ANNE SÖZLÜĞÜ / MEHMET KARACA

kuyuyu çeken ellerini buldum

iri taşlar içinde yoksul bekleyiş

nehre varma isteği sımsıkı yumruğun

peki neden ev içlerine çözdüm uzun uzun

ki kabarmış iki kat boya zenginliğim

birkaç çıplak çerçevede beşiğim ve

lir: modern tel örgüsü sınırların

ben ayağıma korkunç patikler giyerim

kuyular gezerim omuz genişliğinde açılıp

baş aşağı sonsuz perdeler çektim

ama annem uzağı bilmez, beni sen

karşıya geçir.

bir pencere

sarısı aksayan nehre

diğeri kendine denk otlar yetiştirir

eni boyun kadardır -suyla güreştiğin boyun-

ben saçıma şaşkın tokalar tokarım

eskil elbiselerimle dinlerim toprak avlunu

küçük kalelerin parmaklarımı korusun

çünkü

annem siyah resimlere bakar kuşluk vakti

ömrünü dinletir duvarı kıran çiçeklere

beni de işler bitince ipi.

kararsız renkte çiçekler gördük

bungun ve keskin, kararsız kokladı ilkel kabile

su izini büyütüp nehre ağır ağır

sen vazoya kon sağır birleşme odalarında

terleyip sabaha karşı hırçın ve tafralı

radyodan bozkır sesi bulunacak, ama

iznim yok ev önünden ayrılmak için

diri göğsüne, bir telaştı bende bitti

su içme merasimi

demir yataklı uyku.

annem ki erkenden uyanır

sen yıka yüzümü de.

 Akatalpa, Sayı: 169, Ocak 2014

Mehmet Karaca

ANNEÇAĞLA / İHSAN TEVFİK

çiçekler çağlaya döndü

diyor annem orada

ben burada yemyeşil

bir çağla ısırıyorum annemsiz

anne anlat

daha anlat oraları hele

*

oğul, mayıs karından sonra

duman vurdu vişnelere

sıkıldı canım hem nasıl

sarı tufka, kirli fes

ektim çiçekliğe

ve sizin oralarda melisa

derler limon çiçeği biçtim biraz

ağrılarına iyi gelir diye

*

çağla, şiirle çağla

annemle ey deli rüzgâr

çiçekle, fidanla çağla

aşkın ve suların gücüyle

*

çağla bakalım

bir aşkın arifesinde

sesi ırmak olan sevgili

hadi sen de çağla

*

annem biliyorum

annem en güzel aktar

şifalı otlar derliyor

yüreğinin toprağından

-bir yaralı oğula en güzel miras-

ey yüreği evren kadar büyük aktar…

*

anne, derle bahçelerin

ve yüreğinin en kokulu çiçeklerini

derle ve oğulcuğunun

acıyan yüreğine aktar

*

şiirler çağla, anneler çağla

anne, çağlayanlar gördüm

rüyamda öte gece

köpüklü suları üstümüze

akan

bir bulut ki nasıl kocaman

beyaz beyaz üstümüze

ağan

*

oğullar çağla / anneler çağla

bir kadın bir başka kadına

devreder tohumunu

oğulotunu

*

annemde doğdum

sende oldum ey

sesi ırmak olan sevgili

bir aşkın arifesinde

düşünme artık / uzun çağla

***

Mayıs 2011, Silivri

“Sevgiye Durmak” adlı kitabından

İhsan Tevfik

ANNEM KOKUSU SARDI GECEYİ / HIDIR IŞIK

ölümünü alkışlayanlar ülkesinde

bir rüzgar söküp aldı kalbimi

oyuncağı kırıldı çocukluğumun

çığlık taşlayan melunların atlasında

kanlı tırnaklarım sızladı

bir ağıtla anıldı genliğim

annem geldi sonra sığınaklarıyla

alnında şefkatin mührüyle

kokusunu iliştirdi geceye erinçle

alem-i cihan pirüpak kalbe dönüştü

yeniden gülmesini öğrenirken çocukluğum

ah anne dünya sussun gözlerin konuşsun!

Hıdır Işık 

ANNE / HAYDAR ERGÜLEN

Sahi senden mi doğdum anne

Yollar nehirler kuşluk vakitleri dururken

Bir insandan mı doğar bir çocuk

Anne senin yüreğin taş olsa dayanır mı

Kuş olsa çiçek olsa gündüz olsa

Kırılmaz mı acıdan bir sap menekşenin boynu

Bu kez dağlar doğursun beni anne

Sen de ılık bir yağmur ol

Durmadan yağ kanayan yerlerime

Haydar Ergülen

AY-KADIN DİKİŞ DİKİYOR / CEM UZUNGÜNEŞ

                                                     -Annem için-

çift kişilikli gece: baykuş ve tavşan.

korku camdan bakıyor. ama ay var

gecenin fırsatı o!

iç odada bir kurtadam ağlıyor.

kaçarsa bu ay fırsatı,

gece yüzükoyun üstümüze çökecek

susarsa dikiş makinasının sesi. ayın sesi

susmasın. tavşan gece istemiyor bunu zaten

korkusunu ayla gizliyor

susmasın. aksın kumaş. uykumuz. kalp atışımız

biliyor o: gülümsüyor. acıyı avutmayan

öylece saran ay şefkatiyle.

az sonra kurtadam ağlayan elleriyle

yüzüne dokunacak! yüzünde ne çok yüz var!

hangisi annemiz? hangi duygumuzun annesi o?

aksın kumaş… ki baykuş gece kayırsın bizi

kursağında kavisli ötüşler! beklesin bizi.

beklesin. biliyor o:

ellerinde yanan fosfor sönüyor

hain belleğimizde. her şey ağlıyor

dikiş makinasının sesiyle. kumaşın. kurtadamın.

ağlamak istiyor o da. ama ay var!

gecenin tansığı o!

onu iki ruhuyla

karşılıksız seven gecenin

şubat 1993

Cem Uzungüneş

RÜYA / AHMET ÖZBEK

anneler

lale bırakır

buz kıyılara

bir çocuk düşmüşse

uyku ağacının dallarından

aynanın arka yüzüne

bakışı düşer

anneler

defne yaprağı

lavanta kokusu...

gün yorulur / kırgın gönüllere ay düşer,

gemiler

rüya taşır

tül limanlara

rüzgâra bırakır kanatlarını

gözleri billur kuş,

tuz bırakır gözlerinize

fırtınada çırpınan deniz

lale bırakır buz kıyılara

uykusuz çocuğuna mendil işleyen annem

–her kıyıda bir leylak yüzü vardır

küskün uzaklıklarda bir çocuk,

her kıyıda rüyaları yitirmek korkusu–

Akatalpa, Sayı: 37, Ocak 2003

Ahmet Özbek

ANNE / ARİFE KALENDER

annem ki aynasında

beni gördüm

yüzü süt bir bebeği emziriyordu

ellerine parmak takmış, gözüne renkler

kanın nakışı vurmuş soluğuna

dokuz ay ona gizli, ona açık hayaller

beni gördüm

uyumuş bebeğin kokusunda

yatağı gül ve sabun

konup kalkıyor kelebekler

kuş fırtınasına tutulmuş sevinçten

beni gördüm

annem ki aynasında

ağrısız dolaşır çocuklar

köze düşmesin diyedir közü avuçladığı

yanarken

beni gördüm

Arife Kalender

ANNE / AHMET ERHAN

bırak kalsın masada ekmek

testide su

ayna puslu, pencere camı kirli

bırak kalsın saçların dağınık

gözlerin uykulu

saksıdaki çiçek susuz, kedi

yalını bekler bir köşede

bırak kalsın meyve ağaçta

kırlangıç havada

dama düşen ince yaz yağmuru...

yoruldun artık, bütün gün

didinip durdun

toprak bile, gök bile, deniz bile

bir yerde yorulur

bırak kalsın süpürge duvarda

sabun kovada

anne, gel yanıma otur

Ahmet Erhan

HAYATTA BENİ EN ÇOK ANAM SEVDİ / ABDÜLKADİR PAKSOY

Bilemem ben Can Baba’nın dediği gibi

Hayatta en çok kimi sevdiğimi

Ama bilirim adım gibi

Hayatta beni en çok kimin sevdiğini

Yedi sekiz yaşında ya vardım ya yoktum

Ama bugün gibi anımsıyorum

Yine babamla kavga etmişti anam

Kapıyı çekip çıkmıştı

Ben de ardından..

Böyle zamanlarda anam

Irmak kıyısına, bizim Tohma’ya gider

Bir ağacın altına oturur

Ağlar ağlar, sonra dönerdi eve

Ben de ardından..

Ama o gün yanılmıştım

Oturmadı bir ağacın altına anam

Ağlamadı da

Yürüyüp girdi ırmağa

Ben durur muyum

Ben de ardından..

Yarı beline kadar girmişti ırmağa anam

Benimse omzumdan aşıyordu sular

Irmağın ortasında Azrail’in korosu

Anamı kandırmak için

Ölümü öven bir şarkıya başlamıştı..

Anacığım nasılsa durdu

Bir bana baktı bir ırmağa

Bir bana baktı bir ırmağa

Sonra ansızın geri dönüp elimi tuttu

Birlikte çıktık ırmaktan..

Anam elimi tutunca

Bugün gibi anımsıyorum

Susmuştu Azrail’in korosu

Onun yerine

Hâlâ ezgisi kulağımda

Su perileri kıyıda

Yaşamı kutsayan bir türküye başlamıştı..

İşte o gün anladım

Hayatta beni en çok anamın sevdiğini

Çünkü o bırakıp ölümün sıcak elini

Benim üşüyen elimi tutmuştu..

Diyorlar ki benim için şimdi

Takmıyor Azrail’i

En derin yerine giriyor ırmakların

Ben de diyorum ki onlara

N’olur yadsımayın beni

Yok artık ardından gideceğim kadın

Hayatta beni en çok anam sevdi..

AbdÜlkadir Paksoy 

HAYATTA BEN EN ÇOK ANNEMİ SEVDİM / ABDÜLKADİR BUDAK

                                                         Can Yücel’e nazire

Ona göre baştan beri iflah olmaz biriydim

Babam korkuydu bana annem yürek serinliği

En sevdiği oğluydum –bana hep öyle gelirdi-

Uzun avcı öykülerini ilk ondan dinlemiştim

Hayatta ben en çok annemi sevdim

Sözüm ona büyümüştüm ekmek getirirdim eve

Annem öldü düşüyorum koptu salıncağın ipi

Anahtarsız bir kilide benzediğim doğru şimdi

Saçlarına tırmanırdım tutunup yıldızlara

Kokusu kalmıştır diye kapandım odalara

Kıyamazdı bilirdim şiirler yazan oğluna

Sevgilim terk edince benden fazla ağlardı

İstiridyeydi annem içinden inci çıkardı

Her gün daha da büyüyor yüreğimdeki yırtık

Annemi anılarda bile bulamıyorum artık

Babamın hemen ardından gitmesi gerekmezdi

Evinin badanasını yarım bırakıp erkenden

O gün bugündür bana gülden önce gelir diken

Dedim ya anahtarını yitirmiş bir kilidim

Hayatta ben en çok annemi sevdim

Abdülkadir Budak 

HIDIR IŞIK

(15 Mart 1979, Elazığ - )

       Aslen Tunceli (Dersim)’li. 2002 yılında Elazığ Fırat Üniversitesi Elektrik Elektronik  Mühendisliği’ni bitirdi. İnşaat sektöründe çalışıyor. İstanbul’da yaşıyor; evli, iki kız babası.

       Şiirleri ve söyleşileri Akköy, Edebiyat Nöbeti, Hayâl, Kaos Çocuk Parkı, Kurşunkalem, Mühür, Zarf gibi dergi ve fanzinlerde yayımlandı.

Ödülleri: “Dilin Metruk Yarası” adlı dosyasıyla 2013 Ali Rıza Ertan Şiir Ödülü’nü, “Di ve Diriliş Avlusu” adlı dosyasıyla 2015 Attila İlhan Şiir Ödülü’nü (Ödülü Serap Aslı Araklı ile paylaştı) aldı.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Ve Sen (2009, İkinci Adam Yayınları, İst., 96 s.)

& Dilin Metruk Yarası (2013, Mühür Kitaplığı, İst., 93 s.)

& di ve Diriliş Avlusu (2016, Mühür Kitaplığı, İst.)

       Romanları:

& Mülteci “UmudaYolculuk” (2010, Moss Yayınları)

       Deneme Kitapları:

& Boşluğun Kalbindeki Aşk (2013, İkinci Adam Yayınları, İst., 125 s.)

-di ve Diriliş Avlusu

 IV.

 yanında yattığım boşluk uyandırdı beni

 hakikatin sır saklayan uykusundan

 yüzümü güneşle yıkarken gördüm

 genişleyen gövdesinde seyrüseferdi insan

 ölüleri kucaklayan toprak yarasını açtı

 kanla çizilip bozulan sınırlar kümesiydi

 ademin şer gövdesinde cevaplar aradım

 masumiyeti boğazlanan çocuklar gözyaşıydı

 sınırlar, bayraklar kanlı uğultu artığıydı

 karanlığıyla helalleşen insanın tapınadurduğu

 kalbim sessizliğin semavi rüyasına meyletti

 nereye gittiysem açılan oyuklar cenderesiydi

 insan insana darlık mıdır, diye sordum

 yaşamın ışıltısını heba etme ey adem, dedi gök

 anladım, gittikçe çocukluğumdu yaklaştığım

“di ve Diriliş Avlusu” adlı kitabından

 HERKES KENDİNE ÖLÜMDÜR

her insan kendine ölümdür şahdamarınca

yoksa yaşamak bu denli ışıltılı mı taşır?

ölüm demişken, bir bedenin ebedi uykuya

uzanmasının haberi veriliyor bir salâyla

ince bir sesle verilen salâ bittiğinde

sessizlik ığıl ığıl sarmalıyor zamanı

çünkü herkes kendi uzak karmaşasında

ölümün özetini ensesinde unutmuşçasına

her ölüm musalla taşından bir feryadı figandır

mevtanın gölgesiyle beraber göğe karışan

ölüm demişken, dirimi kötürüm bırakıyor

çocukların gülüşünü inciten melunlar

gün bağlanırken gecenin kopçasına

geniş omuzlarıyla keder çöküyor yaşama

çünkü herkes kendi uçurumunu kutsuyor

ölümün provasını yastıkta unutmuşçasına

Zarf, Sayı: 1, Nisan-Mayıs-Haziran, 2016

YARA TANIKLIĞI

dudaklarımıza ah’ları toplanmış bir sessizlik asılıydı

oysa bir çift kelama dünyaları verirdik

ama sözcüklerin inceldiği yerde ayrılık düşmüştü

beyaz bir uykunun sessizliğiyle aramıza

artık kuşlar da

uçmaz

kadimken yara

aslında dünyayla yaşıt bir kayanın gözleri dediydi:

bir ormanın derinliğine çekilen yaralı bir hayvanın

iniltisidir dudaklarımızdaki “ah” mührü, diye

sonra durgun suların sırrına vurduk kalbimizi

yaşamak yara tanıklığı demekti çünkü

“Dilin Metruk Yarası” adlı kitabından

YAŞAMANIN AĞITI

azı dişleri kanla oynaşan cellat ahalisi

neden hep kalbini kemirir yeryüzünün?

bu sorunun kekemeliğiyle sarsıldı gençliğim

küllerle yıkadılar çocukluğumun sesini

bir kuyunun ölümcül miladı kaldıydı bana

ölüm çocuklara yakışmıyor dediğim vakit

güldüler, devlet bekasına astılar heyecanımı

cesedimin morartısını gördüm oradaki aynada

eğildim sözün hırkasındaki hakikati aramaya

dip suların kuruduğu çocuksuz haneleri buldum

çözdüm yaşamının ağıtını seyrimdeki rüyada

şarkısız ülke diyorlar etlerimin döküldüğü yere

bir çocuğun gülüşünde beliren Tanrı’ya sordum,

prangalı dilimdeki nidâ nedir: yaşamak, ey kutsal!

“di ve Diriliş Avlusu” adlı kitabından

     *Şiirler Hıdır Işık'ın izniyle yayınlanmıştır.

Güncelleme tarihi: 12 Kasım 2016