İSHAK ALTUNDAĞ

       Şiirleri, Akatalpa, Ayna İnsan, vb. gibi dergilerde yayımlandı.

Şiirlerinden Seçmeler:

ÇİNGENE EZGİSİ

neşter vurulmuş gül irini

bir yara, kış soğuklarımın erken sabah uyanması

üstüne aldığın kutsuz siyahlık bu kara ten

çizgiler yakışıyor yüzüne, saçlarının kâkülüne

efrasyap bozması bir alplık şimdi kadınlığının üstüne

kurulmuş kaşınıyor yurtsuzluk

hadi bu kadar namus öykünen etine

bir isim bulalım şimdi gülmek yakışırken tenine

sana bir şeyler vermeli

bir şişe cin

şemsiyesiz bir yağmur

biraz kül, biraz nur…

köpeklik bende, arabalarını taşıyan atların indiği bu sokaktan

sana iniyorum

adınla kirli

küçük kara taşlara sesleniyorum

ömrüm kızıl saçlı hüzünler gömüyor dudaklarıma

kale boynunda söylediğim şu çingene ezgisi…

Akatalpa, Sayı: 134, Şubat 2011

KEHANETSİZ SÖZLER

ağaçlar dikerek, taşlar yontarak

ve doyurmak için evlatlarını

dualayarak sözlerini ok atan bir neslin sülbündendik biz

ki o neslin gözleri tanırdı bir diğerini

oysa şimdilerde keskin bir imgeyle ölçüyoruz zamanı

o kadar gürültünün ve rengin bağırmasıyla

her dilin seslerine,

kelimelerin çok ötesine koşsa da atlarımız

kimsesiz kalıyoruz.

adsız, atasız...

ki kalbimiz hala sümer demiri

antik ve taşla işlenmiş...

o sülbün sülblerinden olan biz

ayağın kablarından tanır olduk diğerimizi

bu da utanç olarak yeter bize

yani ne istersek kötülük adına

o da olarak yeter bize..

Ayna İnsan, Sayı: 16

YORGUN BAKIŞLI TAYLAR

Yorgun bakışlı taylar geçer alnımızdan derviş

Kırgın hüzünlü ceylanlar dolar uykularımıza

Ayaklarını seccadesinde eskiten can bazlar

Senin olduğun oyunu sorarlar bana

Bilmezler ne zaman seni görse gözler,

Ben orda değilim ki…

Cesetli bir toprak gibi aşk yüzlüyüz seninle

Bir goncanın suyuna zift katıyoruz el ele

Kaderin buğday alınlarımıza çizilmiş halini

Bıçkılıyoruz tufanımızdan

İhanet, balçıkken özümüze karılan kadim sözse

Tufanımıza bir ihanet gerek…

Sana benzettiğim kelimeleri dilimle tadıyorum

Yanlış bir denize koyulurken ayakların

Bindiğin geminin nilüfer tayfaları ölü

Biz durmadan yalnızız, biz durmadan deli

Ömrümüz bu, çalıları sulayan, dölünü yiyen ömrümüz

Akatalpa, Sayı: 138, Haziran 2011

ZAMANIMIN VE KADINIMIN ACILARI ÜSTÜNE

kahve gözlerinde, sarmaşık kakülünde çok ağlamış zaman ve aşk var

ve bir kuyu telmihi, bir göç umudu

belki de aşkın yakubi hali

senden geçerken bilinmeyen o uzaklık hali

yaranın henüz şerha olmadan ve yüzün ölümün

müjdesine koşmadan en önceki hali...

kırk yıllık kırık kadınım

ben öylece güne baktım bir zeytin ağacının serinliğinde

zamanı bir karıncanın taşıdığı sudan bildim

ömrümce yanlış bir imlayla, yanlış kadınlarla hâlleştim

acem bir köylünün satraplık hayali gibi durdum seni düşündüm

durmadım seni…

nergisin, nilüferin, zambağın zamanından geçen bir yalnızlık bu

yoran ve kanıksayan göğün her adını

bilmem nasıl olacak zaman denen bu yorgunlukla kavgam

ama bilirim yorulmaz iyi şairler sevdiklerini yazmaktan ve ben de

o yorulmayan şairlerden değilim hiç

yazıp yazıp seni, uzağında kalmaktan öyle yorgunum ki…

dışımızda akan zamanın da dışında, birbirimiziz

her parçamızdan birazız, varız, yalnızız

öyle bilinen herkes gibi sevmedik

öyle herkes gibi öleceğiz…

Ayna İnsan, Sayı: 15