OZAN ŞERİFOĞLU

(1950, Ladikars (şimdiki adı Kümbetli) Köyü, Kars - )

      Asıl adı Ali Eliş’tir. İlköğrenimini köyünde, orta ve yükseköğrenimini İstanbul’da tamamladı. Küçük yaşlarda şiirle ilgilenmeye başladı. Yaklaşık 17 yaşında İstanbul’a giderek çalışmaya başladı. Askerliğini de İstanbul’da yaptıktan sonra orada yaşamaya başladı.

       Zamanla karşılaştığı birçok aşık ve şairle dostluk kurdu ve meclislere katıldı.

       Uzun yıllar bir devlet kurumunda çalıştıktan sonra emekli oldu. Şiirleri değişik gazete, dergi ve araştırmada yayımlandı.

Kaynaklar:

A  http://ozanlar.biz/serifoglu.html

A  http://orhanhalisbahcevan.blogspot.com.tr/2016/10/ozan-serifoglu-ali-elis.html

Şiirlerinden Seçmeler:

AĞLARSIN

Seller gibi deli dolu akan yar

Bir denize dökülünce ağlarsın

Meyveli dal gibi taşlar el seni

Sağa sola bükülünce ağlarsın

Felek ayrı gözle bakar zengine

Davul bile çalar dengi dengine

Selden beter yol alırsın engine

Boz bulanık çekilince ağlarsın

Hak bilir kuluna verdiği varı

Meşherde sorulur zararı karı

Ağlar gibi durur komşu mezarı

Başucunda dikilince ağlarsın

Şerifoğlu ne söylesen boş olur

Geçmişini hatırlasan hoş olur

Baharın tez geçer sonu kış olur

Gazel gibi dökülünce ağlarsın

ANLATAMADIM

Çobanıydım kavalımı kırdılar

Çöllere derdimi anlatamadım

Boyu eğip durdum başa gelene

Ellere derdimi anlatamadım

Kara sevda nice bela yetirdi

Elin kahrı ezip döktü batırdı

Dolandırdı gurbet ile getirdi

Yollara derdimi anlatamadım

Görüm dedim amelini fendini

Zam eneye ayar ettim kendimi

Kırdı çok çağımı yıktı bendimi

Sellere derdimi anlatamadım

Şerifoğlu geçti borum ötmüyor

Yürü deme ayaklarım tutmuyor

Saz döşümde ama naz bitmiyor

Tellere derdimi anlatamadım

VAY BENİM

Yele, dedim, sele, dedim olmadı

Güldü, fizah edişime vay benim

Ne, lafa laf kattı, ne, yorumladı

Asi dedi, her düşüme vay benim

Tarlada, karcık, bostan da hıyar

Ses, yaylayı, aştı sağır da duyar

Çobanın manyağı, derdini yayar

Kır kavalı, yaz fişime, vay benim

Bu köy bir Yahudi, bir Musa gibi

Günahsız, harcarlar, bir İsa gibi

Ağam, kanla doyan, yarasa gibi

Oda şaştı, bed işime, vay benim

Sefiller, diyarı, çevrem, alanım

Bi tuman, bi yelek elde kalanım

Öz halime, koymadılar dolanım

El, karıştı, her işime, vay benim

Kara, cano, dedim selle bir oldu

Arıya, dur dedim, gülle bir oldu

Böcüklü, sevdiğim, elle bir oldu

Kol salladı, gidişime, vay benim

Kul, şerif oğlunun, tıkandı sesi

Hele, al kalemi, kirvem kirvesi

Dedem Şerif'' iydi, ben töremesi

Çizik atma, ad işime vay benim