ZEHRA BETÜL'DEN ŞİİRLER

ALICI KUŞ

                                               “küll-î cism”

I.

yeryüzü şekilleri mesela şu küçük dağ

bu gürültü içinde soğrulan bülbül avazı

yer altına kaçmış bir ave maria

ben yarattım diyen duyamaz şarkısını

gül ocağında bir kuş yuvası ceviz kabuğundan

içinde yedi çeşit kuş

yılanlar çıkamaz

sâba rüzgârı sadece, bir de ala üveyik

gömleksiz kuşun ağzında zeytin dalı:

bir daha hiç dönmeyecek. 

büyük yolculuk öncesi son kanat çırpışı

kır, bütün otlar, toprak

şehrin göbeğinde açan nevruz

kadınsa katmerli bir iri gül

katılaşmış dünya yuvarlağının dışında

can dilinden kutlu bir ninni

doğmamış bebeklere

her ağacın çiçeği mintanları geren domur domur emceklerdir,  delikanlı sevdasıdır

her arnavut kaldırımı hatırlar kaya olduğu günleri, kör olan gözler unutmaz kendini kör edeni… durmuş bir kalp dokunulduğunda yeniden atmayı dener…

ve biz severiz cızırtılı plakları, kırıp atmayız, saklarız, severiz üstünde duramayacağımız halde içinde can taşıyan şişkin sığınakları, tepeye çıkmayı değil, yolda olmayı, aşağılara doğru hep beraber tekrar be tekrar yuvarlanacak olmaları

II.

kibrit çöpleriyle kargalar gibi oradan buradan çalarak çırparak yapılmış bir evin, sonra evlerin, gemilerin, şehrin, köprülerin, dünyanın köküne kibrit suyu sıkmaktır, çekivermek temel direklerinden birini, severiz… her şey olağanken, yani bir sabah, çocuklar seksek oynarken, yoyo çevirirken ayağında, kimisi pazarda, işinde gücünde, sevişirken kimisi,  kimisi mesela mike kadın sevmezken, iskambil oynarken toz duman birden kocaman gri mantar gibi bir bulut, bir uğursuz alıcı kuş, aniden durmak gibi değildir, gibi değildir, herkes yerde yüzükoyun yatıp, ayaklarını sallayarak yan yana suluboya resimler yaparken, piyanoda bir vals ve kuşlar ve sulardır, sestir yumuşaktır, kristal bir bahar, mine çiçekleri ve fırfırlı güneş şemsiyeleri, küçük küçük dürbünlerdir, her şey yolundadır, yola tebeşirle çizilmiş seksek kareleri yalnız değildir bu anda.

sonra o büyük gölge

sonra bu, her yer sırılsıklam olmuş saç, her yer savrulan kırmızı elbise

kaldırımda köpeklerle yan yana uyumak

kimisi yatay kimisi dikey çizgili

sokak kedileriyle yan yana, durmak…

ama diri, çiçeği burnunda bir salatalıktır yine de, koyu yeşil kabuğu vardır ve hafif dikenlidir; diken  onun silahı, işte böyle Konstantinopolis’ten Tavşan adasına, mozaikli müzeye, Olimpos’a karmakarışık bir isyandır, horon vurmaktır

fakat sonra bu,

“ben seni sevdiğimi dünyalara bildirdim”

bir delikanlıdır

yerli yerindeyken hücreleri, dengesi içinde ve dışında gövdesinin bir yerinde, her şeyi, tıkır tıkır işliyorken sevinci, heyecanı göz kamaşması, kirlenmemişken, fasulye ayıklarken öğrenci evinde, kanı kalpten gövdeye ve beyne bir saniye sekmeden zamanında taşınırken

karanlık ara sokakta, tam fırının önünde,  ekmek kestiğimiz sıradan bir bıçak:

önce ışıldadı, yıldız gibi değildi, geceye bir çıngıraklı yılan kuyruğu değdi sanki ve bir kara delik… düşünmeye vakit yoktu, hızla büyüdü delik ve içine çekti bütün gezegenleri, ışıklı, sarı ne varsa hepimizi, gece huzursuzca kıpırdadı hayra alamet değildi bu seferki,   karanlığıyla karanlık işlere örtü olmak… … aldatılmış, hadım edilmiş bir adam oldu gece ağlama duvarı oldu kendine

sonra kara ellerinden kurtulup kaçarken köşede yine deli kanlı ve gece… hücrelerini yerinden etmek, elektronların, sodyumun, potasyumun, gözle görülemez kadar küçük ve nazik işleyişi, kapının ne zaman açılıp ne zaman kapanacağını ayarlayan hassasiyeti, iç huzurunu, iş bölümünü… sert eller ve ayaklarla ezerek o yumuşacık ve sakin dengeyi bozmak, derisini yırtmak, içini kanatmak…koca delik hiçbir şey olmamış gibi elbirliğiyle güzelce yamandı…bilmiyorlardı eskisi gibi dolmazdı çukur, bir iz, bir çizik mutlaka…

hâlâ her şey böyle karşı karşıya durabilmekteydi

sonra ince uzun kıpkırmızı bir çizgi…  kargalar göründü… kara haber

bu onun kalbinin bundan sonraki ritmidir ,  bu  sevr dağındaki mağaranın ağzı kadar büyük yara... kapanamaz artık örümcek ağlarıyla,  yuva kurmaz üstünde, süt vermez güvercinler

hepimiz işitiyoruz

“Ne kadar uzak olsak da çok yakınız

...

Ve başka hiçbir şey önemli değil”

derinden geliyor, yerin altından, yerin üstünden, her yerden,  neden duyulmuyor peki kör kurşunun sesi, o ölümcül tekme, nerede saklanıyor o sırtımıza inen yumruk şimdi

nerede ? nerede ?

nereye, nereye?

taklalar atarak uçuyor güvercin

ku, ku, ku ku!

III.

her ölüm soprano bir sessizliktir

vitrindeki kırılgan şeyleri oynatır yerinden

aynı anda uçak hızıyla dört bir yana saçılır kırık cam parçaları

kötü haber tez duyulur

öyleyse kim kısabilir bu zılgıtın sesini

sonra bir bildiriye imza atan kalemin sesi bu

tazyikli suyla, ki:

“suyun sabit durduğunu hiç kimse görmemiştir. Böyle olduğu için su üstüne bina kurulmaz ve kurulup kalamaz. Su, her şeyi alıp, gidendir” 

ayakları yerden kesilir ve sırt üstü birkaç metre geriye düşer şişman, orta yaşlı ve gövdesinin üst yarısı tamamen çıplak adam, anlaşılan o ki; öyle TV izlerken salonda kanepede, yarı uyuklarken, aniden kalkmış,  pantolonunu geçirivermiş, fırlamış sokağa... onun öfkesinde, onun korkusunda, Vaclav Havel’den bir şeyler vardır, Che’den bir acayip yakışıklılık,  İrene’den bir itiraf, Joan Baez’den kır saçlı bir güzellik, Aleksandra’dan bir işkence sonrası durgunluğu, bir Avrupa’ya giden tren bileti, wahşi atlardan bir yoldaşlık, bir bedel ödeme vardır…güzeldir … bu anda subcomandante Marcos ‘tur herkes

sandık kokar derileri yıkansa da çıkmaz, birbirine inanmanın kokusudur

boyun eğmezliğin sarı lekesi

gül ile bülbül incitmeden birbirini

yan yana durabilmektedir

IV.

onlar çapullara sinmiş eski eşya kokarlar

naftalin ve güve kelebeği

eski palto, eski etek

istediğinde çıkarıp atamazsın

eski elbiseler

terk edilişin hıncını alır, yok olmaya direnmektendir o koku

V.

bir harf önce upuzun bir O’dur belki

sonra bir hece, kelime derken cümle

sayfalar sayfalar dolusu

bir geçmiştir, kendi üstüne katlanınca

gelecek olmuştur adı

VI.

ve Helen… uzun uzun durmalı burada

yaşlıyken, kıskanırken, iyi bilirken solculuğu

ve nefes alamaz,  “el sallayamaz, boğulurken”

O’nun hikayesi başka

hangi yeryüzü şekli denk gelir böyle ölümlere

hangi

dağ

iyi gelir, hangi köprü

hangi tapınak alır acısını, hangi dua

hangi aşk örtebilir üstünü

ne renktir kesilen bir soluk

nasıldır kokusu körlüğün

nefesiniz yeter mi “düğümlere üflemeye”

ne demektir Neffâsâti fil ugad

siz bilebilir misiniz Zehra efendi

VII.

konuşmak değil

yürümek değil, katlanarak kendime

hızla yuvarlanmak

duvarlara çarpa çarpa dağılmak

hemen yapmak hemen

sanki hiç vakit yokmuş gibi

zamanın kesesinden ödünç istiyorum

vuruyorum kapısına içeriden sesler geliyor

The Doors doğuştan sevmezmiş uzun konuşmayı

uzun yaşamayı ve yalan söyleyenleri durmadan:

_ Father

_ Yes, son…

_ I want to kill you!

Zehra Betül

KENTTE SAKLI

birlikte öğrendik şehrin kara deliklerini

konuşulması ve susulması gereken yerleri vardı

dumanlar içinde kümbetler, çatı katları

konuştuk, kimse duymadı

dikenlerini çıkarmış kirpiler gibi yaşıyorlardı

kedi olsak sırtımızı kamburlaştırırdık

gerekli olduğundan değil, öylesine

birbirimize baktık ve gülümsedik

kurtarılmış bir yer aradık

tek başınalıklar

her şeyi bilenler

ve hep haklı olanlar olmasın içinde

komik birkaç laf sadece

saf yenilgi başım üstüne

tek kişilik kuralsız bir oyunken hayat

yoktan var edebiliyordu inanmak

nasıl bir oyunsa bu;

gözlerimiz sadece birer pencere

hurufat bakıyor ardından

A’yı atmayı değil gökyüzünden

yerli yerine koymayı saklıyor ellerinin karasında

sabahın sisi içindeydik

hurafe değil sadece bizdik 

kurşunsuz bir gece borçlandık hayata

bulun bizi başkasına söylemeyin

sadece pencereden giren gün ışığına

Zehra Betül

“KUŞ YEMİ”

I.

Demiştin ki bana:

sıradan bir şeye çok bakma

O

şey korkutur sonra seni

baktım, çok baktım

turgut’unkiydi, orhan’ınkiydi derken

bütün erkeklerin kederi:

en iyi kim doğurabilir kendini kendinden

bahisler yükseldi

toplanmış ateşin etrafında ellerinde mızraklarla ahali

herkes birbirinin aynası

yeryüzü kanasa da görünmez artık

seni bana bıraktığın kokudan bilirdim

tartılamaz bir büyük yalnızlıktan

orada yuvalanmak istedim, en içine sığınmak

hem çok seviyorduk kendimizi

nefret ediyorduk hem de çok

bir adım ileri değil, geri değil bir adım

ısrarla baktık

kabuk tuttu yüzümüz

korktuk

II.

demiştin ki bana:

susmanın anlamı değişince ve konuşmanın

bu büyük dünyanın içinde onu reddeden

küçük bir dünya olursun

senden başka hiç kimse sığmaz içine

buna yalnızlık deriz işte

öğrenemedim dilini

çatlamış toprak gibiydin. avutulmaz

güneydoğu illeri gibi

çıplak ayaklarını jilet gibi kesen buz

bir gece uyurken

suratına inen şamar gibiydin

tabanlarım yarıldı, yanaklarım alev alev

yalan dediğimiz gerçeğin aynıydı

bir uzatıp bir çekseydim ipi

hayır! yücelttim

bir dinim olsun benim de

tanrıya soyunmaktı, nefret ettim kendimden

dedim ki :

bir gün bir film izledim ve

pırrr !!!

sana verdiğim tüm gözyaşlarını, tüm yalvarmaları

inanmaları, anlaşmaları geri aldım, dedim

iyimserliklerimi bütün

bilinmeyen bir başa sardım filmi

değişme!

çünkü sevdiğimiz her şey

hiç başlamamışta kaldı

III.

durmadan, benimle değil, içindeki küçük dille

kendi kendine konuşuyor olmalı

durmaksızın susabilir mi yoksa böyle

hiç bir silahım yok

avunmak istemiyorum, yanılsamak  

katılaşarak ufalmak da

kendimle birlikte paramparça aşklar

ve köpekler geliyor aklıma

bunu derine,

müstevliyi sıratlarına yayan bir kokunun içine dik,

alejandro gonzálezdi:

köşeleri ve lekeleri keşfet dedi, bana

derken dünya eşkenar üçgenlerden ibaretti

tuttum birinin bir kenarını azıcık çektim

pencere önünde çiçekleri dizmek için denizlik

ve bir ağacın kovuğu oldu sevişmek için

bir kement gibi doru atın boynuna

kendini seyrederken suya düşmüş birine uzattım sonra

yükselttim bahisleri

yüzümdeki kabuğu kaldırınca;

kınar hanımın denizleri kanadı

hayatım kanadı

kendimden çıkardım kendimi

yenildim

ihdinas sıratel müstakim

IV.

bu şiiri böyle bırakma

“beni bıraktığın yerde bırakma”

gidilecekse yolun yarısını gitmek gerekti önce

çıktım yola

yol topraktandı

gördüm

sırtına biraz toprak bulaşmıştı

örtünmek için değil,

lekesiydi onun bu kırmızı

araziye uydurmak için değil,

farklı kılmak için kendini

avucuma aldım, o lekeli siyah taş işte

rengini derime bulaştırdı

neden değiştirmiyor bazıları renklerini

neden değiliz iki kişi

dölümüz kısır

çocuklarımız ölü

V.

anlamı değişmedi

güç demek: yalnızlıktan korkmamak değil

her şekilde hayatta kalmak demek

birlikte güçlüyse ötekiler

yalnızlık da kendini doğurur kendinden

hadi yürü, dedin

yürüdüm

aynı yerdeydi kaşımızdaki yara izi

kapanmadı üst üste

sırt sırta verip ters yönlere gitmek

kaf dağını aşmak gerekti

                                                                                                                                                                                                                VI.

sen belki bir bayram günü bir atlıkarıncasın

alnına sürülmüş bir damla kurban kanısın

sende gördüğümle senin kendini kurduğun farklı belki

ikimiz de şu titreşip duran yaprağı

farklı renkte görüyoruz belki

yeşillerimiz aynı değil

tomurcuklarımız, çiçeklerimiz

yerimiz, yurdumuz

gidişimiz, dönüşümüz

atları yerli yerine koyuyorsun

belki sen onları bir yere koy diye

senin yolun bunun için belki:

b e l l i  b i r  y e r e  k o y  d i y e  a t l a r ı

durmadan can sıkıntısı, durmadan ölmek

eksik olduğumuzu anlamaktan kaçmak için belki bu korku

var mıyım

VII.

birini yok etmek için susmak

yokluğuna katlanmamak için

ona dokunmamak

her şey bitmemişte, yarım kalıyor

her yarım bir son belki

her seferinde en baştan başlıyoruz

bir son yok belki

sonsuzluk bu demek

sonumuzun olmayışı

VIII.

konuşmalar, bakışmalar

sorduklarım yüzünden

sonra uzun uzun can çekişmesi

sonra tekrar soruyorum

yeniden susana dek seviniyoruz

bir dilsizin alfabesi bu

yeraltına kaçmış birinin

gözlerinde ışık var demek hâlâ

canlı bir yerleri kalmış demek

bu söylenmemiş onun en büyük şiiri

IX.

yalnızlığa tapıyorum. has olana.

sevişmeden mahremine giriyorum

yalnızlıklar iç içe geçiyor

ama zedelenmiyor orada

X.

bu yolların sonu yok dedim; bu yarımların bir sonu yok.

gitgide küçülüyoruz

benim hatam değil ki bu

sonra tekrar soruyorum

yeniden susana dek seviniyoruz

bilmediğim bir alfabe bu

XI.

dedim ki:

kaybetmekten başka ne kazanılır kayıplardan

küçülüp kendi içime döneceğim

her şeyimi kaybederek kazanacağım

az değil; bir “kuş yemi”nin sertliği

sayıklama değildi

kendimi boşalttım önüne

XII.

bıraktım artık

duvarlara vurdukça kanlı izler bırakan tarafımın

izini sürmeyi bıraktım orada tek başına

sessiz bir soru

yanıtsız bir karşılık

boş bir kağıt parçasıyım

çok istemeyi bıraktım artık

XIII.

dedim ki:

saatleri huzura ayarlama enstitüleri olmalıydı bu ülkede

her sevincin sonu

upuzun bir durma

bu güneşli cumartesi bile

O bir büyük :

 “içe dönük bakla”

XIV.

anlamı eski suskunluklardan dolduruyor dil

ağzından çıkacak hangi sözcük söyleyebilir

söylemediğinden daha büyük bir şeyi

söylenmemişten daha büyük ne söyleyebilirsin

dilim şişiyor

kaşmir kazak, kuş tüyü yastık, ipek şal

seninle birlikte kuzuları da emziriyorum

bitmedi, bu “hikaye seni anlatıyor”

XV.

dedi ki:

“çile sabırlı bekleyiş demektir”

“bataklıktaki kamış”

çocukken ince ince kıyılmış bu çocuk

hiç büyümüyor

durmadan mızrağının ucunu biliyor

suskunluğu bulaşıcıymış

XVI.

dedim ki:

neden - sonucu aştım da sana vardım

durdurmalıydı beni zorunluluklar

sonuç mu; yenilgi

o koku dişiliğim, korkutmasın seni, diyeydi

o iyot, o tuz, o uzak deniz

o kadın korkutacak diye

öyle temiz, öyle hiç gelsin sana, diyeydi.

XVII.

ağzını aç, konuşma, dilini ver bana

dilin gerçek

dokun bak, bunlar da..

…

Zehra Betül

NERKİS

filiz veren bir ağaç gibi

çocukluğumdan sürdüm kendimi

büyüdükçe kırılgan oldu dallarım

lekeli yüzüyle ortaya çıkıyor ay çıbanı

şifreli bir düzlükken

deliniyor gece

girintiler, çıkıntılar

içimde her geleni o sandığım içrek bir aşk

ille de dokunmak istiyorum çıplaklığınıza

ille de koklamak çenenizle boynunuzun bitiştiği yeri

dilimin ucunda kalanla kalbinize dokunmak

olmuyor, ortalarında çırılçıplak dururken

buğulanmış aynalar, gözlerimi çalıyor

böyle bir şeymiş demek ki üstünden sevişmek

saçlarım çözülmeden kalıyor

ey!

çıplaklık

ey!

kendisini yeniyle örten katmerlenmiş eski

tanrı artık sizsiniz

parmak izi toplayın, bulun yalancıyı

uslu durdum aynaların içinde

bir çok oldum

bir yok oldum, saçlarımda masallar

dinleyin anlatıyor peygamber devesi

min el aşk ene'l aşk

Zehra Betül

OL'URUM

gülüşüyoruz karşılıklı

incecik birer çizgi oluyor gözlerimiz

orada yuvalanıyor mermer kuşlardan artan sözcükler 

yalnızlığımızın ayak ucunda duruyor tarih

geleceğin ellerinden içiyor zehrini

rodin’in avuçlarından çıkma bir monica belluci

ortaçağ şehirlerini alıyorum yanıma

üstümü bir fahişenin el'iyle örtmüş ismimi

meydanları, köprüleri, cadı kazanlarını

öpülmekten yorgun düşmüş boynumu alıyorum

bir de limoni servi, fıstık ağaçları

atlıyorsunuz arkamdan

önce ol'uyorum sonra taylar

evet diyorum size

sesim siyah bir taştan çıkıyor bembeyaz

büyümüş çocukların korkusu olarak geliyorum

evet, süt doluyor günahlar

bir daha anlatıyorsunuz gözlerim sizin oluyor

biz kirlenmek nedir iyi biliyoruz

iyi biliyoruz suskunluklardan

kara dutları nasıl doğuruyor kavruk ağaçlar

Zehra BetülALICI KUŞ

                                               “küll-î cism”

I.

yeryüzü şekilleri mesela şu küçük dağ

bu gürültü içinde soğrulan bülbül avazı

yer altına kaçmış bir ave maria

ben yarattım diyen duyamaz şarkısını

gül ocağında bir kuş yuvası ceviz kabuğundan

içinde yedi çeşit kuş

yılanlar çıkamaz

sâba rüzgârı sadece, bir de ala üveyik

gömleksiz kuşun ağzında zeytin dalı:

bir daha hiç dönmeyecek. 

büyük yolculuk öncesi son kanat çırpışı

kır, bütün otlar, toprak

şehrin göbeğinde açan nevruz

kadınsa katmerli bir iri gül

katılaşmış dünya yuvarlağının dışında

can dilinden kutlu bir ninni

doğmamış bebeklere

her ağacın çiçeği mintanları geren domur domur emceklerdir,  delikanlı sevdasıdır

her arnavut kaldırımı hatırlar kaya olduğu günleri, kör olan gözler unutmaz kendini kör edeni… durmuş bir kalp dokunulduğunda yeniden atmayı dener…

ve biz severiz cızırtılı plakları, kırıp atmayız, saklarız, severiz üstünde duramayacağımız halde içinde can taşıyan şişkin sığınakları, tepeye çıkmayı değil, yolda olmayı, aşağılara doğru hep beraber tekrar be tekrar yuvarlanacak olmaları

II.

kibrit çöpleriyle kargalar gibi oradan buradan çalarak çırparak yapılmış bir evin, sonra evlerin, gemilerin, şehrin, köprülerin, dünyanın köküne kibrit suyu sıkmaktır, çekivermek temel direklerinden birini, severiz… her şey olağanken, yani bir sabah, çocuklar seksek oynarken, yoyo çevirirken ayağında, kimisi pazarda, işinde gücünde, sevişirken kimisi,  kimisi mesela mike kadın sevmezken, iskambil oynarken toz duman birden kocaman gri mantar gibi bir bulut, bir uğursuz alıcı kuş, aniden durmak gibi değildir, gibi değildir, herkes yerde yüzükoyun yatıp, ayaklarını sallayarak yan yana suluboya resimler yaparken, piyanoda bir vals ve kuşlar ve sulardır, sestir yumuşaktır, kristal bir bahar, mine çiçekleri ve fırfırlı güneş şemsiyeleri, küçük küçük dürbünlerdir, her şey yolundadır, yola tebeşirle çizilmiş seksek kareleri yalnız değildir bu anda.

sonra o büyük gölge

sonra bu, her yer sırılsıklam olmuş saç, her yer savrulan kırmızı elbise

kaldırımda köpeklerle yan yana uyumak

kimisi yatay kimisi dikey çizgili

sokak kedileriyle yan yana, durmak…

ama diri, çiçeği burnunda bir salatalıktır yine de, koyu yeşil kabuğu vardır ve hafif dikenlidir; diken  onun silahı, işte böyle Konstantinopolis’ten Tavşan adasına, mozaikli müzeye, Olimpos’a karmakarışık bir isyandır, horon vurmaktır

fakat sonra bu,

“ben seni sevdiğimi dünyalara bildirdim”

bir delikanlıdır

yerli yerindeyken hücreleri, dengesi içinde ve dışında gövdesinin bir yerinde, her şeyi, tıkır tıkır işliyorken sevinci, heyecanı göz kamaşması, kirlenmemişken, fasulye ayıklarken öğrenci evinde, kanı kalpten gövdeye ve beyne bir saniye sekmeden zamanında taşınırken

karanlık ara sokakta, tam fırının önünde,  ekmek kestiğimiz sıradan bir bıçak:

önce ışıldadı, yıldız gibi değildi, geceye bir çıngıraklı yılan kuyruğu değdi sanki ve bir kara delik… düşünmeye vakit yoktu, hızla büyüdü delik ve içine çekti bütün gezegenleri, ışıklı, sarı ne varsa hepimizi, gece huzursuzca kıpırdadı hayra alamet değildi bu seferki,   karanlığıyla karanlık işlere örtü olmak… … aldatılmış, hadım edilmiş bir adam oldu gece ağlama duvarı oldu kendine

sonra kara ellerinden kurtulup kaçarken köşede yine deli kanlı ve gece… hücrelerini yerinden etmek, elektronların, sodyumun, potasyumun, gözle görülemez kadar küçük ve nazik işleyişi, kapının ne zaman açılıp ne zaman kapanacağını ayarlayan hassasiyeti, iç huzurunu, iş bölümünü… sert eller ve ayaklarla ezerek o yumuşacık ve sakin dengeyi bozmak, derisini yırtmak, içini kanatmak…koca delik hiçbir şey olmamış gibi elbirliğiyle güzelce yamandı…bilmiyorlardı eskisi gibi dolmazdı çukur, bir iz, bir çizik mutlaka…

hâlâ her şey böyle karşı karşıya durabilmekteydi

sonra ince uzun kıpkırmızı bir çizgi…  kargalar göründü… kara haber

bu onun kalbinin bundan sonraki ritmidir ,  bu  sevr dağındaki mağaranın ağzı kadar büyük yara... kapanamaz artık örümcek ağlarıyla,  yuva kurmaz üstünde, süt vermez güvercinler

hepimiz işitiyoruz

“Ne kadar uzak olsak da çok yakınız

...

Ve başka hiçbir şey önemli değil”

derinden geliyor, yerin altından, yerin üstünden, her yerden,  neden duyulmuyor peki kör kurşunun sesi, o ölümcül tekme, nerede saklanıyor o sırtımıza inen yumruk şimdi

nerede ? nerede ?

nereye, nereye?

taklalar atarak uçuyor güvercin

ku, ku, ku ku!

III.

her ölüm soprano bir sessizliktir

vitrindeki kırılgan şeyleri oynatır yerinden

aynı anda uçak hızıyla dört bir yana saçılır kırık cam parçaları

kötü haber tez duyulur

öyleyse kim kısabilir bu zılgıtın sesini

sonra bir bildiriye imza atan kalemin sesi bu

tazyikli suyla, ki:

“suyun sabit durduğunu hiç kimse görmemiştir. Böyle olduğu için su üstüne bina kurulmaz ve kurulup kalamaz. Su, her şeyi alıp, gidendir” 

ayakları yerden kesilir ve sırt üstü birkaç metre geriye düşer şişman, orta yaşlı ve gövdesinin üst yarısı tamamen çıplak adam, anlaşılan o ki; öyle TV izlerken salonda kanepede, yarı uyuklarken, aniden kalkmış,  pantolonunu geçirivermiş, fırlamış sokağa... onun öfkesinde, onun korkusunda, Vaclav Havel’den bir şeyler vardır, Che’den bir acayip yakışıklılık,  İrene’den bir itiraf, Joan Baez’den kır saçlı bir güzellik, Aleksandra’dan bir işkence sonrası durgunluğu, bir Avrupa’ya giden tren bileti, wahşi atlardan bir yoldaşlık, bir bedel ödeme vardır…güzeldir … bu anda subcomandante Marcos ‘tur herkes

sandık kokar derileri yıkansa da çıkmaz, birbirine inanmanın kokusudur

boyun eğmezliğin sarı lekesi

gül ile bülbül incitmeden birbirini

yan yana durabilmektedir

IV.

onlar çapullara sinmiş eski eşya kokarlar

naftalin ve güve kelebeği

eski palto, eski etek

istediğinde çıkarıp atamazsın

eski elbiseler

terk edilişin hıncını alır, yok olmaya direnmektendir o koku

V.

bir harf önce upuzun bir O’dur belki

sonra bir hece, kelime derken cümle

sayfalar sayfalar dolusu

bir geçmiştir, kendi üstüne katlanınca

gelecek olmuştur adı

VI.

ve Helen… uzun uzun durmalı burada

yaşlıyken, kıskanırken, iyi bilirken solculuğu

ve nefes alamaz,  “el sallayamaz, boğulurken”

O’nun hikayesi başka

hangi yeryüzü şekli denk gelir böyle ölümlere

hangi

dağ

iyi gelir, hangi köprü

hangi tapınak alır acısını, hangi dua

hangi aşk örtebilir üstünü

ne renktir kesilen bir soluk

nasıldır kokusu körlüğün

nefesiniz yeter mi “düğümlere üflemeye”

ne demektir Neffâsâti fil ugad

siz bilebilir misiniz Zehra efendi

VII.

konuşmak değil

yürümek değil, katlanarak kendime

hızla yuvarlanmak

duvarlara çarpa çarpa dağılmak

hemen yapmak hemen

sanki hiç vakit yokmuş gibi

zamanın kesesinden ödünç istiyorum

vuruyorum kapısına içeriden sesler geliyor

The Doors doğuştan sevmezmiş uzun konuşmayı

uzun yaşamayı ve yalan söyleyenleri durmadan:

_ Father

_ Yes, son…

_ I want to kill you!

Zehra Betül

KENTTE SAKLI

birlikte öğrendik şehrin kara deliklerini

konuşulması ve susulması gereken yerleri vardı

dumanlar içinde kümbetler, çatı katları

konuştuk, kimse duymadı

dikenlerini çıkarmış kirpiler gibi yaşıyorlardı

kedi olsak sırtımızı kamburlaştırırdık

gerekli olduğundan değil, öylesine

birbirimize baktık ve gülümsedik

kurtarılmış bir yer aradık

tek başınalıklar

her şeyi bilenler

ve hep haklı olanlar olmasın içinde

komik birkaç laf sadece

saf yenilgi başım üstüne

tek kişilik kuralsız bir oyunken hayat

yoktan var edebiliyordu inanmak

nasıl bir oyunsa bu;

gözlerimiz sadece birer pencere

hurufat bakıyor ardından

A’yı atmayı değil gökyüzünden

yerli yerine koymayı saklıyor ellerinin karasında

sabahın sisi içindeydik

hurafe değil sadece bizdik 

kurşunsuz bir gece borçlandık hayata

bulun bizi başkasına söylemeyin

sadece pencereden giren gün ışığına

Zehra Betül

“KUŞ YEMİ”

I.

Demiştin ki bana:

sıradan bir şeye çok bakma

O

şey korkutur sonra seni

baktım, çok baktım

turgut’unkiydi, orhan’ınkiydi derken

bütün erkeklerin kederi:

en iyi kim doğurabilir kendini kendinden

bahisler yükseldi

toplanmış ateşin etrafında ellerinde mızraklarla ahali

herkes birbirinin aynası

yeryüzü kanasa da görünmez artık

seni bana bıraktığın kokudan bilirdim

tartılamaz bir büyük yalnızlıktan

orada yuvalanmak istedim, en içine sığınmak

hem çok seviyorduk kendimizi

nefret ediyorduk hem de çok

bir adım ileri değil, geri değil bir adım

ısrarla baktık

kabuk tuttu yüzümüz

korktuk

II.

demiştin ki bana:

susmanın anlamı değişince ve konuşmanın

bu büyük dünyanın içinde onu reddeden

küçük bir dünya olursun

senden başka hiç kimse sığmaz içine

buna yalnızlık deriz işte

öğrenemedim dilini

çatlamış toprak gibiydin. avutulmaz

güneydoğu illeri gibi

çıplak ayaklarını jilet gibi kesen buz

bir gece uyurken

suratına inen şamar gibiydin

tabanlarım yarıldı, yanaklarım alev alev

yalan dediğimiz gerçeğin aynıydı

bir uzatıp bir çekseydim ipi

hayır! yücelttim

bir dinim olsun benim de

tanrıya soyunmaktı, nefret ettim kendimden

dedim ki :

bir gün bir film izledim ve

pırrr !!!

sana verdiğim tüm gözyaşlarını, tüm yalvarmaları

inanmaları, anlaşmaları geri aldım, dedim

iyimserliklerimi bütün

bilinmeyen bir başa sardım filmi

değişme!

çünkü sevdiğimiz her şey

hiç başlamamışta kaldı

III.

durmadan, benimle değil, içindeki küçük dille

kendi kendine konuşuyor olmalı

durmaksızın susabilir mi yoksa böyle

hiç bir silahım yok

avunmak istemiyorum, yanılsamak  

katılaşarak ufalmak da

kendimle birlikte paramparça aşklar

ve köpekler geliyor aklıma

bunu derine,

müstevliyi sıratlarına yayan bir kokunun içine dik,

alejandro gonzálezdi:

köşeleri ve lekeleri keşfet dedi, bana

derken dünya eşkenar üçgenlerden ibaretti

tuttum birinin bir kenarını azıcık çektim

pencere önünde çiçekleri dizmek için denizlik

ve bir ağacın kovuğu oldu sevişmek için

bir kement gibi doru atın boynuna

kendini seyrederken suya düşmüş birine uzattım sonra

yükselttim bahisleri

yüzümdeki kabuğu kaldırınca;

kınar hanımın denizleri kanadı

hayatım kanadı

kendimden çıkardım kendimi

yenildim

ihdinas sıratel müstakim

IV.

bu şiiri böyle bırakma

“beni bıraktığın yerde bırakma”

gidilecekse yolun yarısını gitmek gerekti önce

çıktım yola

yol topraktandı

gördüm

sırtına biraz toprak bulaşmıştı

örtünmek için değil,

lekesiydi onun bu kırmızı

araziye uydurmak için değil,

farklı kılmak için kendini

avucuma aldım, o lekeli siyah taş işte

rengini derime bulaştırdı

neden değiştirmiyor bazıları renklerini

neden değiliz iki kişi

dölümüz kısır

çocuklarımız ölü

V.

anlamı değişmedi

güç demek: yalnızlıktan korkmamak değil

her şekilde hayatta kalmak demek

birlikte güçlüyse ötekiler

yalnızlık da kendini doğurur kendinden

hadi yürü, dedin

yürüdüm

aynı yerdeydi kaşımızdaki yara izi

kapanmadı üst üste

sırt sırta verip ters yönlere gitmek

kaf dağını aşmak gerekti

                                                                                                                                                                                                                VI.

sen belki bir bayram günü bir atlıkarıncasın

alnına sürülmüş bir damla kurban kanısın

sende gördüğümle senin kendini kurduğun farklı belki

ikimiz de şu titreşip duran yaprağı

farklı renkte görüyoruz belki

yeşillerimiz aynı değil

tomurcuklarımız, çiçeklerimiz

yerimiz, yurdumuz

gidişimiz, dönüşümüz

atları yerli yerine koyuyorsun

belki sen onları bir yere koy diye

senin yolun bunun için belki:

b e l l i  b i r  y e r e  k o y  d i y e  a t l a r ı

durmadan can sıkıntısı, durmadan ölmek

eksik olduğumuzu anlamaktan kaçmak için belki bu korku

var mıyım

VII.

birini yok etmek için susmak

yokluğuna katlanmamak için

ona dokunmamak

her şey bitmemişte, yarım kalıyor

her yarım bir son belki

her seferinde en baştan başlıyoruz

bir son yok belki

sonsuzluk bu demek

sonumuzun olmayışı

VIII.

konuşmalar, bakışmalar

sorduklarım yüzünden

sonra uzun uzun can çekişmesi

sonra tekrar soruyorum

yeniden susana dek seviniyoruz

bir dilsizin alfabesi bu

yeraltına kaçmış birinin

gözlerinde ışık var demek hâlâ

canlı bir yerleri kalmış demek

bu söylenmemiş onun en büyük şiiri

IX.

yalnızlığa tapıyorum. has olana.

sevişmeden mahremine giriyorum

yalnızlıklar iç içe geçiyor

ama zedelenmiyor orada

X.

bu yolların sonu yok dedim; bu yarımların bir sonu yok.

gitgide küçülüyoruz

benim hatam değil ki bu

sonra tekrar soruyorum

yeniden susana dek seviniyoruz

bilmediğim bir alfabe bu

XI.

dedim ki:

kaybetmekten başka ne kazanılır kayıplardan

küçülüp kendi içime döneceğim

her şeyimi kaybederek kazanacağım

az değil; bir “kuş yemi”nin sertliği

sayıklama değildi

kendimi boşalttım önüne

XII.

bıraktım artık

duvarlara vurdukça kanlı izler bırakan tarafımın

izini sürmeyi bıraktım orada tek başına

sessiz bir soru

yanıtsız bir karşılık

boş bir kağıt parçasıyım

çok istemeyi bıraktım artık

XIII.

dedim ki:

saatleri huzura ayarlama enstitüleri olmalıydı bu ülkede

her sevincin sonu

upuzun bir durma

bu güneşli cumartesi bile

O bir büyük :

 “içe dönük bakla”

XIV.

anlamı eski suskunluklardan dolduruyor dil

ağzından çıkacak hangi sözcük söyleyebilir

söylemediğinden daha büyük bir şeyi

söylenmemişten daha büyük ne söyleyebilirsin

dilim şişiyor

kaşmir kazak, kuş tüyü yastık, ipek şal

seninle birlikte kuzuları da emziriyorum

bitmedi, bu “hikaye seni anlatıyor”

XV.

dedi ki:

“çile sabırlı bekleyiş demektir”

“bataklıktaki kamış”

çocukken ince ince kıyılmış bu çocuk

hiç büyümüyor

durmadan mızrağının ucunu biliyor

suskunluğu bulaşıcıymış

XVI.

dedim ki:

neden - sonucu aştım da sana vardım

durdurmalıydı beni zorunluluklar

sonuç mu; yenilgi

o koku dişiliğim, korkutmasın seni, diyeydi

o iyot, o tuz, o uzak deniz

o kadın korkutacak diye

öyle temiz, öyle hiç gelsin sana, diyeydi.

XVII.

ağzını aç, konuşma, dilini ver bana

dilin gerçek

dokun bak, bunlar da..

…

Zehra Betül

NERKİS

filiz veren bir ağaç gibi

çocukluğumdan sürdüm kendimi

büyüdükçe kırılgan oldu dallarım

lekeli yüzüyle ortaya çıkıyor ay çıbanı

şifreli bir düzlükken

deliniyor gece

girintiler, çıkıntılar

içimde her geleni o sandığım içrek bir aşk

ille de dokunmak istiyorum çıplaklığınıza

ille de koklamak çenenizle boynunuzun bitiştiği yeri

dilimin ucunda kalanla kalbinize dokunmak

olmuyor, ortalarında çırılçıplak dururken

buğulanmış aynalar, gözlerimi çalıyor

böyle bir şeymiş demek ki üstünden sevişmek

saçlarım çözülmeden kalıyor

ey!

çıplaklık

ey!

kendisini yeniyle örten katmerlenmiş eski

tanrı artık sizsiniz

parmak izi toplayın, bulun yalancıyı

uslu durdum aynaların içinde

bir çok oldum

bir yok oldum, saçlarımda masallar

dinleyin anlatıyor peygamber devesi

min el aşk ene'l aşk

Zehra Betül

OL'URUM

gülüşüyoruz karşılıklı

incecik birer çizgi oluyor gözlerimiz

orada yuvalanıyor mermer kuşlardan artan sözcükler 

yalnızlığımızın ayak ucunda duruyor tarih

geleceğin ellerinden içiyor zehrini

rodin’in avuçlarından çıkma bir monica belluci

ortaçağ şehirlerini alıyorum yanıma

üstümü bir fahişenin el'iyle örtmüş ismimi

meydanları, köprüleri, cadı kazanlarını

öpülmekten yorgun düşmüş boynumu alıyorum

bir de limoni servi, fıstık ağaçları

atlıyorsunuz arkamdan

önce ol'uyorum sonra taylar

evet diyorum size

sesim siyah bir taştan çıkıyor bembeyaz

büyümüş çocukların korkusu olarak geliyorum

evet, süt doluyor günahlar

bir daha anlatıyorsunuz gözlerim sizin oluyor

biz kirlenmek nedir iyi biliyoruz

iyi biliyoruz suskunluklardan

kara dutları nasıl doğuruyor kavruk ağaçlar

Zehra Betül