ALAEDDİN ÖZDENÖREN

(20 Mayıs 1940, Kahramanmaraş - 26 Haziran 2003, Balıkesir)

       Bilal Davut müstearını da kullandı. Hikâyeci Rasim Özdenören'in ikiz kardeşi. İlk ve orta öğrenimini Maraş, Tunceli, Malatya ve İstanbul’da tamamladı. İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Felsefe Bölümü’nü bitirdikten sonra Maraş, Çorum ve Ankara gibi illerde öğretmen olarak görev yaptı. 1991 yılında Kültür Bakanlığı Müşavirliğine atanan Özdenören bu görevindeyken emekli oldu. 1997 yılında Balıkesir'e yerleşti.

       Lise yıllarında ikiz kardeşi Rasim Özdenören, Cahit Zarifoğlu ve Erdem Beyazıt ile Maraş'ta çıkardıkları Hamle dergisi ve mahalli gazeteler için hazırladıkları edebiyat sayfalarında, edebiyata başladı.  1976 yılında arkadaşlarıyla beraber Mavera dergisini kurdu.

       Şiirleri yazıları ve söyleşileri Ay Vakti, Büyük Doğu, Diriliş, Edebiyat, Edebiyat Ortamı, Hece, Mavera, Milli Gazete, Sağduyu, Tutanak, Ünlem, Yansıma, Yedi İklim, Yeni Devir, Yeni İstiklal, Zaman vb. gibi dergi ve gazetelerde yayımlandı.

Ödülleri: “Yalnızlık Gide Gide” adlı kitabıyla 1996 yılında Türkiye Yazarlar Birliği Şiir Ödülü’nü aldı.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Güneş Donanması (1974)

& Yalnızlık Gide Gide (1996)

& Şiirler 1975-1999 - Bütün Şiirleri (1999)

& Bütün Şiirler (Hece Yayınları)

      Deneme, İnceleme, Eleştiri Kitapları:

& İnsan ve İslâm (1982)

& Batılılaşma Üzerine (1983)

& Devlet ve İnsan (1986)

& Yakın Çağ Batı Dünyası ve Türkiye'ye Yansımaları (1986)

& Şiirin Geçitleri (1996)  

& Açılı/yorum (2004)

& Geleceğin İnsanı (2006, Hece Yayınları)

       Anı Kitapları:

& Unutulmuşluklar (1999)    

       

Şiirlerinden Seçmeler:

DÖKÜLÜŞ

Baktıkça gözlerine derinden

Üstüme başıma güller dökülür.

Ve her şey kopar yerinden

Bir buluş bir gülüş ve unutuş ellerinden

Ellerinden beyazlıklar dökülür

Düşlerim ki, kuşatır gökyüzünü

Sonra yıldızlar dökülür

Geçerim arasından kimsesiz çocukların

Ağaçlardan ağıtlar dökülür

Akar saçlarımdan yalnızlığın ırmağı

Kalbime dökülür..

 HABERSİZ

Çocuk uykusunda gülüyor

Yılların acı çığlığından habersiz

Elleriyle oynuyor karanlıklar

Sessiz sessiz.

Ah bebem

Rüzgâr saçlı bebem

Bilsen insanların hâlini bir

Bu kara yalnızlıkta körelen

Işık benimdir.

Bu uzayıp giden yolda

Ağlayıp ağlayıp da

Aklımı sokmuşum girdabına

Yaşamanın.

Çocuk uykusunda gülüyor

Yılların acı çığlığından habersiz

Elleriyle oynuyor karanlıklar

Sessiz sessiz.

HÜZÜN UÇURUMLARI

Yavrum

Yalnızlığı şu son kıyısını da atla

Ve anla ki hayat

En özgür biçimini sende denemiştir

Onun içindir ki ölüm

Denizin doğurduğu eşsiz dalga

Sende dokumaktadır güzelliğini.

Varsın açıklamasın kendini hiçbirşey

Değil mi ki gökyüzü toprağı kucaklamaktadır

Değil mi ki mavilikler yolmaktayım göğsünden

Değil mi ki bileklerimize kaynayan çelik

Bir nehir gibi akan şu bulvar

Gövdemizi dolaşan güneş

Her gece üstümüze devrilen yıldızlar

Senin doğurganlığından birer parçadır

Ve elbet senin için söylenmiş türküler vardır

Uzak dağlarında ülkemin

Yürüyorum

Bilirsin ben yürüyünce

Irmaklar yürür ardımdan

Kabir sularında avlanır çocuklar

Ağaçlar ve kuşlar alabildiğine

Yalnızlığı sağlar

Ben yürüyünce değişir insanlar

Artık hücuma kalkabilirsin ey rüzgâr

Çünkü tarihinin yaprakları arasından sızan kan

Boyuyor

İçimde yuvalanan şiiri

Ve sen nereme baksan

Oramda bir kalp çarpıyor.

KALANLAR..

Göğsümü yalayan gül alevinden

Silinmez izler kalır.

Gökte bulutla oynayan çocuk

Öksesine yıldız çakan melek kalır.

Akşam üstüler ki çöker kıyıya

Toplanmış halatlar yığılmış zincirler kalır.

Yapraklar dağılırken saçlarından

Denize atılmış çelenk kalır.

Duvarda gölgeler öyle ıpıssız

Hücremde kırılmış ekmek

Ve bir kuru ağaç kalır.

Uçsuz bir dinleyişle dinle

Üstlen çöllerdeki rahmeti

Ey gürleyen yalnızlığımız

Yolumuzu gözleyen

Toprağa girdiğimiz vakit

Uğultulu derinlikler kalır.

Duy unutuş rüzgarının

Açtığı son kapı benim

Çekilince kalbimin suları

Geriye senden başka ne kalır.

KALBİM SAĞ YANIMDA

Kalbim sağ yanımda çarpıyor

İçimde döngün bir ay kabarırken

Ki göz evlerinin ardından içeri

Ağlamak barışı sağlar mı ki

Ağ bozumu serpme sularla.

Açık deniz sofrasında

Sonsuz dağlarını denizlerin

Aşarak üstlerinden bir bir

Bir ince yelkenlidir

Altın çağı getirir

Göğü emziren mızraklar genç omuzlarında

Ve yukardan aşağı

Göğüsleyerek güneşi

Getirir ve bağlar korsan çağımıza

Yerinden oynayan kopan bir fırtına gibi

Kalbim sağ yanımda.

Öldü çünkü öylesine gençti

Ölümle hayatın arasında sıkışan gözleri

Bana aralık bakışlı gözleri

Kentin kanındaki hücreye ilişti.

Bağrında yamru bir kalkan

Gençlik ince bir kanken kulaklarında

Ağzında ay köpürdü.

Feryadı soğuk aynalarında

Eridi gitti kentin

Göğü tutan o billûr ses

Ulaştı geldi bana

Kalbimin sağ yanına

Her gece mermi gibiyim yatağımda

Gök sularından savaş alanlarından arta kalan

Güz değirmeni kalbim

Bahar sularıyla çalışıyor

Kalbim sağ yanımda çarpıyor.

KEREM'İN ÇANTASI

Senin çantanın oğlum

Bir gözünde gülücüklerin vardı

Ağlayan çocukların yanaklarına yapıştırırdın

Bir gözünde defterin vardı

Ki her yaprağında

Yıldız gibi çırpınırdı minik kalbin.

Bir gözünde üzüntülerin vardı

Saklardın.

Bir gözüne de kuşlar yuva yapmıştı.

Kulpundansa Keremcik

Kedercikler sızardı.

Çantan ne ağır çantaydı.

YAĞMUR

için için yağan bu yağmur

kalbime sızıyor

damlalar içinde hayat ve ölüm

sensin; işte sensin sırılsıklam

karşımda gördüğüm.

nerden çıkageldin, nerden

yıldızların doğduğu yerden

durgun gözlerinin içinden

akan bulutlardır gördüğüm.

yağmur yağıyor ve ben

yer altı nehirlerinden

ıslana ıslana kalbinden

sessizce geçiyorum