CANER OCAK

(18 Şubat 1982, İstanbul - )

       Telat Ocak’ın oğlu. Marmara Üniversitesi Hukuk Fakültesi'nde okudu. Levent Sayım ve Kaan Koç ile Yokluk fanzinini çıkarıyor. İstanbul’da yaşıyor; avukatlık yapıyor.

       Şiirleri ve söyleşileri Akatalpa, Diri Ozanlar Derneği, Karayazı, Koridor, Muaf gibi dergilerde yayımlandı.

Ödülleri: “Homeros Ödülleri 2007/ Attila İlhan Şiir Ödülü'nde” mansiyon ve “Kocaeli Üniversitesi Şiir Etkinlikleri Birimi Gençlik Şiir Ödülü 2007” seçici kurul özel ödülünü, Kültürlü Küfür ile 2008 Arkadaş Z. Özger Şiir Ödülü’nde Jüri Özel Ödülü’nü kazandı.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Kültürlü Küfür (2009, Mayıs Yayınları, İzmir, 64 s.)

Şiirlerinden Seçmeler:

BEN ESKİDEN İYİ BİR ADAMDIM

ben eskiden iyi bir adamdım

kolum kırıldı mı içime atardım

sabah kuşlarının sesindeydim beyaz

bayrağı yırtıldı mı gökyüzümün

taburemden çiçek yapardım

eskiden iyi bir adamken

kaleleri düşerdi zamanın bir bir

kızlar gülüşünden koklanırdı

elimi kaybederdim denizlerinde ülkemin

ki- inkar ediyorum- yalnız bir adam

kadar parmaklarıyla oynardı

gözümden düşen aydınlık

sokaklara yığılırdım yüzümde yamalı bir yanak

erken kararırdı mevsim

gün kırılırken ensemizde güvercinler gülerdi

ne kadar ağlarsam o kadardı güneş

dünya sağanak halde dökülürdü

öfke biriktirirdi gemiciler karada

mesela madrid’de bir dişi kuş kanadını keserken

haysiyetli bir köpek dişleriyle hüznünü ısırırdı italya’da

ve poposuyla çekerken yükünü dünyanın mor öküz

güzel kadınların elinden otlardı

ne hoş komşumuzdan sen: “öbür dünya”

beni anlamasaydınız keşke, kollarımdan saat yaptım

ince bir demir gibi -yani öyleyken-

gök düştü hayatın bir yerinden

hiç istemezken öldüm

kutlayın şimdi yangınlığınızı

alın size bir avuç kül...

KASLI YARA

nasıl iyileşir ki bir yara göğü sulamadan

sancaktan nefes alırken güz, nasıl iyileşir

kındı, kırılırdı bütün kılıçlar bir çiçekte

özde faniydik, sözde şarkı, hüzün

böyle günlerde dünyaya ses veren belki de ölüm

varmışız kentin en salgılı yerine, vıcık vıcık

kan düşüyor günün şehirli gülüne

yara olabilir suyun üstündeki çizgi

aşkın gen hali, sabahın sabıkalı bıçağı

ve şiddetle üşütüyor bizi gecenin dibinde

göğsüm karıncalanıyor, nasıl iyileşir ki yara

tenimde bir hayvan, terimi püskürtüyor

küfür bahçe çiçeği, koparacağım rengini

çıban gibi akacak yüzümden güneşli fırtınalar

göğsüm karıncalanıyor, nasıl iyileşir ki yara

Akatalpa, Sayı: 111, Mart 2009

YARALI YARA

-sen bana sen demezsen ben sana ne derim

nereye akar koynunda yeşeren sular-

etin soyuluyor pencerenin akşamında

yaralı bulut, yamalı güneşin kesiğine

sesinde geceyi tamamlamış bir kuş

vuruyor sokağın tavanına kendini

-yalnızlığıyla büyürdü her insan

yalnızlığı büyümezdi, yalnızlık aynı insan-

şimdi, sende bırakıyorum şairliğimi

göğün memelerinden çağa tutunarak

bomba süsü verilmiş cümlelere

kalbin: bir aşk sözcüğüydü yuvarlak

-sonra bir gül indi papatyanın alnına

düşlerine diş geçirdi falçatasıyla-

öleceğiz tanrım biliyorsun değil mi

şu duvar tam ortasından yırtılacak

ne diyorduk: "her kadının eli biraz mavi

bütün maviler yüzünde oyuncak

-keskin bir kalem rengini sınıyor boynumda

yara, şimdi ne yazsam sana yarayacak-.

“Kültürlü Küfür” adlı kitabından

YENİ BAŞLAYANLAR İÇİN AŞK

kadın saçlarını göğe bağladı, seni seviyorum

en keskin yerleri ağzında iki parça, seni seviyorum

sonra kısrak sesleri ve dilimde bir yara

çok kişiyiz en azından, seni seviyorum

sokakların içinden ve bir şeylerin dışında

şurama bir gül batıyor tam şurama

kaç kişiyiz, kaç kişi bal dökecek yarama

seni böyle seviyorum, şurama bir şey katıyor

akasyalar diyorum, izmire yabancı bir rüzgar sonbahar

sonra masada dantel işlemeli yüzün

bardakların kırılmış renginde kanayan ruj izi

çok fena ağlıyor, çok fena, çok fena birisi

nereme sorsam bir elma, çok fena

kan diyor: “aşk yeni başlayanlar için fırtına”

en çok böyle seviyorum seni, kesik bir portakalda

okul şarkılarında ve kadınlığını öven kadınlarda

bir şey batıyor şurama bir şey mesela

türkçesini arıyorum sustuklarının konuştukça

yamalı bir sözcük oluyor kalbim

kadınlığını göğe bağlıyor biri, gök bağırıyor:

“böyle seviyorum kuşları, böyle çok fena”