OSMAN ÖZÇAKAR

(19 Ekim 1966  - )

 

   Kabataş Erkek Lisesi ve İstanbul Teknik Üniversitesi Mühendislik Fakültesi’ni bitirdi. İstanbul’da yaşıyor; mühendis.

       Şiirleri ve söyleşileri Cumhuriyet Kitap, Kitap-lık, vb. gibi dergi ve gazete eklerinde yayımlandı.     

       Ödülleri: “Buz” adlı dosyasıyla 2011 yılı I. Turgut Uyar Şiir Ödülü’nde birincilik ödülünü aldı.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Buz (2011, Bencekitap Yayınları, Ank.,  112 s.)

Kaynaklar:

A  http://osmanozcakar.blogcu.com/

Şiirlerinden Seçmeler:

BAHÇE

taş olur ürkersin

ellerini saklama

el ötekine değdi mi kelebek

gül kurut

kokuları unut

bu senin besmeleli kalbindir

sakla

hatırlat haşhaş ekelim

biraz uyuşuk gönül her kaçışı unutabilir

onlar kesecek bıçakları hazırlamıştı

kan boydan boya değiştirecek coğrafyamızı

kaybolacak nehirleri tutalım

bunu da hatırlat

istersen yine unut

biriktir

ve ekle

ve bekle

kan akarken aşk kutsal bir ganimettir

büyük kahkahalarını bırakma bahçeye

büyüyen her şey bir garabettir

papatyaları sev

karıncaları besle

bak iç içe geçmiş şehirler var

çok milyonlu

fukara kuyulara adını seslen sen

dönmeyecek bileceksin, belki zor

olsun suları çek

yıkan, yun

paklan, beyazlıkları tut

günler, günler tekrarlanarak uzaklaşacak

bahçe bir gün büyüyecek

Osman Özçakar

HIRSIZLAR

yatağında uyumayı seviyorsun

evlerin, bahçelerin kıyısında

bir sözcüğü saklıyorsun işte

kendine

onlar hırsızlar oluyorlar sana

tespihlerini çalıyorlar

iskambil destelerini

neyle sabrettiysen hepsini

demliklerini

kaynayan sularının hırsızları oluyorlar

yanmıyor elleri

tuhaf bir gözbağı bu

kirpiklerin de acımıyor artık

tuzdan bir hikaye

kendi sokağına yeniden gelmişsin

yolculuklar sonrası

kapıları açmayı bilmiyorsun, yabancı

odalara zaten aklın yetmiyor

merdivenleri tek tek

döne döne

ve belki yeniden düşerek

bir sözcüğü saklıyorsun işte

kendine

ilk çayımızı balkonda içmiştik

kar yağarken soğuk sessizlik

sonra ben yukarda kaldım

sen merdivenlerden inerek

balkonda sarkarak sardunyalar

belki kolumdaki saat kadar sonra

ayrılık ayak izlerinin buz tutması karlı sokakta

hep kalması, hep kalması

kim geçmiyorsa artık yoldan

hırsızıdır odalarındaki kahkahanın

limon kolonyaları

ıhlamur çayları

sakin geceye geçmek için tüllerden

gece başka evlerde kalmıyorsun

yüzünün alıştığı çukur

kimsesizken bile sıcak

hep kalması aklında

fincanların kokusu

hep kalması

destede bir kart eksik

ne fal bakabiliyorsun

ne kumar oynayabiliyorsun

salondaki büyük avize

kör cüssesiyle karanlık

Osman Özçakar

HİŞŞT

hişşt… ben sana demiştim zaten demiştim

dünya senin gördüğün gibi yuvarlak değildir

o faltaşı miyop gözlerini çıkar kalbinden

bana yakından bak

bak ne kadar çeperli bir ruhum oldu benim

ellesen acır parmakların

senin de bazen canın acıyabilir

bu cümle bazen hep bir kutsal kitap gibi başucumuzda durabilir

taşları öpüp başımıza koyduğumuzda alnımız da kanar

hiç yoktan

hişşt… ben kendime anlatıyordum ki

bu dünya öyle bildiğimiz bir yuvarlak değil

ve dönmüyor sanki durmadan

gemi dumanları anlatamıyor uzak uzak ülkeleri, ey uzak

benim de aklımı yakın tut

aslında kırılıp dökülmüş bu uçsuz bucaksız mahremi

ruhumun ruhumun ruhumun yangın yangın olduğu yerlerden

o yerlerden bir parça kor al tut avcunda, alnına götür öp

her el bazen bir ateş parçası kadar cehennem

hişşt… ben yoldan geçenlere de seslenmiştim

ne büyük zafiyet, mide kanaması gibi bir şey bu

aktar kokuları

zaten karabiberlerden, tarçınlardan, zencefillerden

otların hepsinde

bu dünya bildiğimiz gibi dönmüyor

bu dünya bir ateşten parça

içimiz fır döndü durdu yine döndü

hişşt… bu dünyayı öğüten değirmenler de var

denizlerin içinde yüzenler var

sulara karışmadan

asansörlere bakıp bakıp binenler

boşluklara bakıp bakıp belki düşerler

hişşt… bu dünya da dönmüyor düşer belki

elele tutuşup tepinelim, belki

elele tutuşup öpüşelim, belki

kutsal olmasa da kitaplara bakalım ellerimizle

kördür gece dediğimde dünya, hişşt…

gündüz gözü albino bu beyazlıklar

devini devini deviniyorlar

kıvrılıp yerleşiyorlar

o unutamayız baş ağrısı

zaman da dönmüyordur belki

değirmenler belki

benim gözlerim görmüyor sıcak

içimde seziyorum sadece o uslu taşı

ve geometri dersleri

durmak isteriz üçgen olarak

bir şekil olarak

ben anlamıştım dünya bildiğimiz gibi bir yuvarlak değil

odalara geçelim

sürgüleyelim dağınık ne varsa

hişşt… gözde unuttuğum ne varsa

çıkarıp bu eve bırakacağım

kor bir şeyi avuçlamıştık

elime yüzüme bulaşan cehennem

Osman Özçakar

*Şiirler Osman Özçakar'ın izniyle yayınlanmıştır.