DERİN YARA / ENGİN TURGUT

                                       İyi şairim ve canım kardeşim ve kadim dostum

                                       Koray Feyiz için...

Yağmurlardan gelmiştir bir elinde çiçek, öbür elinde çilekli pasta

Yaz denizi üzerinde gülümseyen martıdır, kokusuyla dolaşır aşkın

Bir sinema gibidir yüzündeki incelik, Fatih Akın filmleri gibi renkli

Serseri bir hüzünle ve efendi bir flüt sesiyle sokaklara karışır.

Kardeşliğin umuda koşan bulutlarıyla yıkanmıştır, nemlidir içi

Kalbine ay batmış, şiirleri taşın göğsünde mor çiçekler açmıştır

Kendini oyup, oradan kesik geceler ve kırık düşler çıkarmıştır

Dem olmuş bir şairdir, sıcacık kuşlu anılar biriktirmesi bundan.

Bir şarkının iskeletini bulmuşlar sahilde, yarası pas tutmuş diyorlar

Çocukluğun o cumbalı evinde bir maske can mı çekişiyor ne?

Çürümüş yapraklar akıyor ağaçlardan, suçsuz bir kalbi parçalamışlar

Lodos yüzlü bir kadının gül sancısı tutmuş, taşa dönüşmüş şebboy.

Anneler derin bir yara taşırlar içlerinde, onlar uykusuz aynalardır

Sessiz rüya kapısıdırlar, kalbinden öperseniz ruhunuzdaki sis dağılır

Uzun bir üşümek kalır, çünkü masum bir avludur şairin kül ağzı

Anneler üzgün şairdirler, oğulları, kızları bozguna uğramış bir şiir.

Eskimeyen bir rüzgârdan gelmiştir bir elinde evlat kokusu, öbürü küs

Rakının denize ilk defa bakışı gibi, göğe bir karışması var ki

İşte bunu anlatamam, bunu bahçeye düşen gölge de anlayamaz

Yaz, dut yemiş bülbüle döner, güneş yorulmuştur sarışın olmaktan.

Şiir bir gurbettir, incinmiş kelimeler sokağından geçti keder

Gövde yanmaya yemin etmiş, çok yaşasın masallarımızdaki mavi

Bir daha hayat seferine çıkar mıyız, el yazısı alın yazısı mıdır, sus

Açık bir ışık gibidir gönlü, aşk gökyüzünde bir yıldız yalnızlığıdır.

Güz bir otel odası değil de nedir, hayatı kucaklayan bir ney sesiyim

Siyah kahırdı yaşadıklarımız, cesur bir güvercin ayaklandı bundan

Gözlerimiz mahcup bakardı, un ufak olmuş devrim çocuklarıydık

Aşk kadar ömrümüz vardı, korkmazdık uçurumlarda yaşamaktan.

Engin Turgut