NUR İPEK ÖNDER

NUR İPEK ÖNDER

(29 Kasım 1985, Üsküdar / İstanbul - )

       Eskişehir Osmangazi Üniversitesi Fen Edebiyat Fakültesi Biyoloji Bölümü’nü bitirdi. Anadolu Üniversitesi Eczacılık Fakültesi Biyokimya Bölümü yüksek lisans öğrencisi.

       İlk şiiri Karakalem dergisinde yayımlandı. Şiirleri Akatalpa, Arkadaş, Kandil, Yeniyazı, Yokluk gibi dergi ve fanzinlerde yayınlandı.

       Ödülleri: “Kan Rüyayı Bozar” adlı dosyası 2009 Arkadaş Z. Özger Şiir Ödülü kapsamında Mehmet H. Doğan Jüri Özel Ödülü’nü; Boğaziçi Kitap Fuarı Şiir Yarışması’nda haikuları mansiyon aldı.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Kan Rüyayı Bozar (2010, Mayıs Yayınları, 2010, 62 s.)

apoptozis

…

sonrası

boğazımı yırtan çığlık gibi bir ekim

ölüm üstüne düğüm

düğüm üstüne düğüm attığım

nefesime takılan tek isim olmayı

kendine yediremeden gittiği vakit

avucumda bir buz parçasından

şuleye döndüğü vakit

o vakit ki

ben şehrin sırtından eksik olmayan kasvetiydim

iki el silah sesi, iki el ilah esiydim

siz ne kadar oynadıysanız

o kadar azdı hüznünüz

ben sizi izledim

o gitti

cirmi kadar yer yakmayacak ateşte

dövülmeye gitti çelik nefreti

sizin tükürdüğünüz mazgallar

yukarı bakardı gök/yüzü

ben o mazgallardan aşağı

açlığının çığlığıyla sağır olan bir martı

denizin kine döküldüğü vakit aşk

yüzündeki toprağı, bileğindeki pıhtıyı

pay etmeye kemiğime dayandı

o gitti

gözlerindeki döner merdivenlerden hızla koşan lal kadın

utancından bir sicimle kendini kıyamete astı

“Kan Rüyayı Bozar” adlı kitabından

mihenk taşı

solukta asılı dört hece

dördü düştü düşecek fecre asi

gece elinin tersiyle iterse de el gibi

bugün bu gülü sana yakacağım

Karanlık Kedisi

pür leylak sarkaçları

vurdukça zamana vurgun, küskün

ellerinden öpeceğim dolunaya gebe bir kurdun

uzaklarda çıyan kasırgası çok uzaklarda

bile bile bağlayacağım eklemlerimi

korkuluk niyetine hüsnüne ektiğin çarmıha

en leziz meyvedir şimdi ham yürek

attığı yerde çatlar akar bal kan/yak

nerden baksan arife yasaktır

kıyamet ulağı kuzgunlara hak

var eşiğine, o aralanır

üç el vurmadan göğsüne

geç içinden öte usulca

sürü eteğini yakar gibi gazeli kışa

avlusunda beşik gıcırtısı

mızrap başı sallanır çukurda bir ayağı

örülü ruhuna pelik inceden beş harf

noktaya düştüğü ilmikte bağı

verecek mevti en pes’inden ebced hesabı

nihayet çöktü nihavend gecenin

güneşe nankör kediye karanlığı

düştüm yoluna ne sırtımda aba ne başımda taç

iki dirhem ciğeri hor, güne kör bir avuç yarasa

ben geliyorum verin incilerinizi ateşe

cismim kurumlu elmasların yatağında grizu nefes

ismim sahra kızgını dillerde en ıslak zerre

kurur mu bilmem, lal oğlum sayıklar kimi gece

oysa hayat pıhtıya dönen kan gibi ağır

urganı boynunda kurban kadar sağır isme, cisme

ziyadesi zulümdür kanadı solan serçelere

ne üzülürsün yiterken renkler buruk mavi

tüm çocuklar el çırpar ölürken sevinçleri

kırık bir vazodan sızan su olur ıstırap ince

kozalarında boğulur suskun ipek böcekleri

üç bulut tuttum içimden bırakamam

söyle hangisi yağmur taşır şehre gri?

bırak tenha bir tren gibi kalksın öksüz

anamın koynunda titreyen gençliğim dört güz

ne bir el zoraki sallanan kırık dökük

ne bir dudak kıpırtısı ‘hoşça kal’ la sönük

bazı vedaları taşımalı ya insan

bulaşıcı bir kambur gibi ardına miras kalan

böylesi bir ayrılık değil Karanlık Kedisi

avuç kadar bakır kalbi ovdukça karartan

ne içinmiş hırsım, aşkım, kavgam

sanki öyle bir tipi diner pervazımda

sanki öyle bir bitiş, kuş yuvalarını döker orman

kumrular ölmek ister, ağaçlar üşür,

beyazlar ne gridir ne eskisi kadar mavi

çocuk bir ünlem eksiktir hayattan

sağdan üç nokta fazla

onu da sona bağışlar, kaybolur aynalarda

artık kimse bulmasın aksinde kendini

artık kimse aramasın sathında gerçeği

bir kez olsun sırlarsam gözlerimi

git Karanlık Kedisi

bugün bu gül sana yanacak

“Kan Rüyayı Bozar” adlı kitabından