ANIL CİHAN

(15 Ağustos 1989, İstanbul - )

      İlk, orta ve lise öğrenimimi İstanbul’da tamamladı. Uludağ Üniversitesinde Muhasebe okudu. İstanbul'da yaşıyor.

       Şiirleri, yazıları ve söyleşileri Akatalpa, Bireylikler, Cumhuriyet Kitap, Gard Şiir, Hayal, Kitapçı, Kitap-lık, Kuşak Edebiyat, Lacivert, Mühür, Sincan İstasyonu, Şiirden, Şiiri Özlüyorum, Varlık, Yasakmeyve vb. gibi dergi ve fanzinlerde yayımlandı.

Ödülleri: “Bu Dansı Bana Lütfeder misiniz Tanrım?” adlı dosyasıyla 2015 Şiirden Şiir Ödülü’nü aldı.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Bu Dansı Bana Lütfeder misiniz Tanrım? (2015, Şiirden Yayınları, İst., 48 s.)

       Katkıda Bulunduğu Kitaplar:

& Söyle İsyan İçinde Türkümüzü – Gezi Direnişi Şiir Antolojisi (Hazırlayanlar: İsmail Biçer-Volkan Hacıoğlu; 2014, Artshop Yayıncılık, İst.)

Şiirlerinden Seçmeler:

ÇIT VAKTİ BUZLANMA

dudakları mevsim normallerinde seyreden

sürüngen bir acıyı tanımlıyor kış

bilirsin kimi adamlar tabut çiçeği

öpüşlerini taşır romantik yakalarında

yankının çoğul sevinç parkını anımsadım

çıt çıkarmayan sesimin salıncak gürültüsünü

zamanın hızla büküldüğü diz çökmüş

yaralarımı adımlıyor eylem

yaprakları sırayl devrilen bir serinliği ezberledim

yeşile bakan kadınların sıcak kabuklarını

hatırla şimdi 'en ilkel acıdır kış'*

ve bir çocuğun unut dediği yerde başlıyor buzlanma

(*) Ahmet Oktay

“Bu Dansı Bana Lütfeder misiniz Tanrım?” adlı kitabından

KIDEMLİ SUÇİÇEĞİ

parkların yaşı sorulmazmış sevgilim

malum, ölürken kuşların da

dudakları patlamış şarkılar söyleriz

örneğin ters yakarız sigaramızı

ikinci bir emre kadar

rütbesi yara olan halktan yanayız

– yani biraz festival

toprağı bol olan toplu türkiye katındayız

–yani biraz dua ve her eve bir mezar

sonra oturup uzun uzun devleti

devirdik kırmızı ışıkta

oturup kitapları devirdik

aslında bir ordu devirdik

yani dedim ki; devrildik, devrilen şeyler

hep kıdemli suçiçeği tadında

sevgilim bırak çatlasın içim dökülsün sır

sevgilim beni kalbindeki ağaca inandır

malum, artık her halk savrulan

eteğiyle kırmızı bir parka yakışır

KIRGIN HİZA

Kalbi kırılmış saydam

bir atın son soluğundayken veda

ben onu solgun

bir yüzey biçimi sandım

çünkü sıvası dökülmüş

aşklar da unutulur şarkılar gibi

ve sırası gelmişken bile söylenemez

mesafeyi yırtan hiçbir söz

hafıza kalın dudaklı bir

alınganlık meselesi olur zamanla

ahşabın yüzündeki hizadaydı hata

üzgünüm, ben kendimi hep kusurdan saydım

“Bu Dansı Bana Lütfeder misiniz Tanrım?” adlı kitabından