CEM ÖZAYDIN’DAN ŞİİRLER

BİLEMEDİĞİMDİR

kuyular hep derin midir

gökyüzü hep güzel

kim bilecek nedenini  gitmelerin

ben mi yetemiyorum hayata

hayat mı bu kadar derin

örselenmiş yürekler güçlü müdür

yaşanamayanlar hep güzel

sahi kim veriyor kararları

gidenlerde mi kabahat

ben mi yaşatamıyorum aşkları

gidişler sancılı mıdır

kalışlar hep güzel

söylenmemiş sözler sokağı sakiniyim

bir ben miyim ortasında sokağın tek başına

zamanın aynasına yansıyan başka biri mi

ölümler hep yalnız mıdır

doğumlar hep güzel

kök salmış toprağa acılarım

kuruyan yapraklarım dallarım var zamanla

kurtuluşu imkansız asırlık çınar mıyım

DALDAKİ NAR YALNIZLIĞI

 

                                                                                  -Şükrü Erbaş'a-

buğday esmerliği giyindiğin

daldaki nar yalnızlığı

yorgun bir değirmendir ufuk çizgisi

tırpan yemiş yoncanın kokusuntdk almışsın

dokunmuşsun insan fukaralığının boğuntusuna

uzağın uzağını görmüşsün

bu yüzden kirpiklerine tutunmuş hayat

kimin rahminden geliyorsun

kuş uçmaz kervan geçmez yalnızlığın

mızrabın sızlattığı bozkırın marifetidir

içindeki boşluk

dolduramazsın

uzak yakın coğrafyaların kardeş acısı

sudan,topraktan azade ağaçtır yunus'u bilmen,

erasmus'u,

şiirin sarnıcına taşıdığın sudan değil mi

türkülere ağlaman

bağırır bir çocuk var şiirinde

kral çıplak kral çıplak

biliyorsun şarabın meşeye yatışını

beklemek sızıdır biliyorsun

mecbursun inanmaya,

insana aç

bu diyar tüm dicle kıyısı

lakin kör, sağır

ve dilsizdir halifen

kendi göbeğini kesmedin mi sen

üç günlük açlık ne ki

bir ömür açlığı giyinmişken

tutar bir şiir yazarsın

gölgesi hakkari'ye düşer

titrek bir sestir yansıyan

gecenin kör vakti

hesapsız, insana aç, kekeleyen

düğüm düğümdür dilin

susar,konuşamazsın

köylülüğe inat  bir yaşamak bu

kirpiğine tutunup çocuğun

sağaltır toprağın yarasını

alçaklara inat

daldaki nar yalnızlığı senin payın

ELİFBA

elifbanın bir ucu sen bir ucu ben.

arafta eski bir sandal

titrek bir alev

kırık merdiven

yalnızlıkla mayalanmış bir hayat

çoğul türküler söyleyen

elifbanın bir ucu sen bir ucu ben

arafta feleğin çarkı

ezberiyle devinen

sözün sandukasından çıkmış

kekeme bir kalem

masal cümlesi gibi damıtarak zamandan

seni dilimin ucuna getiren

FARK

kenarları yırtılmış yaşamların

biriktirdiği ne varsa artık

arkaik zamanlardan kalmış,

ez cümle boş inançların

ürkütücü efsunuyla yoğurup

yeniliği müphem bir hayat kurmaktı seninki

bense hep sevdim

içimdeki don kişot'u

uykularımı kaçıran huzursuzluk

ağır misafir,ses etme

romantik bir yenilgi say istersen

her devrimci gibi

tırnak içre halimi,

gerçeği değiştiren bir düş benimki

SUS ARTIK

içimde ağlayan bir erkek

ellerimle engellemeye çalışıyorum

sus artık

avuçlarımda kan kıvamı bir lacivert

fazlasıyla mürekkep kokuyorum

hokkasından sürülmüş divitim

tepeden tırnağa et ve kemik oluyorum ansızın

aşk  ölü bebek gibi kucağımda

vazgeçmek en uzak sözcük

dağarcığımın kapılarını kilitliyorum

sonra göğsünü gözlüyorum

yaşamla dansını

bu film fotoğraf kokuyor fazladan

kadrajımda hep aynı kadın

intihar notumu yazıyorken

şiir dökülüyor zamana lacivert

radyoda kaybedenler kulübü

postacı kapıyı iki kere çalar

her gidişim

güçlü bir dönüş için

gerçeğe masal mayalamak

ki iyi sonla biterlerdi her zaman

size düşen biraz inanmak

fazlasıyla mürekkep kokuyorum

sürgünüm üstelik

üstelik kucağımda ölü bir aşk

dilimde  italik bir avuntu

sus artık

hiç fena değil  bir cesetle yaşamak

ZEYTİN

düşerken bir zeytin tanesi yere

uzamın sessizliğini yırtarak derinden

soran gözlerle bakar iki yanına

çocukların tetik göz yaşları gibi

esrik şamanlara öykünerek

yalnızlık damlarken yorgun tinimden

hınzır bir tebessüm dudaklarında

sebepsiz aşkların türediği

düşerken bir zeytin tanesi yere

şarkını söyler inceden

gözlerindir kıskandığı ne fayda

ıssızlığın rengine boyar yüreğimi

seyretmek ah o dört saniyeyi

kırk yılmış gibi soluksuz

gözlerin gözlerime tutsak

ademoğlunun bilmediği

Varlık dergisi

Cem Özaydın

*Şiirler Cem Özaydın’ın izniyle yayınlanmıştır.