DERYA ÇOLPAN'DAN ŞİİRLER

BİR SUSUZLUK DENEMESİ

bu toprak babamındı eskiden

ama bugün temmuz.

topraktan gelmiş insanlar bakıyor uzaktan

oysa biz nereden gelmiş meçhul

nereye yürüyoruz su gibi bir söz dilimizde,

toprağa yakın duruyoruz buzdan ayaklarımızla.

çünkü babam her cuma

temiz gömlek ve külotla

insan bakmaya koşardı

müslüman sergisine.

temmuz da cuma da

sürekli bahane.

annem cumaları çamaşır yıkamazdı.

hep o yerlerin

ziyaretçi kayıtlarında vardır adım

kaç torba toprak taşımışım babama

kahverengi rafyalı hediye paketlerinde

ve alındı belgelerini tutarım hâlâ

cemaat şahittir

okuması olmayan annem de.

(o yıllarda

rakıyı susuz içerdi babam

sövdü mü sözleri

topraktan ayrılsın diye.)

ama bugün temmuz.

yalnız kadınlar bakıyor uzaktan;

yakışıklıydı babam

iki dirhem

çekirdeği toprak aldı.

Derya Çolpan

LODOS

saati kurmamışlar belli. evet!

öyle içten ki sobanın sessizliği,

odaya

yüklüğe

yüzlere

boşanmış zemberek huzuruyla doluyor.

yorgan bitince toprak. ayaklara değen. evet

eminiz.

--şimdi araya giren mutlu uyuma yarışı

çoluk

çocuk

toplasan baba yarısı.

dışarıdan içlerine

hızlı ağaç dallarına, camdaki buğuya

ailecek bir fotoğraf bakışı--

anne ortadadır. üstünde takvim,

göğsü inerken yere dökülendir

erken okunmuş yaprakları.

parlayıp da çabuk susmuş belli

tüm nefesli çalgılar. o durgun koro.

evet! eminiz

öyle yanıyor ki sobanın içi.

Derya Çolpan

SESSİZLİK VE TOPRAK

i. toprağın sesi

rüzgâra önümü iliklerim hep,

çok şükür! yağmurla toprak arasında dururum

kaç dağın resmi var bende

bahçemin derin köşelerinde tuttuğum.

-- şimdi anne desem

yorulurum.

ama halının altına süpürdüğüm ölü toprağı

artık üstüme üstüme geliyor. önümü ilikliyorum susarak.

çok şükür! bir diriyle ölü arasında duruyorum.

baba, diyorum

sen hatırlamazsın. bir nehre gitmiştim

suyu seviyordum o zaman. geniş bir vitrinde

nasıl yıkanmıştım sana seslenerek. sesimden

kurbağalar toplamıştın sen, uyuyordun.

yağmura önümü iliklerim hep,

sesimle kendim arasında dururum.

toprak tutar beni, konuşamam.

ii. toprağın dili

çocukların ikindi şarkısı— suda sakin yolculuk—

emanet menderes ovasında

babamı bir domuz kovalamıştı hiç unutmam ama

menderes uzun, Aydın nasıl yakındı şarkı sonlarına.

o zaman yazlar sıcak ve kurak

toprak bir tuzaktı çok yaşayana.

kahvede yaşlıların yüzü görülmezdi— yalnızdık.

ağustosböceklerinin dili olsaydı da sussalardı— yalnızdık.

ve ikindi ezanı duyulmaz olmuştu yalnızlıktan.

baba, demiştim

seni geç sevdim, bağışla. oysa sen

ovalar hep huzurludur oğlum der gibiydin.

menderes ovası yanarken yine bir cumartesi sıcağında

bahçeye hortum tutuyor şişman kadınlar.

çardağın altı bize uzak— yediveren koruk

dili olsa da dinlesek

tozu ve toprağı.

iii. toprağın sözü

çok şükür!

susuzlukla yalnızlık arasında duruyorum.

Derya Çolpan

* Şiirler Derya Çolpan'ın izniyle yayınlanmıştır.

HAYATİ BAKİ'DEN ŞİİRLER

AYLAK BİLGİ PEŞİNDE SOLUCAN İZLERİ

1.

dünya olanda ışık neredeydi?: söylesin kaos,

var mıydı düzen?: desin karangu zaman: diri

varlık; fısıltı hâlindeki söz; çamura bulanmış

plazma; bildiğini okuyan cahil tanrı. fizikçi

düşleriyle hayâl içinde yanan ateş: kıvılcım

çiçeklerinin şarkısın söyleyen özgür çayır.

sonsuzluğu emziren suların bildiği, bilmediği

kuşların: sesin unuttuğu sessizlik günü:

uçurumun izdüşümünde düğümlenen

akıl: korkuyla sarmal ân.

bilinmemesi gerekeni bildik! çok erkendi

henüz dönüşmesi ağacın karbona; toza

bulanmış sözcüklerle hemhâl bilig; betiğin

kardeşliği taşlarbilimi, hayvanlar fikri

yol açınca boşluğa, boşlukta izini arayan

kendiliğin belleğine: konuşulabilirdi şeyler,

nesnelerin adlarıyla acıya dayanaklı suç.

ve suçluluk nerede? keder budur, kader de.

duran ne? durma ilerleyen izlek,

durma sakınç durma hareket.

çözümsüzlüktü karar vermenin çığlığında

cinler zamanı: büyü ve iksirle yarışan

tanrı mıydı? ins, elma, yılan: ağacın

bilgisiyle bilgi ağacının köklerinde

işaretini sakladığımız simya:

hükmünde yapaylığın

kanına akmış aka aka tarihle

gölge hâlinde imsiz alfabenin biriktiği

yanlışlar dehlizi. şifrelerin izleri silinmiş:

nereye baktığı belirsizlik ağının yokluğu.

2.

ışığ vardı: neredeydi dünya?: cümbüş

hâlinde karmaşa yokuşunun tanrısı: rabb

rebbinin arıyor deliğinde tinin, dinlenmek

içün, dirisi ölük; ölümü bungun, tuhaf:

kendine çekilmiş kaybolmuş tuhaflık .

yılanın söylediği şarkı sözdizimi

yalan üretiyor iblisin ağzından kelâm

ilmi: avlakta av olan böğürmenin ritmi,

ritmin kargışla büyüyen maskesi: savaşın

karnında acun, kâinatın döleğen dölü.

oradaydım, diyor; buradaydım, diyorlar

zifir ânda: çürümeye hazırlanıyorlar burada,

burada: yaratıcının faşizmine teslim edilmiş

yaratılanın kanlı elleri, kalbinden fışkıran

hayatın oyunu: orgazm hâlindedir, dârü’l-

vahşet, dârü’l-cinnet, dârü’l-şehvet.

cennetle kandırıldık: korkutulduk cehennemle:

“yaşamayı öğrenmeden ölen çocuklar”

bize bakıyorlar: gözlerinde endişe, ellerinde

hayatın alfabesi hûn devşiriyor: yedi derya ceset.

dârü’l-ceset kokuşuyor ezelden ebede: çürüyor,

“selâm” ve “dua” ile kusursuz yınanıyor; kapkara

toprağın rahminden yardım dileniyor, daha

fazla gayya daha fazla gaia daha fazla parra:

mülkiyetinden mülkiyet, şiddetinden şiddet.

erinç nerede; nerde özgür özne?!: boyun

eğiyordu umudu görür görmez, işitir

işitmez olmayan yarını, yarın, diye

kandırılan ussuz zihni! şaşırma sırası sende

izlerinde kaybolan solucan: aylak bilgi.

Hayati Baki

ESKİ ZAMAN SESLERİ

çömleği suladım şarapla yıkadım amforayı

toprakla yundum kalbimi ağaçlarla ormanı

rüzigârladım soluğumla kişneyen atlarımı

çayırların çiyini sabah güneşinin ışığıyla

ısındım ışıttım ıslığımla ılgıt ılgıt akşamı

akşamı akşama geceyi geceye uladım

sessizlikle dilimledim dilimi gönlümle

şölenledim sözlüğüme sözcükler denizini

burada ülkemin çığlığına sarıldım ağladım

sızımla kaldım yalağuz sancıdı gözelliğim

çamçakladım kımızla şiirimi kopuzladım

türkü olup çağlayanda ırmaklar boyunca

aktım söyledim aktım söyledim bozkırda

otağlar içre süledim de koşukladım ordumu

birliktim tebeşir dairemde dirliklendim

göğün katlarından atmosferler devşirdim

de geldim evdeşim yurdumla aydınlandım

dağıldığım gözeden yollara ayrılıp ayrılıp

temürden ateşlerle ocaklandım kunt kunt

biligledim bilgiyi eyledim de bilgeliğim  

çayır çimen gezinledim gökbörü kurtladım

da uluşladım ulusu ulusu olsundu boranda

tipide fırtınada gürlediğim şimşeklerle

yıldırımlar emzirdiğim elmaslarla çizdiğim

kayalara taşlara tamgaladığım uzaklıklar

dağlar ergeneler derinlikler kanyonlar geçtiğim

kartallar göğercinler turnalar geyik kervanları

ruhun uçuştuğu kamanla kucaklaşıp koklaşıp

yuğ yuğ yuğlanub ağıtlar zamanından burada

oldukta çok oldukta kop oldukta hepimiz

çömleği suladım şarapla yıkadım amforayı kımızla.--

Hayati Baki

“güneş ne demek ufuk ne demek?”

zaman gelecek bize! yetişecek çağ çağa tiz tüze

görülecek benim varlığım: “sen kimsen?”: sorulacak,

“türk menem” yazıldı yazılacak türk kanıyla kanıma.

denilecek, tağıyla ırmağıyla, at kişnemeleriyle büyüsel:

düzgün: onat: bilge: yaşnayuben taşlara kayalara:

tanrıkut mete’den tebeşir daireme emzirecek pusatlı

hâlimi; bolat pulatlanuben çeliği sulayan odda, gönülde

sonra: tilde ve dile kaynayan sözcükler denizinden

kıra ovaya gökyüzüne yıldıza: ülkenden üleşüben

ülgeme, buraya değin: özüm yüreğim ülkeme dek!

kalkıp geliriz: tan vaktidir tam!: od öyüdür güneş,

tekindir dağlara düşen gölgemiz: suvarırken tayları,

sülerken tümen tümen yağız yere düşer tengrimin

körklü görkemi; ança dirilirken sessizliğimin sesi

sesimin sessizliği ulaşırken yakutla yeşimle yadayla

sadağıma!: ağan ağaçlar türküsü, yığılan yığın yığın

yıldızların yırı şarkısı!: ormanlarım dinler beni, söyler

ufkumun gökşin yüzüne dallar saluben amrak

sevgisini sevinçle: gönençle hele erinçle uykusuzluk

keçesinde süt gölünde yunmayı yıkanmayı göze dek!

gözeye dek baruben susuz yağmursuz çayırlarda

gezdik hep: kop dolaştık kopardık adım adım

ayaklarımız üzre adanmış uzaklıkları, eyleyüben

güzün, imdi evvel bahar, ilkyaz sonra, sonra yaz

ve kış sonra: yazdık yazımızı göyünç içinde kunt

övünçle: kızlarımızla oğullarımızla kocalmış atagün

karalmış anagün yurtlara yunt omla: emecendi avuç,

sıkılmış yumruktu ipekten bezekli öbkemiz, öfke

buydu işte, uluşup uluşup yarattığımız dura kam.

karangu geceye ay olan türk söz olan türkçem öztek!          

ırkımın ekini, ekinci benim: kavmim asabiyyet

zırhında dinginlik rüzigârı, serinlik ırmağı, derin

derinlik devşirenler yumağı: kimesnem: etile;

bumin kağan; ilteriş; költigin; tomiris; bilge kağan:

tonyukukla aydınlanan coğrafyam: atmosferim

dîvânü lügati’t-türk, kutadgu bilig, nutuk: söylev

içinde yurdum türkiyem ülkem ulusum: dilim,

dilim dilim her yerde: tebeşir dairemdir dünya,

soruyor gâzi: “güneş, ne demek; ufuk, ne demek?”

yanıt verin kız oğul oğul kız: ne demek türk nerde yürek?

 Hayati Baki

NEYİN ÖZGÜRLÜĞÜDÜR TAŞ ÇOCUKLAR?

tanrı ve savaş: neyin özgürlüğüdür, çocuklara

savaşı öğretmek?: taş atmayı!: “devletiniz olacak

haydi ölüme koşun” çocuklar: kardeşlerinizin

cesetlerini toplayın toz toprak içinde: top

mermilerinin sivri ağızlarından sipsivri almak

çığlıkların sessizliğini: sonra, tanrınızla bir olup

öteki tanrının çocuklarının ölümüne zafer

işaretleriyle nağralar atmak: kurtuluş yok mu

hiç? hiç mi yok?!: hiç: hiçlik! öncüleriniz

kimler?: devletiniz ne vaat ediyor size?

ölmeyi mi, daha iyi ölmeyi mi? ölürken

yakışıklı gömülmeyi mi: allah’ın karşısında

terütâze sıpyanlar olarak karşılanmayı mı?

hayır, hayır, sevgili çocuklar, hiçbir niyet

karşılayamaz inandırıldığınız şey içün

amentülerle uğurlanmanızı cinnete!

tekbirlerle tek bir güneş de karartsanız

attığınız taşla: sessizce, kimse anlamadan,

anlayamadan öldürüldüğünüzü: annelerinizin

yaslı kara çarşafları kalacak ve dizlerine

indirdikleri çaresizlik yumrukları: savaş,

oyun değil çocuklar: sizin oyununuz yazı

oyunu: sevgi oyunu: üleşme oyunu suyu

ekmeği: alfabeyi: elifi lâmı mimi: ninniyi

ninenizden, kız kardeşinizden oya örmeyi:

babalarınızın verdiği tüfekleri kırmayı

attığınız taşlarla!: tanrı ve savaş

açlık ve kimsesizlik: alfabede ne ile

resmedilir öğrettiler mi size? yaşınız kaç

boyunuz ne kadar attığınız taşın menzili ne

kaç düşman öldürdünüz ya da ya da ya da:

şimdiye dek: kaş aferin aldınız

ölmeden önce?  aferin sizlere: devletten

sınıfta kaldınız taş atmayı öğrenirken!

tanrı ve savaş ve devlet: neyin özgürlüğüdür

sevgili çocuklar: bizim çocuklar. çocuklarımız!

Hayati Baki

SİYAH PAPATYALAR

basit şeylerdi, yürüdüğümüz tarih gerçek mi

istenç dışı koşarak kurduğumuz hayat, tanrı’nın

sesi gürlemişti gökyüzünden yeryüzüne: öldü

tanrı! deyin bakalım “o, artık kimsesizdir!”:

sessiz ve derinden inleyen yaşamın sonu,

sonsuzluğun dirilmesi bilgiye gömülü ölüm.

özgür kıldı beni, hepten rahatsız etti, cismimi

hakikiyyûndan oluşan acılar dünyası: bulunç

ötesi edgü nereye gitti, gider, gitsin gidebilirse!

bana aklım kaldı; ne çok sevindim siyah

papatyalar açtı ve çoğaldılar kafesinde toprağın:

tertilianus kandırdı bizi, biz bilenler, bilgeler

pazarında söyleşenler dedik: certum est, quia

impossible”: kesin bu, çünkü imkânsız!; elbette,

kandırıldık, olanaksız değildi karanlık. putlar

yaratıldı: sermaye, mülkiyet, despotik inançla

koruyucu devlet! olmazı  olur anladık, zavallı

kalabalıklar: us yarıldı sonra, kimya ve fizikle.

yarın dedik umut dedik gelecek gelmedi bir türlü

doğal küme yoktu, olmadı hiç: silahlar, insandı:

insan dedikleri “savaş yaradan” izdüşümü

keskin bıçak, sırtlan payı, homo homini lupus,

otomatlar dünyasında peygamberler coğrafyası

sarı yıldızlı davûd, golyat zırhını delip deşen kan!

rastlantı değil bu zorunlulukla bağlı mükemmeliyyet

cehennemi: burada dünya, cinnet ehlinden katliam

burada: maktûl, perperişan, bir tek vahşi insan.

homo homini res sacra, dönüşmedi, asla, katiyyen

olmadı şeylerin cürmü, eşyalardan vazgeçilmez

memalik büyüdü zihninde bencilliğin künhüyle:

ölen tanrı’nın sesi: her vakit olur olmaz ateş taşıdı,

silahlandı tanrı râb’a ait krallıkta! kır al böl yönet

öldür esir et aç bırak ölsün soğusun kalbin aşkı

kurusun kanın ırmağı gencecik papatyalar beyaz

morarsın çöllerde elverişsizlik ikliminde yavaş

yavaş yavaş rikkatle soluğunu süzsün ölüm ve hayat.         

Hayati Baki 

*Şiirler, Hayati Baki'nin izniyle yayınlanmıştır.

HÜSEYİN KAPLAN

(1965 - )

       Hacettepe’de Felsefe, DEÜ’de Psikolojik Danışmanlık okudu, felsefe öğretmeni olarak çalışıyor.

       Denemeleri ve şiirleri çeşitli dergi, gazete ve web sitelerinde yayınlandı. Sanatlog.com sitesinde denemeleri yayınlanıyor.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Hiçliğimizin İnkârı (2011)

& Caz Bir Mecaz (2015, Komşu Yayınları, Yasakmeyve Şiir Dizisi: 158, İst., 88 s.)

ERDAL ÖZ EDEBİYAT ÖDÜLLERİ

2008 – Gülten Akın

2009 – Nurdan Gürbilek

2010 – İhsan Oktay Anar

2011 – Şavkar Altınel

2012 – Murathan Mungan

2013 – Cemil Kavukçu

2014 – Küçük İskender

       Seçici Kurul: Enis Batur, Feride Çiçekoğlu, Turgay Fişekçi, Kaya Genç, Handan İnci, Asuman Kafaoğlu Büke ve Can Yayınları adına Sırma Köksal

       Ödülün gerekçesi: “Türk şiirine getirdiği özgün soluk ve şiir dilini geliştirmesinin yanında 30 yıl boyunca duruşundaki tutarlılık nedeniyle”

2015 – Orhan Pamuk

       Seçici Kurul: Feride Çiçekoğlu, Turgay Fişekçi, Kaya Genç, Handan İnci, Asuman Kafaoğlu Büke, Oğuz Demiralp ve Can Yayınları adına Sırma Köksal 

       Ödülün gerekçesi: “roman sanatına verdiği emek ve edebiyatımızın dünyaya açılmasındaki katkıları nedeniyle” 

ERGİN GÜNÇE

(12 Şubat 1938, Giresun – 16 Ocak 1983, Ankara)

       Öğretmen Melahat Hanım ile Bahtiyar Günçe’nin oğlu. İstanbul Erkek Lisesi (1955) ve Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi'ni bitirdi (1960). ODTÜ İdari İlimler Fakültesi’nde öğretim üyeliği yaptı. Paris’ten dönerken Ankara Esenboğa Havaalanı’nda meydana gelen uçak kazasında öldü.

       Şiir yazmaya 1953 yılında başladı. 1960 yılından başlayarak şiirleri ve yazıları Değişim, Dost, Papirüs Yelken, Yeni A vb. gibi dergilerde yayımlandı.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Gencölmek (1964, Dost Yayınları)

& Türkiye Kadar Bir Çiçek - Bütün Şiirleri (1988, Can Yayınları, İst., 160 s.)  

& Türkiye Kadar Bir Çiçek – Toplu Şiirler (Editör: A. Adnan Azar, Güven Turan; 2014, YKY, İst., 200 s.)

       Hakkında Yazılan Kitaplar:

& Dincer Günday, Ergin Günçe’yi Hatırlamak (Etki Yayınları, İzmir)

ELİF AĞAÇAYAK’TAN DÖRT ŞİİR

DALGALAR

Alnında koyu mavi dalgalar

Ve yenilenen sokakta gizlenen

Cehennem yaprakları.

Saçlarını tarıyor

Kırık kelebek kanadıyla.

Kuşların gölgelerine çarparken elleri

Soğuk at arabası gömdü

Yaşlı gözkapağına.

Elif Ağaçayak

DEVLEŞEN SESSİZLİK

Önce gölge yazıyor

Sonra sen.

Yılgınlık yağmurlarla

Eflâtun çatıda.

Saklayıp kollarında kendi ölü ellerini

Uçuşuyor yapraklı kaldırımın külleri.

Kıvrılan ellerdeki ışık yakıyor

Devleşen sessizliği.

Çırpınıyor ağaçlar.

Elif Ağaçayak

YANKI

 Bir kırlangıç alnı değerse yanağına

 Sarkıp bakmalı.

 Kayboldu parmaklarımızın arasında

 Karanlık dilenen yalancı gölgeler.

 Güneş sarıyor incecik kovanları.

 Yankısında dans eden düşler

 Sığındı kırık değnekle

 İskelede gülüşen çocuklara.

 Arınıyor taşların o ürküten ıslığı.          

Elif Ağaçayak

YENİLİĞİ

Eflâtun dizginler

Gözkapağındaki taşlara fısıldıyor.

Omzunda boşluğun yaprakları.

Yakıyor yabanıl duvarları

Islıklar ve serçelerle.

Eğrilen örümcekler

Yeni yollar buluyor yanında.

Soğuk bir kozanın değneği izlerinde.

      Yalınayak yürüyor yeniliği.      
            
      Elif Ağaçayak
    
*Şiirler Elif Ağaçayak'ın izniyle yayınlanmıştır.       

MUSTAFA BALDAN

(Konya - )

       Ankara Hukuk’ta üç yıl okudu, İstanbul İktisat’ı bitirdi. Yazmaya 16 yaşında öyküyle başladı. Konya’da yayınlanan Çağrı dergisinin bir dönem yayımında görev üstlendi, gene o dönemde birkaç arkadaşıyla bir yerel gazetede haftalık sanat-edebiyat sayfası hazırladı, öyküler yayınladı. Müzikle ilgisinin bir ayağını oluşturan müzik fiziği üstüne çalışmalarının ürünü olarak, çözümsüzlüğü süren türk müziği ses dizgesi üstüne aykırı tezlerden oluşan bir ortak çalışması var. Otuz yıla yayılan şiirlerini “Daha Tuzu Yalamadın” adlı kitabında bir araya getirdi. Kendimin Ardında adında, yayınlanmamış bir de romanı var.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Daha Tuzu Yalamadın (2015, Komşu Yayınları, Yasakmeyve Şiir Dizisi:160, İst., 160 s.)

ZEYNEP KOÇAK

       Hukuk felsefesi doktorası yapıyor, çevirmen. Duman’ın annesi.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Uğultu (2015, Komşu Yayınları, Yasakmeyve Şiir Dizisi: 155, İst.)

MÜSLİM ÇELİK

(1952, Oğulcuk Köyü, Erzincan - )

Âba Müslim Çelik imzasını da kullandı. İlkokulu Oğulcuk köyünde bitirdi. Ortaokul, lise ve üniversite yıllarında hem öğrenimi yaptı hem de çalıştı.  Antakya, İzmit ve Erzincan'da çiftçilik, ırgatlık, harita teknik memurluğu, türkücülük, fotoğrafçılık, Bursa Ahmet Vefik Paşa Tiyatrosu’nda kursiyerlik ve yardımcı oyunculuk yaptı. Boks sporuyla uğraştı. Bursa Eğitim Enstitüsü’nün edebiyat bölümünü bitirdikten yıllar sonra Anadolu Üniversitesi Eğitim Fakültesi Türk Dili ve Edebiyat Bölümü'nde lisansını tamamladı. Bingöl, Muş, İstanbul ve Yalova'da lise edebiyat öğretmenliği yaptı. Edebiyat öğretmenliğinden emekli oldu. Halen İstanbul'da yaşıyor.

Türkiye Yazarlar Sendikası Genel Sekreterliği görevini sürdürüyor. Uluslararası Pen ve Besam üyesidir.

İlk şiiri 1972 yılında, Bingöl’de Harita teknik memuru olarak çalışırken bir yerel gazetede yayımlandı. 1981 yılından bu yana şiirleri, yazıları ve söyleşileri Adam Sanat, Akatalpa, Akdeniz Seçki, Anadolu Ekini, Atika Sanat, Bahçe, Birgün, Cumhuriyet, Çinikitap, Edebiyatta Üç Nokta, Eliz Edebiyat, Esmer,  Evrensel, Evrensel Kültür, Gösteri, Karşı Edebiyat, Kitap-lık, Milliyet Sanat, Parantez, Sincan İstasyonu, Sözcükler, Şiir Oku, Türk Dili, Varlık, Yazılıkaya, Yarın, Yasakmeyve, Yaşam İçin Şiir, Yazko Edebiyat  vb. gibi dergi, gazete ve eklerinde yayımlandı.

Bazı şiirleri yabancı dillere çevrildi. İki şiiri bestelendi.

Ödülleri: “Peryavşan” adlı kitabıyla 1989 Ceyhun Atuf Kansu Şiir Ödülü’nü; “Hayriye Yitik Ülke” adlı kitabıyla 1997 Hüseyin Topçugil Şiir Ödülü’nü, “Necatigül” adlı kitabıyla 2008 Cemal Süreya Şiir Ödülü’nü kazandı.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Peryavşan (1988, Cem Yayınevi, İst.)

& İhbarlı Gül (1990, Cem Yayınevi, İst., 119 s.)

& Erzincan’da Yağmurun Şarkısı (1993, Cem Yayınevi, İst., 96 s.)

& Hayriye Yitik Ülke (1995, Cem Yayınevi, İst., 61 s.)

& Göğü Kokla Açılırsın – Beşikte Karanfil (1997, Cem Yayınevi, İst., 72 s.)

& Lirkuşu (2000, Adam Yayınları, İst., 78 s.)

& Nazım Hikmet Yahşi Güzel (2002, Cem Yayınevi, İst., 118 s.)

& Kızbes (Kendi seçtikleri; 2006, Toroslu Kitaplığı, İst., 107 s.)

& Bülbülün Ölümü (2007, Artshop Yayıncılık, İst.)

& Necatigül (2008, Artshop Yayıncılık, İst., 96 s.)

& Bursa Lirikleri (2009)

& İstanbulotus (2014, Noktürn Yayınları, İst., 104 s.)

& Paris'te Kavalla Son Prelüd (2014, Yapı Kitaplığı)

       İnceleme Kitapları:

& İpek Mendil İçindeki Sevgili (2011, Evrensel Basım Yayın, 120 s.)

       Çocuk Kitapları:

& Küçücek (Çocuk şiirleri; 2004, Cem Yayınevi, İst., 60 s.)

Kaynaklar:

A  Cumhuriyetten Günümüze Türk Şiiri Antolojisi Cilt 5 / Abdullah Özkan – Refik Durbaş / 1999, Boyut Dosya Yayınları, İst., s: 1036-1037

Hakkında Yazılan Yazılar:

1  Peryavşan / Memet Fuat / Yazko Edebiyat, Temmuz 1981, İst.

1 Sırtüstü / Salâh Birsel / Cumhuriyet Dergi, 11 Haziran 1986, İst.

1 Bir Saptama / Mustafa Öneş / Milliyet Sanat, 15 Aralık 1988, İst.

1 Şiir Yolunda / Mehmed Kemal / Cumhuriyet, 2 Ocak 1989, İst.

1 Kucak Kucak Dostluk / Mehmet Başaran / Milliyet Sanat, 15 Nisan 1989, İst.

1 Karla Buzun Toprakla Karın Kesiştiği Yerde Açan Bir Dağ Güzeli Peryavşan / Haydar Uğur / Yeni Demokrasi Dergisi, Mayıs 1989, İst.

1 Yazılı Kültürü Tartışacak mıyız, Yoksa Yadsımalarla mı İdare Edeceğiz? / Adnan Özer / Fanatik Şiir Dergisi, Haziran 1989 

1 Peryavşan / Halim Uğurlu / Türk Dili Dergisi, Sayı: 15

Yazarla Yapılan Söyleşiler:

J  Müslim Çelik Şiir Dünyasını Anlatıyor / Enver Ercan / Gösteri, Mayıs 1989

J  Müslim Çelik ile “Peryavşan” Üstüne Söyleşi / İbrahim Oluklu / Varlık, Haziran 1989

Şiirlerinden Seçmeler:

ACI ERİNÇ ŞARKISI

Elinde bulutcuk

   gün buradan geçmekte

Ah kız

   Aç yüzünü

yanık sarı erinci

   Ay kiraz dallarında

Ah kız

   Bölüş benimle

Uyku göğüslerine sürünüyo

   Vandal leylak çiçeği

Ayy sızlanan gözlerinle

   Seviş biremcik

BURSA’DA AŞK BÖCÜGÜ

Bursa’da gölgeli bakışlı

bir kız

erirdik gözlerinin elasında

Güneş’li su erguvanlar

Günde iki kez geçerdi Setbaşı’ndan

Salına salına.

Sulara düşen el yazması

ebruli söğüt yaprağı üzerine

şehrin ölgün ışıkları.

– Kara yeller ak yerleri dövende.*

Takarak özlemlerimi iki yanıma

kanat zifiri geceyi

diyor, ölürsem götür çöplüğe at.

Ayakların sağlam, yüreğin güçlü, uzak

bir yerdesin Ferhat.

– Ağlayan ormanım akşam yelinin altında.**

* Arkadaş Z. Özger

** Bir Japon masalından

Akatalpa, Sayı: 70, Ekim 2005

'ERTELENMİŞ İKİ İNSAN'

              İngeborg Bacbmann'a

Gözyaşları, sahici damlalar

kör balıkçının uydurduğu masal

Desem ben bir yalanım

şanına kazınmış kabartma

Küçük, iri, gülgün inciler

denize atsan yorulur

Gül çarparak kule mazgallarına

o yana itelesen kırılır

Desem, damaklarımda dağılan

baharın çiçekleri, koklasan

Varlık, Mayıs 2004

ERZİNCAN’DA YAĞMURUN ŞARKISI

Yürüyorum Erzincan ovasında

gökyüzü sarsılıyor yer nazlı

çiçek açmış kayısı ağaçları

burnuma toprak kokusu geliyor

Sırtımı dağa veriyorum yönümü

siper ediyorum ömrümü bir kelebeğin gölgesine

iki çakıltaşı alıp yerden atıyorum havaya

başıma düşüyor sivri olanı

Herşey kayıyor/sırt çantama

yağmur bulutları doluyor önce

toprağa dayıyorum kulağımı

uğultusunu dinliyorum yüreğinin

      Sonsuz sevilerle savruluyorum

          sütleğen otlarının içine

Koşuyor ışıklar yukarıya/kavaklara doğru

Kirpiklerime yağmurun salkımı diziliyor

alışılmamış bu kaynaşmayla asılıyorum göklere

Arılar burdan oraya yitip gidiyorlar tekdüze

      Yürüyorum bu akşam karaağaçlar arasında

yellerin kirp diye kesilmez ki sesi

İHBARLI GÜL

Gecenin en derin yerinde geldin

dilinde lokmançiçeği

Yaşamamı bu yüzden verseydim sana

kanatsız kuş içeriği

Gün doğuşunda emeklendin uçtun

sevimize gözünün belermesi değdi

sen ki ilgi alanıma

gül kaçgunu olarak kaldın

Gecenin tuncu ışığa gebe

Bir, şey olan hiçbir şey yalan değil

sular akar armağan besteye

yüründükçe imge kanıyor ışık

Terleyebilirim açıver gözlerini

arılar sevgiyi örmekte içi yaz

esneyen gökağız nerede

seni gördüm kendine

kamburu güzellik olan

Ah, gidinin gülfem H.

Kapkaranlığın uzlaşmaz yerinde

öptüm elde ettiğimi ilkindi

sulak çöl ateşli denizin tarla içi

ve istiridye... Gözlerine yansıyan senin alttan

                     canım, ilkyaz patlaması

Her sokağın başına bir gül bırakırdın

-ömrümü-bu yüzden verseydim sana

KAYNAYIP COŞU

Gözlerinin irisine

sarınıp yattım

üşümedim

Şiire belenip çiçek tozlarınca uçtum

güzel O, imgenazlara

çimenin yeşiline, doğasına doğumun

ekildim

özsuyum titretti toprağı

havada ‘velvele’

çiçek giyince yenlerini

çatlayınca torpak dodağını

göğü ağzını açınca

fırtına beynimden kesti iniltiyi

Acıya değdirdim dilimi

hesap sordum anka kuşa varana

ve mühürlendim ve soldurmadım gülümü

dalgaların kırıldı zinciri birle

üşümedim, titredim, hissetmedim

köpüklenip aktım şiire...

“Peryavşan” adlı kitabından

KIRKINCI YAŞ ÇOCUKLARI

Üzerimde başımın ülker yıldızı, belki değil

akşam alacası gözlerimde ölüyor

O öyle bir kikirder ki içimde

gülmese ay çiçekleri üzüncünü görmez miyim

           O gülmeyen Ay-su bu çocuk işte

Ormanın gümbürtüsüne hüthüt üşüştü ansızın

gölgeli sularda bulut mavileşti az biraz

Gün gülse gözlerinde üşürdü yaş ağladığına

Kırk yaşını cebine koyup yürüyen yan yan

O çocuksu bu çocuk işte

Sokak boylarında akasya olsam sıra

dinlesem yellerin özürlü sesini

duraklarında ömrümün yiten karanfiller

sıkılan gönüllere esenlik olsam

kırk merdiveni kırık merdiven hatmi

O masal ülke bu adam işte

Saksılarda yaşar mı ak kırmızı ortancalar

gönlünde mapuslar girer ancak kafeslere sarı

umu dediğin umutsa ey gül yerde de olsa

         Okulların ziline sesin karışırdı ansızın

O seher gözlü çocuk bu yavru işte

Kıyıları ağzının yarpuz kokulu

Bir kez olsun yol vermez gitmeme ırmak

           Sıcak yeraltı suları kımıldar içimde

O açık pencere bu kapı işte

Bedenini ilkyaz toprağının terler sardı soğuk

doygun değilim, akan yıldırımın sesi denli eski

bin yıldır dolam dolamız kanlarımız ısınmakta

         Altta kızıl kor, üstte ıslak yağmur

Fokurdayan o sessizlik bu fırtına işte

Adam Sanat, Sayı: 86       

PARİS'TE KAVALLA SON PRELÜD

Sombahar, yıl seksen dört

eylül dokuzda

gün kara, gönül yareli

saatin beş on beşi

çın sabahta biten öykü

yurdum benim,

"öldürülmüş civan oğullarıyla

kanlı bir mısra gibi

uzakta"

Yorgun, çok hızlı

vuruyor yüreğim

alınmasın buna

Siirt'in Paris köyü

Yurdum benim, gidiyoruz galiba

yalınlığa gömülü ve çocukça

Akıyor şiirsel imgeler nehri

yıldız tarlaları arasında

Gülünün güneşi emzirdiği yere

“Paris'te Kavalla Son Prelüd” adlı kitabından

     

RAN

Ayışığı içe işler samansarısı şiirin

  Bulutlar bak ki gölgelerini bırakırsa

Kıyıda küçük balıkçı nişan almak için

  Dalgaları giyindirip kayalara asmış

Sana ipince sak çalışıp kuranlardan

  Buğda pamuk taşlıova ve susuz ve

Ağzında suyun dili çözülür

  Köpükler çekmez mi seni istediğin yerlere

Ay ayrılıkları çalkantılar arasında

  Yorulmazsın yunuslar gibi yaz

Dalgaların kayalarla öpüştüğü yerlerde

  İçin hep alt üst olmuş biraz

Göğe bir hoş olmayla doldu gözlerin

  Nice ayrılıkları aldın da arkana

Tüylerden yeğni gündüz gece süzüş içre

  Baktın ateşböceklerinin fenerli gözlerine

İlkyazların ayıldığı güneşli menevişelerle

  Acıydı karpuz kabuğuna çarpmayan dalgaları

Son deniz de lekesiz kaldı kusmuştu yunmayanı

  Ceplerinde ne varsa kalem şiir ekmekle

Şair deniz mi mutlandı son armağandan

  Suyun şiiri pamuktan sütten aydan

Kavuşamadığımız yel diriliş kesilirdi bir an

  Sürem sürem masmavi boşluğun sesi henüz

Öngün sürekli karaların sessizliği

  Sel fisiltisinde dalga koşuyor iki kaşın arası

Öpüşlerden kadife göğ boşlukta derin daha

  Kösnül pelte ve al söner gölgelerle

Girmedin kirpiğinle kırıldı zaman küresi

  Darı tanesini bir tutamak soluğu ilkin sabahı

Bir keklik takımı gibi toparlanan akşamı

  Özlemiştin açık yara gördüğün 0'ydu

Yalımı görmüştün Güneş'te kanlanır gözde

  Kapamış karanlığını zar zor sulara

Yenile gülücükler yüzdürüyordu özlem göğsünde

  Kasılıp yayılıyor deniz karışmış buna

Arı ve günleri sezdin karam karam yıldızları

  Son yunuslar iner yeryüzünün kulaklarına

Uyur tınlar susar taşlar su uçsuz

  Gömülür fırtınalar geçer ovalardan kar döndüre

Dağlar mühürlü ve okyanuslara yaklaşan

  Kasırgalar saniye estirmez olmadı seni

Umdun ki evrenin boşluğunda

  Dinlenmiş dalgaların kişnemesini

Çift kanatlı kapılar açılınca kelebekler mi

  Bakışlar parıl parıl göğ bakışlı

Bilirler esrimiş sıcaklar sarkmış enginlere

  Pamucuk bulutları söndüren yel sanki

Eskil göğler diner dil dil durur

  Şahan irisi ak dişli cerenler

Kükreyen gel-gitlerle birden susar sular

  Gözlerinden altın yağmurlar iner pirayenden kıyılara

Gözbebekleri al gülleri akik dilleri

  İştahlı insanlar apaydınlık bordalarda

Zamanın azdırdığı çıyanlar siner

  İğilmiş şerbet veren ak pak kokularla

Donarlar susanlar görmeseler yeri pusatta

  0 akik mercan solgun ışıkları

Yorulursun köpükler karışmaz uyanık

  Toz kaldırır mavi kanatlanır gönlün

Apansız acıkırsın doğuşuna okyanusların

  Boşluk tıkır da tıkır çözer toplar teni

Baktın kızıl güller yordamlardı şanına

  Uçar gidersin kanatlı tohumsun ki

Batar ıslak güneş doğan düşlerin

  Yüz rengi benzi sesi çığlıkları

Sabahları kuşlar yuvalarından bölük

  Diriler çıkardı güne sayrılıkları

Tut ki çarparak kayalara yol alan gemi

  Bir sessizlik düşerek ayrılığın sensizliğine

Kapanmışken can şiirle oymuş gönlünü

  Sonsuza kadar uçarak gölgesizliğine

Su yundu işkillerle ve esenlikli

  Çarptın arkandaki geceleri epiyce göklere

Dolmuş bulutlar akarsular selinde

  Eril harfleri hercayi menekşeleri

Oydun sayfa sayfa açık göğü

  Sonsuzluğu sabır masmavinin dudaklarında

Kış gününde ılık öpücüğü

  Yıldızlar ateşli çivileri göğün gonca

Dolu fişek dalgalarsa halünce büyür

  Gerçeklerinde sev sevebildiğince varol

Sonsuz var mı ki aklanmamış uyur

  Su küreler hey küreler kalbim hazırol

Demem aşkın aşılmamış ölümü yare

  Kavuşmanın erinci dolar gömüldükçe

Sayılmamış samanyolu bahar göz edip de

  Oğluuum Memeeeet bala açelyalar açmayacak mı hâlâ

Akıyor ırmak sapsarı sevdalanışlarla

  Homurdanıyor deniz gülgün ırak

Ağız ağıza ve balıklar ağlaşarak

  Dirim ardardalık savuşur ölüm yan yanalıkta

SEVİ KÖKLERİ

Karanfilim gün kokuşu derincin pili

Kentleri yel örtmez mi

Fırtına ayırdında sesin esişin

            Uzayıp duruyor ırmak

            kısalı kısalı kavak

Yankı

            Çocuk yüreğimiz uzakta

Evleri erinç içmez mi

Mutluluk ayırdında esrikliğin

            Tanyeri göbeği derin

            Akşamalacası uzun

Dil

            Seline kapılmayanı yıkanmışı sözün

Yürekte sözcüklerin yağı erimez mi

Dikenler ayırdında kasırganın

            Yaşamın ağzı ıslak

            Dilin ucu kuru

ZAMANIN RUHUNDA

Dara

Apansız düşen kozalağa

Pan! diye fısılda

Gamsız mi? Değil,

susuyor bilgece.

Kara dağlar, kafası bozuk bulutlar

Sevi, ilk/gençliğini hatırlar

Yosun tutmuş sayrı ağaçlar

Uyurken iç geçiren kadınlar

Sakin, derin süzülüp gider…

Akatalpa, Sayı: 122, Şubat 2010