BABA ŞİİRLERİ

BENİM BABAM

benim babam

sevgilerden bir sur ördü gitti

sırtında uğuldayan bir dünyanın kaftanı

ela gözleriyle baktı acılardan emanet aldığı hayata

koynunda geleceğe dair umutlarının resimleriyle bindi doru atına

sol ayağını basarak üzengisine

benim babam acıdan kavıyla yaktı sevda çakmağını

Kafkasya'dan Macar ovalarına kadar

A.Uğur Olgar

*** 

BİR ÇOCUK-ADAM

      

-babama-

umarsızlığın yalnızlıkla yoğurduğu

cılız ve şaşkın dal kırılganlığından

Çayeli yağmuruyla çıktı sevgili babam

iç yolculuğunda kimsenin uğurlamadığı

gri bulutlarda bir çocuk-adam

dereleri yalınayak geçti, okula yalınayak

babam göl tuttu bulut ahbaplığından

önce komşular unutmadı onu sonra sis

mavi çocuk gözlerinde Derbent’li bir kız taşıdı

annesinden başka kimseye anlatamadı

çabuk büyüdü okul terklerinde erken işçi

annemle delifişek sevda, yorgun sevgili

çok kovuldu fabrikalardan, sarı sendikalardan

iki işsizlik arası, bir yokluk günü

sattı babam paltosunu kendi babasına

akşamları önce kar dinledi öksürüklerini

sonra biz dinledik, için için yoksul komşular

ve kentin erken uyanan bütün mahalleleri

o yenik düşmedi göğsüne güldü geçti

her Çarşamba koynunda bir Tom Miks

Konyakçı’nın içkisini Doktor’la birlikte içti

babam onurlu insanları sever

sevdi mi birini dağ gibi sever

ailede en küçük çocuk olduğunu bilir

süsler de süsler uçurtma yüreğini

hele bir de topaç aradı mı nasırlı elleri

kaytan gülüşüyle ıpıssız ve yepyeni

bakış sürüleri

11 Haziran 2000 / Kartal-İstanbul

“Şebnem” adlı kitabından

Aziz Kemal Hızıroğlu

*** 

YARA

babam için

soluk alınan an içinde ansızın

geçmişte anılırdı

geleceğe taşınan adlar

bıyıklı güleç adamlar, kocaman elleri

tütün kolonyası kokardı

bakışları kadar gururluydu sesleri

bıyıklı güleç adamlar, yürekleri kocaman

babamız, ağabeyimiz, arkadaşımız

bendim çocuk

şekersiz ve sessiz

çoktuk

süslerdi ankara’nın puslu akşamlarını

onların o kocaman kocaman gülüşleri

sevişircesine kavgaları

rakıları

türküleri

dev gibiydiler, gerçektiler

kollarına aldılar mı bizi dönerken

gece biten dost sohbetlerinden

yıldızlara hiç yakın olamadık bir daha

o anlardaki kadar

ağlamsamadan ağlayan çocuklardık

topraktı avuçlarımızdan ağan

uzaktık kıyısında yaşadığımız

balkıyan acılara

çocuktuk

devaydık birbirimize

oysa

gece koynunda saklardı gölgeleri

karanlık gözler gülüşleri soğutur

yarasalar sarkardı kirli sakallarından

kanlıydı sözleri

ölüm ışıldardı gözbebeklerinde

ellerinde acı çığlıklar

günü kan ile dağlardı zulm

bıyıklı güleç adamlar kanardı

her ölümde depreşirdi yaşam

dağlara adaklı avcılardı onlar

celbesinde kuş sesleri taşıyan

adımları dönülmeyen ayrılıklara gebe adamlardı

tekrarı yoktu sözlerinin

her nefeste gömüp

karanlığın korkak sessizliğine ölümü

iz sürdüler yollarında karanfil

bir gece çok korktuk

çocuktuk

şekersiz ve sessiz

çoktuk

götürdüler bıyıklı güleç adamları

babamız

ağabeyimiz

arkadaşımız

hayata bukağı takıldığı gün

efkârı ebedi çocuklar kaldık

Berdar Doğan

*** 

BİR YUDUM BABAM

Kalakaldım eşiğinde babamın

Gitme dedimse de uzağını bellerdi yüzü

Ne zaman gelse, bayramlarla gönenirdi kalbim

Bir beşiğim olsaydı da babam sallasaydı...

Uzak yollarım oldu sonra

Bin hasretli gecelerim

Özlemim doldu demli çayıma

Bir yudum olsaydı da babam olsa...

En çok maviyi sevdim

Babamın gözlerine bakar gibi

Ne zaman gözlerinde köpürse öfke

Sesine dolanırdı düşlerim

Bir gülüşüm olsa şimdi, babam koksa...

Buket Düzgen

*** 

HAYATTA BEN EN ÇOK BABAMI SEVDİM

         Hayatta ben en çok babamı sevdim.

Karaçalılar gibi yardanbitme bir çocuk

Çarpı bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-

          Nasıl koşarsa ardından bir devin,

          O çapkın babamı ben öyle sevdim.

Bilmezdi ki oturduğumuz semti,

Geldi mi de gidici-hep, hepp acele işi!-

Çağın en güzel gözlü maarif müfettişi.

          Atlastan bakardım nereye gitti,

          Öyle öyle ezber ettim gurbeti.

Sevinçten uçardım hasta oldum mu,

40'ı geçerse ateş, çağ'rırlar İstanbul'a,

Bi helallaşmak ister elbet, diğ'mi, oğluyla!

           Tifoyken başardım bu aşk oy'nunu,

           Ohh dedim, göğsüne gömdüm burnumu.

         

           En son teftişine çıkana değin

Koştururken ardından o uçmaktaki devin,

Daha başka tür aşklar, geniş sevdalar için

           Açıldı nefesim, fikrim, canevim.

           Hayatta ben en çok babamı sevdim.

Can Yücel 

*** 

SİSLER ARASINDAN

Babam’a

Islak palto kokusunu

bir o zaman sevdim:

Yatağın kıyısına oturmuş,

serin elini

alnıma koymuştu babam.

Sisler arasından,

bir torba portakal

duruyordu masada.

Suda tablet…

Çözünen akşam,

ince şifa.

“Beni Böyle Değiştiren” adlı kitabından

Nazmi Ağıl

*** 

BİR DEMET ŞİMŞEK

dokundum naaşına içinde yoktun

alıp götürdüler öyle yokluğunu

kaldı çevrede vaktin alevli ahı

tabutunun içinde olmayan her şeyin kaldı

değneğindeki avucun alnında şapka tereğinin yarım gölgesi

kirazın kesik kolundaki sakun

göldeki apat ağ ve iskele

ve iskeleyi okşayan yeşil teni gölün

anneme uçan sesin ağaçların üstünden

alıp gittiler

toplayıp geldik nen varsa

bir demet şimşekti kalan

Nevruz Uğur

*** 

BABAMIN BIRAKTIĞI YERDEN SARIL BANA*

          

çok utanıyorum. dünyamı araştır diye

uzattığın ellerin, kazıcısı imgelerimin.

çok utanıyorum. yalpalayan yanlış

ifadelerimle kimbilir hangi sözcükleri

çarmıha gerdim. çok acıktım, çok susadım

çok kurudum. aynalardan şarkımı indir

babamın bıraktığı yerden sarıl bana !

hiç utanmıyorum. yaşamıyorum.

ölürüm söylemez söylenmezsem.

harabe gözlerimi, seninle yenilemezsem

kalbinin destanını dilenmezsem

söküklerime yaralarıma rüzgârını

dikmezsem. sürgünüm gittiğim yerden.

gel…babamın bıraktığı yerden sarıl bana !

çok utanıyorum. meğer tanımsızmış

zamanda birikmiş avuntum-gölgesiz-

kanımda harfler koşarken parça parça

kalbim açıkken suça, suç açıkken sana

rüya giriyor araya. umudu kalın, sesi kırık.

bir nehri sürükler gibi getiriyor seni.

her vazgeçişim yeniden yazdırıyor.

babamın bıraktığı yerden sarıl bana.

hiç utanmıyorum. kötülük’ün elleri belinde

sahip çıkıyor öznesine, nesnesine.

üç harfli bir mutluluğa sığındık.

gerçek’e vurmadan saat,  balkabağına

dönüşmeden hayat, çağlayana dönüştür bizi.

siyahın eridiği yerden beyazla. küstüğüm

yerden aşkla. belirsizlik dişlerini geçirirken

gövdeme, boylu boyunca uzan dünyama.

babamın bıraktığı yerden sarıl bana.

çok utanıyorum. ey dünyanın bütün

sözcüklerini giyinmiş sevgilim !

göğünde şiirleştir düşlerimi. kök sal

benliğime. hüznümün gizli tebessümü

başlangıç meridyenim babamdı.

döndüm, çizdim seni kendime.

sevinç çadırından düş yağmuruma

babamın bıraktığı yerden sarıl bana.

hiç utanmıyorum. bütün susma’ları çıkar

derinliğimizden ve  geleceğini gömüden.

hayallerini birer birer koy önüme. tozunu alır

öperim yeniden. ah! benim ahbilimim,

kalpbilimim, yeryurtbilimim. konuş yaralı

yalnızlığımıza. haykırsın tüm renkler.

zaten nerede görülmüş ki cennete

acısız gidebilen ve nerede

duyulmuş sözcüklerin sensiz imlediği ?

sussa gök. sussa toprak. ne olacak!

sıfatları sırtımızdan at !

babamın bıraktığı yerden sarıl bana…

çok utanıyorum. hiç utanmıyorum.

babamın bıraktığı yerden sarıl bana

kendine tamamla…

*metin altıok: ”anamın bıraktığı yerden sarıl bana”

2015

“Yokoluş Bir Sözcükse” adlı kitabından

Nisa Leyla

İZDÜŞÜMLER

                                          

babam’a

gecenin on ikisini geçiyor saat

aristo babamı anlatıyor boyuna

ve boyuna neler yaptıklarını

duvarların üstüne tırmanıyor ağaçların dansı

benim beynimde yalnızlığın çığırtkan sesi

kalkıp yıldızlardan özür diledim

kaç gündür kapkara bulutlu bakışlarım

babamı istiyordu platon’dan

kırmızı-yeşil cilt kaplı defterini

elime aldım babamın:

“bir zaferdir yaşamak

yaşarken ve ölürken yine yaşamak”

ölürken her insan bir şiirdir

yaşarken yüce bir şiir

dünyası debelendi durdu türbelerin

kiliselerin camilerin –rüyamda-

birden uyandım, uyandı gözlerim

gecenin on ikisini geçiyor saat

aristo’nun sevecen sesi:

“bir kırlangıç veya bir gün bir yaz meydana getirmez”

halbuki razıydım bir tek üzümüne meyvelerin

bir mevsimine bu dünyanın

gözyaşlarımı sildi bir ayağı kırık sandalye

teselli buldum ruhum da kırıktı

birden hastanelerden yüzlerce ölü sesi

direnişlerine katılamadım

iğneyle iplik yaramı dikmek istedi

izin verdim ,muhtaçtım

ne olurdu sanki dedim fotoğrafına babamın

iki elim iki elini bırakmasaydı

dörtte bir solgun asma yaprağı

“hayat bu “dedi

aristo dedim vallahi sevdim

seni sevdim, darılma

ama babamı daha da sevdimdi…

1992

Nisa Leyla

ÖZÜR DİLERİM

                            babam’a…

ben özür dilemeye çalışırken

                                                senden

rimbaud tüm hızıyla imdadıma yetişti:

“ben bir başkasıdır”

verlain’in çizgileriyle de selamlayacağını bizleri

öldükten sonra anladı mı

                    bildi mi

                    rimbaud (teşekkür isminden

                    teşekkür örneğinden                     

                    teşekkür rimbaud. bittin. tamam. üç nokta:…)

ben özür dilemeye çalışırken senden

zaman eğriydi, insanlar ve davranışlar

                     senden sonra her şey bıktırıcı bir adana

                     sıkıcı bir iskenderun’du

hani katlasam yokluğunu katlanacağım yokluğuna…

dergiler hayat hikayelerini anlatıyor

                                      ölümsüz eserler yaratanların

öykülerde hep tekdüzelik ‘’hep’’ bile hep !

                     (şu ünlem bile: ! ’’üüfff’’)

dolunay unutulmuş bir gökyüzünü

avuçlamanın mutluluğundaydı

ve sen, evet sen yanındaydın ay’ın ve hafif buruktun

özür dilemeye çalıştıkça senden bakışlarını kaçırdın

kendimi ararken seni buldum, korktum ağladım

büyüdü korkum büyüdü baş ağrım

senden, senden özür dilemek var ya, ne kadar zor !

tut ki nietsche’ye sığındım (felsefeye bayılırdın)

“ben ne değilsem erdemim odur” diye

corneille “erdemli görünün yeter “ diyordu

özürüme küstah bir kılıf mı giydireyim

                        senden özür dilemeye çalışırken

milan kundera’nın boğazından kaçmışçasına

anlattırayım mı hayatımı

her saçmalığımı baş yapıt, her kusurumu tarih yapsın !

tamam . kızmayın. tamam.üç nokta…

sevgi zorladı seni bana sevgi bağladı

ben özür dilemeye çalışırken senden

şiirler okudum, şiirler yazdım, şiirlere sığındım

her çağdan kirpikler silkeledim, kulaklar çektim

sana benzeyen her gölgeye sığındım

tek hatam bu affet beni

ne ellerim yeterli özüre, ne de sözcüklerim…

sana, devirli plaklardan paslanmış yüreğimi gösterebilirim

ömrümün fotokopisini yollayabilirim

öldürmenin anlamını bilsem kendimi öldürebilirim

ölmenin anlamını bilsem seni unutur giderim

senden özür dilemeye çalışırken

belki teselli bulur

parlak yıldızlar zapt ederim

ah ! elimde olsa geçmişe döner

bir viyana atölyesine kurulur

geleceğime nefis elbiseler dikerim

senden özür dilemeye mi gelmiştim

senden özür dilemeye…

kusurun ve özürün hangi yönündeyim

netliğini yitirmeden sözcüklerim çarçabuk

baba senden özür dilerim…

1991

Nisa Leyla

*** 

BABAM VE DAKTİLOSU

benim de babam öldü bir gün

annemden önce.

eksik kaldı sevgi sözleri

sözlüğümde,

ince yağmurları gözlerimin!

benim de babam öldü bir gün

kısa ve siyah saçlarıyla

yaşımın on dördünde.

daktilosunda son dilekçesi

bir arzuhalcinin;

içinde kalanları yazmış göğe.

Oğuz Tümbaş

*** 

BABAM

(çocukluğumda korkum gençliğimde öfkendin 

baba. evini ayaklandıran anarşistin oldum sonra)

inceydin dal gibiydin ellerin narin

öpesim gelirdi yanına sokulasım

oynardınız ben uzakta kardeşlerim yanında

beni hiç görmüyorsun sanırdım baba

amcam teyzem

dayım halam derken evde kavga

kalbim çocuk okul ilk

gelmezdim öğlenleri eve

buna da kızardın baba

sıcak soğuk yürürüz

ortaokul evden üç kilometre uzakta

üstümüzde naylon önlük

sırtımızda iki kat hırka

öğlen uzun dürümler çantamızda

zil çalar idris hoca yanımızda

azığımız yarı yarıya

ilk gençliğim özlem şehir ankara

gece fotoğrafın koynuma

sabahları ayak ucumda

ağlardım üst ranzasında parasız yatılının

gelmezsen ölürüm baba

sonraları gözyaşım dindi

maviye bulandım orda

ben MAVi derdim sen “baba baba”

ağladım ağrıdım acıttım seni ve kendimi

yürürken masmavi yollarda

bilmezdim kızın için korktuğunu

anladım baba

şapkasını kapıp gidenler bırakırken koltuğu

kasket giyen şapkalılara

şehir İstanbul

mezuniyetime bir yıl kala

gelin torun tosun

evime sığmıyorum diyor

annem sensiz baba

derdim ki babam yakışıklı sen çirkin

öyle pişmanım ki baba

bir üniversiteli beni sevesi

muhalifmişim

vazgeçmeden hiçbir şeyden kendisi

elinin tersiyle itmeden bir tek şeyi

henüz kıyısındayken bile dünyanın

ben dünyam dünya

kimler çıkmıyor orda karşıma

dostlarım da

paydaşlığımızın biri satmamaktı ruhu

en çabuk onlar teslim ediyor ruhunu

kirinden görünmez erklere baba

“bir kız bu kadar akıllı olmaz” dermişsin anneme

başıma gelecekleri biliyor muydun yoksa

eğilip bükülmedim ankaralarda ama

sevdanın rengi savaşmak oldu

aklım başımın belası baba

bazı babalar çalışkan

bırakacakları belki de bi dünya para

sen kendini bıraktın bana

inceliği onuru gözü gibi korumayı ruhunu

yıldızlar birer birer sönerken gökte

kararırken dünya

ceset adam ve kadınlar

çevirirken yeryüzünü mezarlığa

ben seni yaşıyorum kana kana

aşkı seçiyorum yürekteki namusu

verip almayı paylaşmayı doya doya

zulme ortak olmamayı

basmamayı zayıfın sırtına

ötekini anlamayı

sana çok teşekkür ederim

ruhun şad olsun baba

Ankara

Ekinsanat, S: 64, Haziran 2011

Kum, S: 62, 2011
“Bir Ömür Gezmesi”  adlı kitabından

Rabia Deveci

*** 

EFSANE

babamın ceketini havalandıran rüzgârı tanıyorum

o başka bir şehirdi, gidilip dönülen

biz burda akşamı konuşuyoruz birlikte

akşam, bir deniz dibi, güvensizlik öneren

orda kuşlar zamanı örtünmekte.

öylece beklemek neye yarar

ya trende okunup bırakılmış gazeteler

ya ölünün cebindeki anahtarlar

tanıdık bir ses, babamın çakmağı

ya da yaz göğündeki yıldızlar.

herkes geldi, niçin gelmedi babam

o başka bir uzaklıktı, unutulup hatırlanan

biz burda acıyı konuşuyoruz birlikte

acı, eski bir kaplan, yanımızda duran

orda kuşlar zamanı örtünmekte.

Salih Bolat

*** 

HİÇLİK ÇİÇEKLERİ

Hatırlarım nasıl rakı içerdi babam

Kutsal Kâse gibi koyardı kadehi masanın üstüne

Sonra yavaşça eğilirdi önüne başı,

Anlardım o zaman dalıp gittiğini uzaklara

Ve birden âni bir hareketle kaldırırdı gözlerini

Şaşırmış bir halde.

Bana öyle gelirdi ki

Nerede ve kim olduğumuzu

Yeni baştan anlatmak gerekirdi ona

Hayatın labirentinde dolaşan düşlerine

Zamanın ve mekânın çifte ilmeğini geçirmek

Ve kaldırmak ömrün rodeosunda devrilen ruhunu

Ancak bütün bunlara gerek kalmadan

Kendi bilincinin kayıtlarını

Tekrar keşfederdi kafasında.

Bir anlığına gidip gelen elektrik kesintisi gibi

Kısa bir karartının ardından

Yeniden yanardı düşünce sarayının ışıkları

Fakat bu defa daha parlak

Daha büyük, daha derin

Ve daha canlı olarak.

Hatırlarım nasıl şiir yazardı babam

Elleri bin bir renkli halılar dokuyan

Dokumacılar kadar hızlı hareket ederdi

Ak kâğıtlar üzerinde bazen gölgelenerek,

Kelimeler kâğıtlarla konuşurdu duyardım

Duyardım vahşi çığlıklarını fırtına kuşlarının

Zamanın uçurumunda yankılanan.

Küçük fiskelerle fırlatırdı parmakları

Masanın üzerindeki dağınık kâğıt parçalarını

Kâğıtlar sessiz bir şekilde havada pike yaparak

Ve kavisler çizerek düşerlerdi yere,

Gözlerim şiirle olan ilk bağlarını

Düşen bu kâğıtlarla kurardı,

Ne babam ne ben toplardık

Onları yerden.

Bazen de yanardı o kâğıtlar,

Düşlerde açarken hiçlik çiçekleri.

Volkan Hacıoğlu

*** 

KÜL

Ben babamdan öğrendim erken yaşlarda aşı yapmayı

Özünü veren her fidanın

Terleyip ağladığını

Dalın ince onurunu sevdim

Şiir ölüm tutmaz bilirim

Güneşin külünden doğar dirimin sesi

Kırık bir aşkı sararken yanar yüreğim

 “Sabır Masalı” adlı kitabından

Yelda Karataş