İDRİS EKİNCİ

(1978, Sivas - )

Şair, yazar. Aşkar dergisi editörü.

Şiirleri, yazıları ve söyleşileri Aşkar, Dergâh, Hece, Karagöz, Merhale gibi dergilerde yayımlandı.

Yapıtları: Şiir: Uyku Kuşu, 2010, Ebabil, Ank; Son Üç Dakika, 2013, Ebabil, Ank.; Yürüyelim, 2019, Ebabil, Ank.

Deneme, İnceleme, Eleştiri: Poetik Fiiller, 2015, Ebabil, Ank.

Hakkında Yazılan Yazılardan Alıntılar:

/  "Diri bir şiir yazıyor İdris Ekinci. Canlı, konuşkan, içten dizelerle kuruyor şiirlerini. Sivas’tan, şairinin biyografisinden büyük kentlere ve başka dünyalara açılan, sonra tekrar kendine, kendine özgü coğrafyasına ve duyarlılık evrenine dönen bir şiir bu. Hem sözcük dağarı açısından böyle hem de temaları, içeriği açısından.

      Uyku Kuşu’ndaki şiirler, belli bir zaman diliminde peş peşe yazılmış gibi bir izlenim bırakıyor ilk bakışta insanda. Epey bir süre beklemiş, hazırlanmış, sözünü sesini toparlamış ondan sonra da çıkıp aralıksız konuşmuş  bir şair var sanki karşımızda. Uzun yıllara yayılmış şiirler değil yani bunlar. Yahut daha önce yazıp biriktirdiklerini sokmamış bu kitaba şair. Kıvamını bulmuş şiirler, birbirlerine benzeyen yönleri olsa da yakalanan sesin zamanında ve ekonomik kullanıldığı şiirler. Gardı pek düşmüyor. Müzik bütün kitaba yayılıyor. Ayıklamalar yapıldığı da belli. Belki kitap olarak biraz gecikmiş ama buna değmiş doğrusu."

Ali Emre

/  “GÖZÜNÜN YALIMI YAKMAYAN

       Bir şair, gençken ifade ettiği ile yüklemeye çalıştığı anlam arasındaki açığı kapatmaya çalışır durur. Bu açığı sadece sezgisiyle algıladığı  için malzemesine karşı hoyrat olabilir, otuz kere otuzuna gelir. Otuzun eşiğini aşındırmak ve her şeyin “eninde sonunda yanlış”  olduğuna varmak, modern şiirimizin ayırıcı özelliği. Burada modernliği tarihsel bir tema olarak değil, edebiyata dair teorik bir tema olarak alıyorum. Şiirimizin zoraki modernliği her şairi bir çeşit dikenli tel olarak da çerçeveliyor. İdris ise varlığını şiire koyan, cam gibi bir adam. Pürüzsüz, şeffaf, topraktan yapılmış, kırılmadıkça kanatmaz; kindar değil. Şiirleri de bu mizacı, bir çeşit Türk-Anadolu modernliği olarak mesela Büyük Saat okuyan, bikarar, gözünün yalımı kimseyi yakmamış olan ama –kesinlikle erkek olan- bir yiğit portresi çizerek yansıtıyor.

       Postmodernist tavırla temas halinde olmayan bir şiir İdris’in yazdığı. Bunun sonucu, kusura bakış açısında görünür. Kusursuz bir eskiz ve kusurlu bir şiir arasındaki fark postmodern tavrın bir kenara koyduğu bir farktı. Anlam uğrundaki savaş ve eskizden uzaklaşma çabası devam ediyor İdris’in şiirlerinde. Hem insan olmanın vicdanî anlamı hem de şiirsel anlam peşinde bir şairle karşı karşıyayız.

       Onun şiir içinde hem türsel beğeniler hem de şair beğenileri anlamında kendine sınır taşları, adeta bir delikanlılık ilkesi çerçevesinde bir alt kanon koyduğunu görüyorum. Bu taşlar başlangıç için bir hayranlık etiğini vurgular; ama daha sonraki zamanlarda şairin şiirle irtibatındaki yoğunluğa bağlı olarak şiirden kaybolmaları beklenir. Görece barışı  ortadan kaldırıp kavgayı başlatan asıl saik da budur; dilerim ki o zaman İdris’in kılıcı keskin olsun.”

Hayriye Ünal

/  “Uyku Kuşu, şiir damarı güçlü bir şairi, imkanlı bir şiiri müjdeliyor. İdris Ekinci’nin rahat, bol dökümlü ve insanda tek kişilik bir koro konuşuyormuş intibaı bırakan şiirleri, hem ikinci yeniden hem de doksanlardan sonra ortaya çıkan yönelimlerden beslenen bir şiir. Şair, rahat söyleyişin savrukluklarından paçasını kurtarıp, canlılığına kıymadan şiirini derinleştirdikçe, gücü de imkanı da daha görünür hale gelecek.

       “Karşı kıyıya geçmeyi bilmiyordum, sessizdim, gölgelerim hırçındı/Koltukların dibine bıraktığım yorgunluk kaç gündür aynı yerde duruyordu…”

Ali Ayçil

/  "İdris Ekinci, sesini İsmet Özel'le Sezai Karakoç arasında ama daha çok da İsmet Özel'e yakın bir yerden bulup çıkardığını düşündüğüm bir şair. Kırılganlıkla diriliği aynı tınıyla şiire yedirmesini ustalıkla bilmesi de sanırım bastığı zeminin sağlamlığıyla ilgili. Şiirde müslüman olmayı önemseyen bir duruşu var, asıl özgünlüğü de burada. Yolu bahtı açık olsun, güzel şiirler okuyacağız ondan."

Mustafa Köneçoğlu

Şiirlerinden Seçmeler:

CEVİZ MEVSİMİ

I

Her akşam eve dönerken bilmem kaç tanrı bıçaklıyorum

Yok şimdi eskiden sarıldığımız ablalar

Canlarım, yağmuru dindirme heyecanları

Her şeyden edinilmiş kinayenlenmiş kadınlar

Arkadaş kırıntıları gülüşme kitapçıkları

Çünkü kendimi tanımadan geçirdiğim zamanlar

Ben onları vurdum çözdüm altlarını çizdim

Ne çok şapkam vardı ne çok titrerdim

Cebimden çıkarırdım hiç gidilmemiş yolları

Dikildim o saksının karşısına bu çiçek açacak dedim

Durup ya eski bir kırmızı ya da bilmem ne seansları

Burada sıkılıp açtım bütün dolapları

Eskiden aklıma bile getirmezdim iyi bilirdim

Umutsuzluk küfrün odasına getirip kilitler insanı

Senle telaşsız ivmelerinle gösterişsiz ve derin

Çürüyüp dökülür giderdi can sıkıntıları

II.

Geriye dönsen de bi baksan aynı yerde miyim

Çoğalttığımız sokakları yoklasan eski gözlerinle

Harf harf adımızın üstüne gölgemizle yazılanları

Takvim bozma sanatı erkenci duruşlar

Eylüllerden ekimlerden kasımın gelmeyişinden

Biçilmiş bir demet çocuktuk baktın mı kuruyorlar

Bir demet çocuğun onulmaz biçimlerinden

Arkası gelsin iğde de olsun yeni açılmış bir park da

Biraz zaman kalsa aramaya bulamamaya

Eşiklerden geçince yeni bir isim

Daha yeni, bir tanrıyı kan içinde bırakmış

Kıyasıya kullanılmış derin bir bıçakla

Yeminimi olduğum yere de getirirdim

Telaşımı soğukluğumu bütün anlaşmalara

Eğimsiz soluğumu da derdim ıslık yok

Oysa tansiyon yorgunluk iştiyak ve pasta

Yüzünün nereli olduğu kestirilemeyen

Birçok sınanmışlıktan terleyen bir ustura

Yarası bir otel olmaktan odalanmış

Bir ceviz bir sandık kirlenmişlik ve soda

Yanlış tanındım eski bir griyim o kırmızıya hiç özenmedim

İstanbul’u uzaktan sevdim hem ısrarladım da

Kitabı bekledim ilhamı bekledim o kızı bekledim

Kitap geldi ilham geldi o kız biraz sonra

Sonbahar güneşinin önünde oturup

Karanlığımı acıtan kelimeleri düzelttim

Saklandım çırpıların giyindiğim güzüne

Bahçeleri saymayı severdim kimsenin yeltenmediği

Bir şehir biriktirmeyi ava gitmek gibi bilinen

Kurşunun hedefe yüz vermediği

Artık yapraklar da dallarına ağır geliyor

Bayraklanıyor gündönümü bir daha olmamaya

En güzeli durdurmamak şu akıp gideni

Demek ki katlanmışım hiç umulmayan ucumdan

Demek ki topuklarım alışmayacak o suya

Aceleci çekingen nemli ama soldurmayan

Biraz rüzgarlı biraz eldivensiz biraz duası ağzında kuruyan

Böylece silahımı gözümden de saklıyorum

Sebepsiz üşümeyi grilerle değişen gerilere düşen

Sonra bir su bir elma bir ekmek bir su

Sonra su sonra su su başta ve sonda

Aç karnına sigara boş yere sigara

Sonra “tütünler ıslak” ve tafra

III.

Sende kalsın kırılan anısı uykusuzluğun

Baş dönmesinin yazgılı seyrek uyuşmuşluğu

Taşırsan susmanın getirdiklerini de yanına al daral

Ben de gelirim onarılmış bütünlenmiş bir yalnızlık oluruz

O zaman ikindilerimizde hep yağmurlar olur nasılsın olur

Şiirsiz düşeriz yol üstü merhabalaşmaktan

İnanıyorum kuzgun çığlıklarının sayıkladıkları öyküye

İnanıyorum acısı dinecek kolları durulacak diye

Solmak için kırağı düşleyen kır çiçeklerine

Amenna açımızın şaşırttığına sararan albümlere

Gelmeyen bitmeyen mezuniyet törenlerine

IV.

O gün bütün pozisyonlara ağladım androjen diyecekler

Ahladım küllendim vakur paslanmalara

Ödüllendim yani nasıl yol aldım nasıl

Yollandım hep kaleciyle çarpıştım

Coğrafyadan çaktım tarihe takıldım

Yitimler içinde uzatmalar boyunca

Nurlar içinde yattım

V.

Bir taşa sır verip bir kitaptan kafayı kaldırıp

Baktım şöyle dünyaya kalabalık şarlak kalabalık

Taze yağmurluklara sarınıp da yürüdüm

Bir hatıra mahreci çopurlanan günlere satılık

Yani bana atfedileni boş çevirmemek için

Yalancıya çıkarmamak için yaşamanın adını

Bir durdum bir koştum bir sustum

Bir konuşmak gelmedi içimden bile

Tufan koparken yer bırakılmamıştı bana gemide

Kollarım ne ki Allahım yaslanacağım tepe kaç kulaç ötede

Sen bana kucağını açmasan da gelirdim

Rastlamamak mümkün mü nerde yoksun hangi yönde

Güldürsende ben sana ağlamayı bilirdim

Koşardım sana doğru kıvrımların zahmetinde

VI.

Bu güneş böyle güzel miydi

Bu dallarını birden yitiren ağaç

Bu duman böyle inceden ince

Ben otuz üç yaşımdan sağdım da ağulu sütü

Hem sızdırdım hem kana kana içtim de

Üşüdüm her eşiği atladığımda eve her dönüşümde

Dayandım da musallaya ferahladım iyi mi

Sevindim bütün yolların aynı yere gidişine.

YANGIN YERİ

“-Mutluyuz di mi Sadık?”

“-Mutluyuz abi.”

“Kirazın kilosu yedi lira olmuş; niye âşık olayım abi!”

Sana koynumun bir yangın yeri olduğunu

Kollarımla bu harı durmadan soluduğumu

Sana hep o haberi bekleyip durduğumu

Söylemeseler de sen bu yağmurdan anlarsın

Sana eskiden güzel akşamlar çizerdim

Topukların soğuk taşları güldürür derdim

Sana uzaktan da olsa bakmaları severdim

Bilmesen de sen bu rüzgârdan kanarsın

Sana şimdilerde kırka bölündüm desem

Her köşede bir uzvumla seni beklesem

Sana tehirden yorulmuş saçlarımla gelsem

Görmesen de sen bu kalbi duyarsın

Sana herhangi bir durmak fiilinden

Sonsuz titremelerin doğup büyüdüğünden

Sana gövdemin şu çürüyen demirinden

Pas döksem de sen bu ateşi tutarsın

Sana yangın yerlerinden bir tütün

Sarıp sarmalayıp da avuttuğum gün

Sana her defasında çarpıp döndüğün

Bent olsam da sen bu duvarı yıkarsın