sana dokunduğum yerlerimde kerpicin ağladığı

zamanın dağladığı sadakat gizli, kokusu toprak

kendine sarılan çamurun sıcaklığı sana uğradığım

sokulduğum yerlerinde dağılıyor incecik yaprak

taşı hatırlayıp parçalandım da eline değdim

kırılan bardağın çokluğunu söyledim susarak

şehirle zehirlediğim kalbimdir göğüne uzattığım

kuşun kanadını öptüm dudaklarımı kanatarak

açık yaranın kendine söylediği merhemdim

sözdüm tenime, üzdüm gövdemi öyle, acıtarak

güzdüm, kışı senden davet diye bekledim

gözdüm eve, sokaktın çatıları hatırlayarak

unuttuğum ne varsa getirdin, söküp götürdün

koştum ardından, düştüm yüzüne kapanarak

yüzünü şehrime konuşmakla geçti ömrüm

beni sus, uyut beni, beni göğsüne bırak.

Tun Fanzin, Ocak 2015

YALNIZ

Yürüyorum

yüzümde ada ıssızlığı

koltuğumun altında Büyük Saat’i taşıyorum

zaman benimle yürüyor böylece

durduk yere bir kadın beni hatırlıyor

kalabalık ve yorgun şehir hatları vapurunda

sevmiyorum omuz boşluğuma şiir bırakıp

giden kadınları, sebepsiz gidenleri

kalanları da sevemedim yeteri kadar

kalbimin naftalin kokusuyla

yürüyorum.

Bir şey var özlediğim, isimsiz, cisimsiz belki

kendimden gizlediğim, onu diyorum işte,

kötü huylu bir ur, sinsi bir hastalık gibi

gelip beni bulsun istiyorum ısrarla

hangi altgeçitten geçsem loş ışıkta

avuçlarımdaki dilenci boşluğuna çıkıyorum

dilimin ucunda duruyor

eski şairlerin söylemeyi unuttuğu

yenilerin aklına hiç gelmeyecek olan

hüzne ve ayrılığa dair

yürüyorum.

Bir şiir en iyi neresinde bitirilir ki

inceden bir ney sesi karışıyorken

annemin yüzümde bıraktığı doğum sancısına

harf kaybediyorum kırmızı, ılık ılık

susup yürüyorum

sen de sus, konuşma n’olur,

Tanrıya mahsus olanla sınanıyorum!

Şiirden Dergisi, Eylül-Ekim 2012, Sayı 13

*Şiirler şairinin izniyle yayınlanmıştır.