AHMET CEMİL

(1966, Tunceli - 2013)

      Asıl adı Cemil Kalkan. İlk ve orta öğrenimini doğduğu ilde yaptı. Eskişehir Anadolu Üniversitesi İşletme Bölümü'nde lisansını tamamladı. Bir süre arıcılık ile uğraştı. Enerji Sanayi Maden Kamu Emekçileri Sendika aktif üyesi, Tüm Ener-Sen İl Temsilciliği ve Genel Kurul Delegeliği, Enerji Yapı Yol Sen İl Temsilciliği görevinde bulundu. Trafik kazası sonucu öldü.

      Şiirleri ve yazıları, Akatalpa, Dersim Hayat, Dersimde İklim, Esmer, İnsancıl, Munzur, Munzur Etnografya ve Halk Bilim, Munzur Haber, Tunceli Emek, Yaba Edebiyat vb. gibi dergi ve gazetelerde yayımlandı.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Sansürlü Ülke  (1999, Aydın Kitapevi Yayınları)

& Çığ Gibi  (2001, Kalan Yayınları)

& Va…  (2004, Kalan Yayınları)

Şiirlerinden Seçmeler:

AŞK

           -Sağır ve Karanlık-

nereye dokunsam isimsiz yalnızlık

nereye dokunsam yorgun eziklik

nereye dokunsam global saldırı

nereye dokunsam binbir ah

nereye dokunsam kördüğüm aşk

yok artık ellerimi tutan meteor sıcaklığı

ruhumu saran perili hikayeyi okuyan kadın

yok artık geçmişe sarmaşık geleceği anlayan

her şiirin hikayesi ölümle bitiyor/gülüm

ama her ölüm şiirle bitmiyor ülkemde

dünyanın buruşuk yüzüne tükürdükçe

çoğalıyor ölümler

ayın geceye düşen kızgın bakışları arasında

damla damla işliyor içimize ihanet / çığ gibi

sağır ve karanlık boşluğa savurduğumuz devrimler

Esmer Dergisi, Mart 2008

BA’HAR

cemre düşünce

mayınlı kış evinden

mart aşka gelir

dost düşman bilir

bahar haikularla

dize’ye gelir

ekilir yaşam

leyleklerle birlikte

doğunca nisan

nur ile var’da

ba’har da har’lanırız

haikularla

dağda-ovada

hem çiçek açarız hem

sözcük çatarız

yağmur yağıyor

çadırdakiler darda

duy duy ankara!

Akatalpa, Sayı: 124, Nisan 2010

BEKLE BENİ / SANA GELECEĞİM

sana geleceğim gün ova’ya yayılınca

öyle kuzu kuzu değil

karınca gibi yeryüzünü heceleyerek

şahmaran gibi menzilinde sürüneceğim

kanatlarımın altında sakladığım isminle

etten kemikten ne varsa alıp geleceğim

kehribar yüzlü ağzını öpmeye

yemin ettiğimiz ahşap sarmaşıklı dağ evine

bekle beni / sana geleceğim

ilmek ilmek sarınca heryanımı bulutlar

şimşek şimşek cemali ışıtınca yıldırımlar

yağmurlar düşüp seller çekince yatağına

varınca yuvasına tufana uğrayan sular

denizdeki gözlerine kürek çekeceğim

gözlerinde ki kara görününce sevgilim

gözlerinde mola vereceğim

bekle beni / sana geleceğim

bir dağ çocuğunun heybesindeki umutla

atalarımın ceylan postuna çizdiği kertiklerle

tüm zamanların finalini işaretleyeceğim

usul usul çekilince dağların karanlığı

eteklerine inince barışın mavi aydınlığı

şiir sepetimdeki bütün seçenekleri

ve yüreğimde ne varsa alıp geleceğim

bekle beni / sana geleceğim

hasat zamanı zeytin yeşili şehirde

marinaya girmiş gemi misali

sana çevireceğim tüm yıldızların bakışlarını

deniz feneri gibi yanan gözlerine

bakarak yola çıkacağım iki kimliğimle

iki mevsim arası leylek olup göçeceğim

bir sana bir kendime döneceğim

bekle beni /sana geleceğim

hayatımın yarısı sana

yarısı bana

kendimi ikiye böleceğim

DAĞLAR

                                                                Hüseyin Peker’e

burada/dağlar

romantik bir devrim iddiası

yeminlerinizi bozguna uğratan/sevda

ya da sosyal bir kaçıştır/uzak vadilerin omuzlarında

düşlerinizin sığınağı

sevgili kadar sıcak/yalnızlığınızdaki yakınlığınızdır

burada/dağlar

semaha duran pepug’un/çığlığı

tarihe yazılmayan/pir u kal’ların isyanı

saçlarına sevdalandığınız/vuslat trenidir

bazen adını yakan sevgili

bazen bir çobanın tütün molası/bazen de

koyaklarda/yarasını güneşle saran eşkıyadır

burada/dağlar

satın alacağınız kentin düşlerinde

her iklim boylu boyuna akan

mavilime bakan şerange’dir *

isimsiz ceranların aşkıyla**

yaşamı doğuran kanyonlarda

sırça bir köşk misali ağırlar sizi

Dicle’nin, Munzur’un yakamoz b’akışlarıyla

______________________

* Şerange: Seyrangâh. Doğanın izlendiği yüksek yer.

** Ceran: Tunceli’de bir dağkeçisi türü.

Akatalpa, Sayı: 122, Şubat 2010

DEH DİYELİM!

sabahın çatısında gece çekilirken mevziden

serin bir düş olur iner ovanın doğusuna atlılar

ayaküstü rüzgâr ve bulutların dağınık buğusunda

dağların süt kokusuyla buluşurken çiçekli eller

nabızların bıçak sırtında attığı atlasta bilinir:

kayıp (!) efsane nehir yataklarında t’özümüz

kelebeğin son nefesine bağlılığımız;

bundandır sırtımıza küfe hayatımız

eğreti sözlerle aşk-ı taşımaklığımız

bir ağaç bir taş böyle zül görmedi

sular yükselmeye başladığında anladım ki

barışa teşne dağlarımı istiyorlar.

dağlara kardeşlik savaş gerektir şivan!

arya anlamlar içimizden alınmadan deh diyelim!

kan kapıya dayandı ölüm de gelse kalkıp yürüyelim!

şimdi paryanın uçurumlara sırt verme zamanıdır

şivan! griden uzaklaş kaostan korkma o anadır

kıyısında mola verdiğimiz bu zaman öncesi çığlık!

rivayet ki tarihten haber veren bir ulakmış dinle?!

taş baltalı ölümlülerin ilk ayak seslerini

çekiç ritimlerini, bambudan bilenmiş mızraklarıyla

ilk atlıların cengini, toprağın ilk işgalini duyarsın

silahlı tanrıların saltanatını, mağara ve otel yangınlarını

insanı köle yapıp satanları, milli sansarları duyarsın.

ilk isyanı, kanlı tufanı, buğday çağını,

bronz çağını, demir çağını geçip gelen bu çığlıktır!

doğu’da zincire vurulan!

bu çığlık annelerin kanlı derelerin konuşan dili

elindeki an’ın ve sonsuzun kodlarını taşıyan defter

her moleküle bir canlının ömrünü kayıtlayan yazımcı

sevdikleri çoğalsın diye taşa toprağa bırakır gider

sevmediklerini umman’a toplayıp rüsva eder

onunla üryan akmayan bu dili bilemez!

işte bu dil senin dilin, şiirin dili şivan!

asi bulvar çocukluğun dağlardan gelme unutma!

bilincin sıfırlandığı çorak şehirlerde(n) boğulma(dan)

öznenin nesnel deneyimleriyle

şiire deh diyelim! deh!

Akatalpa, Sayı: 127, Temmuz 2010

EĞRETİ YOLCULUK

“Mare nafaye ya berato ya celato”

Qenune hukmaty peskena na zamande Tenjimat’o”

(Bize bu kez ya berattır ya cellattır

Hükümetin kanununu sorarsan bu zamanda Tanzimat’tır)

yalımların ve dumanların altında

aleni bir ihlal,

aleni bir eylül

ve aleni bir general…

kanla sınar künyelerimi

zamanın kollarında; ki susku

ve aydın( !? ); aleni devlet kuyruğu.

havada, suda, karada el eleydi

gittiğim zahiri boşluklar.

sanmayın / ki

bazı çukurlar tribülans etkisi yapar;

zayıfsa etriyesi ruh güneşinden kopar.

hakk güneşten daha açıktır der, Kızılbaş.

Fani kullardan mürekkep kuvvetler ayrılığı

süt emen bebeleri ikiye ayırdı;

kızları evlatlığa, erkekleri; uçurumlara…

taş üstünde taş, omuzda bırakmadı baş

nardan çıkan kadim iki serçeye

sordum ceddini ve pertevlerini:

biri pepuk biri anka’yım dedi. Dersim;

monarşi ve sultanlıktan iyidir, deyip

Cumhuriyet semerelerine hep meyil verdi.

Faşistçe bir iftiradır mum söndü.

Bre zındıklar! Gidin görün; ki Alevi

Cem’lerinde baştacıdır ahlak ve görgü.

Erkan’da karı-koca dahi olur kardeş-bacı

Halil İbrahim, Hüseyn, Hallaç, Nesimi

har’dan gelenler bu yol üzredir baş tacı.

Ey iftiracı!

entel hacı bil(me)di(!) bildirmedi budur acıtan acı

Akatalpa, Sayı: 134, Şubat 2011

M.ADDİ DÜN.YA

yitirilmiş dün(l)e ayrıcalık arayanlar

başat iz(lek)lerin peşinden koşmamalı

hayat bilgisi dün, bugün, gelecekse

ve zaman hep yeni bir şekle bürünecekse

mutlu bir başlangıç değil eskiyi kopyalamak

lakin şiirdir zamana yenilmeyen antizamanlı hakikat

aşağı çekildikçe insanlık; büyüyor çığlık

vücud bulan sözün (ebe)diyetine bakılmalı

özgürlüğü röperlerken güncelleme yapılmalı

hafıza bedene, ruh akla muhalif kalmalı

çoktanrılı kimliklerim yok sayılmamalı

kült, örgüt, cemaat, aile, modernite el ele

kozmogoninin uzak geçmişine b.akan.lar

olgularınız ve algılarınız hep bozuk para

ikili arayışlara hiç sığınmayın içi dışı berdel

yanınızda ve yakınınızdan sesleniyorum

bundandır büyüyor karadelikteki yara

Akatalpa, Sayı: 136, Nisan 2011

SES/SİZ

Geziyor yüzümde kahrolası azman!

Kaç mayın eder doğarken insan?

Gazze benden gidince eksilirim onbir gezegen

Ölümün dibi kaç metre bilen var mı?

İşte kötülüklerin tanrısı zaman! (aşımı)

Tefeciyi de mülkiyeti de doğuran

Yoksa seyreder mi kerbela’yı insan?

Akatalpa, Sayı: 110, Şubat 2009

SEVGİLİ

bir cümle bedenim evrendeki hükümlü acılarla

keke. meliğim içimde bir delilik biriktirdi

yandığım göz(e)lerde külleniyorum şimdi

doğu’dan doğu’ya uygarlık sürgünüyüm sevgili

öptüğüm yapraklar kanıyor yanağından

hayatsa ömrün bedeli giden bu zamanda

yut(ul)duğumuz mekânlar kaosun düğüm yeri

belki de hayat böyledir her lokmada sevgili

elimizle ilmek ilmek akıttığımız kavgada şimdi

vuruldukça her kavşağın ortasında çocukluğumuz

barışın gözlerinde tutsaksa hasretliğimiz

hangi hekim geri getirir lamekâna düşenleri

bu mu yaratılış söyle? Sevgili!

yine dağlardayım yanak dolusu şiirlerle

iğde kokulu iklimler taşıyorum yere güne

görünmeyen atlarla, ayalarımda özlem çizgileri

sırtımda asri’ler dolusu karanfil ağırlığı

kuşluktan evvel güneşi dolaşıyorum elimde kandil

kucak dolusu yıldızlarla dönüyorum sevgili

dayan! içimizi dağlayan acılara dayanarak

pimi çekilmiş edebimle kovacağım;

düşlerimizi saran haydut karabasanları!

nasırlı günlüğüm ve kanlı kundağımla

gelip dikeceğim tüm ömür yırtıklarını

ve sileceğim yanağındaki küflü sözleri sevgili!

Akatalpa, Sayı: 132, Aralık 2010

SÜNGÜ

I

babalarını ararken iki çocuk

kaymakam tarafından süngülenip

öylece gönderilir babalarına

II

Elazığ’dan bir cuma ikindisinde

ortaokuldan Hozat’a gelen iki çocuk da

yolda süngülenerek öldürülür

III

Besi:

doğurmak üzre annenin karnına giren

sivri uçlu aletle eceleri yere dökülen

ve rahmi parçalanan annenin çocuğudur

karşı dağın yamacındaki ormanda

onu gizlendiği yerden izleyen kadın

alır ve adını besi (artık yeter) koyar

Necip Fazıl Kısakürek

işte böyle yazar

Dersimli köylü kadındaki fazileti

ve medeni(yet)ce öldüren melaneti

Akatalpa, Sayı: 138, Haziran 2011

VARLIK

çoğalan yalnızlıklar arasından geçiyorum

gözleri fersiz, elleri yorgun,

yürekleri mor insanlara

nasılsınız diyorum hepsi kükreyen aslan

hepsi birer dinozor

şiiri şehirde şairi taşrada vurdular

granit bir hayatı seçenler

dünyayı terk edecek diyorum

göç’ün eşiğinde galaksi

hâlâ asılıyor düşlerinde isyanla yatanlar

kıyıları ve kıvrımları acıyla yontulan

Horhor bir ırmağın doğusunda

düşey ve yatay ayrılıklar bitsin diyorum

aykırılıklar hâlâ barajlarla çevriliyor

enlemlere ve boylamlara

dağılan saçlarım ve sancılarımla

bedenim tükenen bir volkan gibi

soğuyor yüreğime hâlâ ozanım

üşüyorum tükenen insanlar arasında

terk ediyorum ölüm sözcüklerini

gözyaşına yasak gözlerimle

kuruyorum sarılacak yeni gerçekliği

çünkü sözcüklerin dili hâlâ tarifsiz

Akatalpa, Sayı: 109, Ocak 2009