MUSTAFA PINARBAŞI

(1968, Kahramanmaraş – 31 Ekim 2016, Kahramanmaraş)

      İlkokul, ortaokul ve liseyi Kahramanmaraş’ta bitirdi. 1987 yılında Sağlık ve Sosyal Yardım Bakanlığı’nın açtığı bir sınavı kazandıktan sonra iki yıl süreyle Toplum Sağlığı dalında pratik ve teorik olarak kurs gördü. Sağlık memuru statüsüyle tayin edildiği Elbistan Devlet Hastanesi’nde yaklaşık altı ay görev yaptı. Buradan, yönetmeliklere uymadığı gerekçesiyle görevinden uzaklaştırıldı. 1989 yılında Hollanda’ya yerleşti. Hollanda’da rahatsızlığı artınca malulen emekli olup Kahramanmaraş’a yerleşti. Evli, üç çocuk babasıydı.

       Şiirleri Dergah, Dolunay, Güneysu, İnsan Saati, Kafdağı, Kaknüs, Kanat, Kaşgar, Kayıtlar, Kırağı, Martı, Rüzigâr, Sabır, Yeditepe vb. gibi dergilerde yayımlandı.

      Ödülleri:

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Orada Çiçeksin Sen (1992, Dolunay Yayınları, Kahramanmaraş)

& Akşam İner Yağmura Tutunarak (1997, Kırağı Şiir Dizisi: 3, Konya)

Şiirlerinden Seçmeler:

EL YORDAMIYLA GİRİYORUM ŞEHRİNİZE

bu gece, rüzgarlı şarkılarını gezdiriyor şehir

komşu köpekleri dinliyorum, ayın ondördü

ondördüncü gününde

ateşkesi ihlal ediyor komşu köpekler

kediler havlıyor, ansızın mart delik deşik

hava kilitleniyor venlo-köln yolunda

kocakarının ağzında kilitleniyor trafik

gözüm kayıyor, binlerce ışık yılında

bu gece, yabancı izler düşüyor gönültanemin fiilleri

fillerim çekiyor yeri

ne sahici bir hiçbir şeyim ki ben

hararetim herşeyi donduruyor

aşağıya doğru çıkıyor çimenler

bahar yokuş ve çıt çıkmıyor

yokuştan

çekiyorum üstünüzden galip ordularımı

el yordamıyla giriyorum şehrinize

harbin üzerinden elli yıl geçmiş

çiçekler, çocuklar, yıldızlar iç içe geçmiş

bal tutmuyor hala mermi kovanı

hala her taşın altından hüngür hüngür gülüyor

kafa peynir, yel değirmeni, lale soğanı

SANA BİR GELMEK BORÇLUYUM

sana bir gelmek borçluyum hasan

ama mahcupluğum güllerinkinden eskidir

gözlerimin karası uzaklığın resmidir

hasan, mahzun süzülmekte akşam

bir kızın kalbi kadar ince uykusundan

duruyorken hala başımda bahardan bir taç

toprak bana, ben toprağa muhtaç

sana bir gelmek borçluyum, hasan

memleket; derin bir sızıdır hiçbir yere sığdıramadığım

gurbet; komşu evin haşin kızı, sarışın mı sarışın

bir, seni yaşamanın yok ülkesi hasan

inan , dağların sık sık ölüm saçması bundan

nasıl dualarım kadar koruyabilir beni, hangi şehir

hangi ayrılık acısının gözleridir bu nehir

hangi serseri bulutların gülüşü olsam

sana bir yağmur borçluyum hasan

ne yana baksam, sürüp giden bir oyunum biraz

gökte bulut yerde kan ve dalda üç pembe kiraz

bir sıcak soluk gibi, hasan

birgün ben de göçerim kötülüğün aynasından

gömüldüğüm eski pazarların anısına

iki güzel intikam bırakıp ucuz ölüm avrupa’sına

ve düşerim bütün aşklarımı kazancımdan

sana bir can borçluydum, hasan