MÜSLİM ÇELİK

(1952, Oğulcuk Köyü, Erzincan - )

Âba Müslim Çelik imzasını da kullandı. İlkokulu Oğulcuk köyünde bitirdi. Ortaokul, lise ve üniversite yıllarında hem öğrenimi yaptı hem de çalıştı.  Antakya, İzmit ve Erzincan'da çiftçilik, ırgatlık, harita teknik memurluğu, türkücülük, fotoğrafçılık, Bursa Ahmet Vefik Paşa Tiyatrosu’nda kursiyerlik ve yardımcı oyunculuk yaptı. Boks sporuyla uğraştı. Bursa Eğitim Enstitüsü’nün edebiyat bölümünü bitirdikten yıllar sonra Anadolu Üniversitesi Eğitim Fakültesi Türk Dili ve Edebiyat Bölümü'nde lisansını tamamladı. Bingöl, Muş, İstanbul ve Yalova'da lise edebiyat öğretmenliği yaptı. Edebiyat öğretmenliğinden emekli oldu. Halen İstanbul'da yaşıyor.

Türkiye Yazarlar Sendikası Genel Sekreterliği görevini sürdürüyor. Uluslararası Pen ve Besam üyesidir.

İlk şiiri 1972 yılında, Bingöl’de Harita teknik memuru olarak çalışırken bir yerel gazetede yayımlandı. 1981 yılından bu yana şiirleri, yazıları ve söyleşileri Adam Sanat, Akatalpa, Akdeniz Seçki, Anadolu Ekini, Atika Sanat, Bahçe, Birgün, Cumhuriyet, Çinikitap, Edebiyatta Üç Nokta, Eliz Edebiyat, Esmer,  Evrensel, Evrensel Kültür, Gösteri, Karşı Edebiyat, Kitap-lık, Milliyet Sanat, Parantez, Sincan İstasyonu, Sözcükler, Şiir Oku, Türk Dili, Varlık, Yazılıkaya, Yarın, Yasakmeyve, Yaşam İçin Şiir, Yazko Edebiyat  vb. gibi dergi, gazete ve eklerinde yayımlandı.

Bazı şiirleri yabancı dillere çevrildi. İki şiiri bestelendi.

Ödülleri: “Peryavşan” adlı kitabıyla 1989 Ceyhun Atuf Kansu Şiir Ödülü’nü; “Hayriye Yitik Ülke” adlı kitabıyla 1997 Hüseyin Topçugil Şiir Ödülü’nü, “Necatigül” adlı kitabıyla 2008 Cemal Süreya Şiir Ödülü’nü kazandı.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Peryavşan (1988, Cem Yayınevi, İst.)

& İhbarlı Gül (1990, Cem Yayınevi, İst., 119 s.)

& Erzincan’da Yağmurun Şarkısı (1993, Cem Yayınevi, İst., 96 s.)

& Hayriye Yitik Ülke (1995, Cem Yayınevi, İst., 61 s.)

& Göğü Kokla Açılırsın – Beşikte Karanfil (1997, Cem Yayınevi, İst., 72 s.)

& Lirkuşu (2000, Adam Yayınları, İst., 78 s.)

& Nazım Hikmet Yahşi Güzel (2002, Cem Yayınevi, İst., 118 s.)

& Kızbes (Kendi seçtikleri; 2006, Toroslu Kitaplığı, İst., 107 s.)

& Bülbülün Ölümü (2007, Artshop Yayıncılık, İst.)

& Necatigül (2008, Artshop Yayıncılık, İst., 96 s.)

& Bursa Lirikleri (2009)

& İstanbulotus (2014, Noktürn Yayınları, İst., 104 s.)

& Paris'te Kavalla Son Prelüd (2014, Yapı Kitaplığı)

       İnceleme Kitapları:

& İpek Mendil İçindeki Sevgili (2011, Evrensel Basım Yayın, 120 s.)

       Çocuk Kitapları:

& Küçücek (Çocuk şiirleri; 2004, Cem Yayınevi, İst., 60 s.)

Kaynaklar:

A  Cumhuriyetten Günümüze Türk Şiiri Antolojisi Cilt 5 / Abdullah Özkan – Refik Durbaş / 1999, Boyut Dosya Yayınları, İst., s: 1036-1037

Hakkında Yazılan Yazılar:

1  Peryavşan / Memet Fuat / Yazko Edebiyat, Temmuz 1981, İst.

1 Sırtüstü / Salâh Birsel / Cumhuriyet Dergi, 11 Haziran 1986, İst.

1 Bir Saptama / Mustafa Öneş / Milliyet Sanat, 15 Aralık 1988, İst.

1 Şiir Yolunda / Mehmed Kemal / Cumhuriyet, 2 Ocak 1989, İst.

1 Kucak Kucak Dostluk / Mehmet Başaran / Milliyet Sanat, 15 Nisan 1989, İst.

1 Karla Buzun Toprakla Karın Kesiştiği Yerde Açan Bir Dağ Güzeli Peryavşan / Haydar Uğur / Yeni Demokrasi Dergisi, Mayıs 1989, İst.

1 Yazılı Kültürü Tartışacak mıyız, Yoksa Yadsımalarla mı İdare Edeceğiz? / Adnan Özer / Fanatik Şiir Dergisi, Haziran 1989 

1 Peryavşan / Halim Uğurlu / Türk Dili Dergisi, Sayı: 15

Yazarla Yapılan Söyleşiler:

J  Müslim Çelik Şiir Dünyasını Anlatıyor / Enver Ercan / Gösteri, Mayıs 1989

J  Müslim Çelik ile “Peryavşan” Üstüne Söyleşi / İbrahim Oluklu / Varlık, Haziran 1989

Şiirlerinden Seçmeler:

ACI ERİNÇ ŞARKISI

Elinde bulutcuk

   gün buradan geçmekte

Ah kız

   Aç yüzünü

yanık sarı erinci

   Ay kiraz dallarında

Ah kız

   Bölüş benimle

Uyku göğüslerine sürünüyo

   Vandal leylak çiçeği

Ayy sızlanan gözlerinle

   Seviş biremcik

BURSA’DA AŞK BÖCÜGÜ

Bursa’da gölgeli bakışlı

bir kız

erirdik gözlerinin elasında

Güneş’li su erguvanlar

Günde iki kez geçerdi Setbaşı’ndan

Salına salına.

Sulara düşen el yazması

ebruli söğüt yaprağı üzerine

şehrin ölgün ışıkları.

– Kara yeller ak yerleri dövende.*

Takarak özlemlerimi iki yanıma

kanat zifiri geceyi

diyor, ölürsem götür çöplüğe at.

Ayakların sağlam, yüreğin güçlü, uzak

bir yerdesin Ferhat.

– Ağlayan ormanım akşam yelinin altında.**

* Arkadaş Z. Özger

** Bir Japon masalından

Akatalpa, Sayı: 70, Ekim 2005

'ERTELENMİŞ İKİ İNSAN'

              İngeborg Bacbmann'a

Gözyaşları, sahici damlalar

kör balıkçının uydurduğu masal

Desem ben bir yalanım

şanına kazınmış kabartma

Küçük, iri, gülgün inciler

denize atsan yorulur

Gül çarparak kule mazgallarına

o yana itelesen kırılır

Desem, damaklarımda dağılan

baharın çiçekleri, koklasan

Varlık, Mayıs 2004

ERZİNCAN’DA YAĞMURUN ŞARKISI

Yürüyorum Erzincan ovasında

gökyüzü sarsılıyor yer nazlı

çiçek açmış kayısı ağaçları

burnuma toprak kokusu geliyor

Sırtımı dağa veriyorum yönümü

siper ediyorum ömrümü bir kelebeğin gölgesine

iki çakıltaşı alıp yerden atıyorum havaya

başıma düşüyor sivri olanı

Herşey kayıyor/sırt çantama

yağmur bulutları doluyor önce

toprağa dayıyorum kulağımı

uğultusunu dinliyorum yüreğinin

      Sonsuz sevilerle savruluyorum

          sütleğen otlarının içine

Koşuyor ışıklar yukarıya/kavaklara doğru

Kirpiklerime yağmurun salkımı diziliyor

alışılmamış bu kaynaşmayla asılıyorum göklere

Arılar burdan oraya yitip gidiyorlar tekdüze

      Yürüyorum bu akşam karaağaçlar arasında

yellerin kirp diye kesilmez ki sesi

İHBARLI GÜL

Gecenin en derin yerinde geldin

dilinde lokmançiçeği

Yaşamamı bu yüzden verseydim sana

kanatsız kuş içeriği

Gün doğuşunda emeklendin uçtun

sevimize gözünün belermesi değdi

sen ki ilgi alanıma

gül kaçgunu olarak kaldın

Gecenin tuncu ışığa gebe

Bir, şey olan hiçbir şey yalan değil

sular akar armağan besteye

yüründükçe imge kanıyor ışık

Terleyebilirim açıver gözlerini

arılar sevgiyi örmekte içi yaz

esneyen gökağız nerede

seni gördüm kendine

kamburu güzellik olan

Ah, gidinin gülfem H.

Kapkaranlığın uzlaşmaz yerinde

öptüm elde ettiğimi ilkindi

sulak çöl ateşli denizin tarla içi

ve istiridye... Gözlerine yansıyan senin alttan

                     canım, ilkyaz patlaması

Her sokağın başına bir gül bırakırdın

-ömrümü-bu yüzden verseydim sana

KAYNAYIP COŞU

Gözlerinin irisine

sarınıp yattım

üşümedim

Şiire belenip çiçek tozlarınca uçtum

güzel O, imgenazlara

çimenin yeşiline, doğasına doğumun

ekildim

özsuyum titretti toprağı

havada ‘velvele’

çiçek giyince yenlerini

çatlayınca torpak dodağını

göğü ağzını açınca

fırtına beynimden kesti iniltiyi

Acıya değdirdim dilimi

hesap sordum anka kuşa varana

ve mühürlendim ve soldurmadım gülümü

dalgaların kırıldı zinciri birle

üşümedim, titredim, hissetmedim

köpüklenip aktım şiire...

“Peryavşan” adlı kitabından

KIRKINCI YAŞ ÇOCUKLARI

Üzerimde başımın ülker yıldızı, belki değil

akşam alacası gözlerimde ölüyor

O öyle bir kikirder ki içimde

gülmese ay çiçekleri üzüncünü görmez miyim

           O gülmeyen Ay-su bu çocuk işte

Ormanın gümbürtüsüne hüthüt üşüştü ansızın

gölgeli sularda bulut mavileşti az biraz

Gün gülse gözlerinde üşürdü yaş ağladığına

Kırk yaşını cebine koyup yürüyen yan yan

O çocuksu bu çocuk işte

Sokak boylarında akasya olsam sıra

dinlesem yellerin özürlü sesini

duraklarında ömrümün yiten karanfiller

sıkılan gönüllere esenlik olsam

kırk merdiveni kırık merdiven hatmi

O masal ülke bu adam işte

Saksılarda yaşar mı ak kırmızı ortancalar

gönlünde mapuslar girer ancak kafeslere sarı

umu dediğin umutsa ey gül yerde de olsa

         Okulların ziline sesin karışırdı ansızın

O seher gözlü çocuk bu yavru işte

Kıyıları ağzının yarpuz kokulu

Bir kez olsun yol vermez gitmeme ırmak

           Sıcak yeraltı suları kımıldar içimde

O açık pencere bu kapı işte

Bedenini ilkyaz toprağının terler sardı soğuk

doygun değilim, akan yıldırımın sesi denli eski

bin yıldır dolam dolamız kanlarımız ısınmakta

         Altta kızıl kor, üstte ıslak yağmur

Fokurdayan o sessizlik bu fırtına işte

Adam Sanat, Sayı: 86       

PARİS'TE KAVALLA SON PRELÜD

Sombahar, yıl seksen dört

eylül dokuzda

gün kara, gönül yareli

saatin beş on beşi

çın sabahta biten öykü

yurdum benim,

"öldürülmüş civan oğullarıyla

kanlı bir mısra gibi

uzakta"

Yorgun, çok hızlı

vuruyor yüreğim

alınmasın buna

Siirt'in Paris köyü

Yurdum benim, gidiyoruz galiba

yalınlığa gömülü ve çocukça

Akıyor şiirsel imgeler nehri

yıldız tarlaları arasında

Gülünün güneşi emzirdiği yere

“Paris'te Kavalla Son Prelüd” adlı kitabından

     

RAN

Ayışığı içe işler samansarısı şiirin

  Bulutlar bak ki gölgelerini bırakırsa

Kıyıda küçük balıkçı nişan almak için

  Dalgaları giyindirip kayalara asmış

Sana ipince sak çalışıp kuranlardan

  Buğda pamuk taşlıova ve susuz ve

Ağzında suyun dili çözülür

  Köpükler çekmez mi seni istediğin yerlere

Ay ayrılıkları çalkantılar arasında

  Yorulmazsın yunuslar gibi yaz

Dalgaların kayalarla öpüştüğü yerlerde

  İçin hep alt üst olmuş biraz

Göğe bir hoş olmayla doldu gözlerin

  Nice ayrılıkları aldın da arkana

Tüylerden yeğni gündüz gece süzüş içre

  Baktın ateşböceklerinin fenerli gözlerine

İlkyazların ayıldığı güneşli menevişelerle

  Acıydı karpuz kabuğuna çarpmayan dalgaları

Son deniz de lekesiz kaldı kusmuştu yunmayanı

  Ceplerinde ne varsa kalem şiir ekmekle

Şair deniz mi mutlandı son armağandan

  Suyun şiiri pamuktan sütten aydan

Kavuşamadığımız yel diriliş kesilirdi bir an

  Sürem sürem masmavi boşluğun sesi henüz

Öngün sürekli karaların sessizliği

  Sel fisiltisinde dalga koşuyor iki kaşın arası

Öpüşlerden kadife göğ boşlukta derin daha

  Kösnül pelte ve al söner gölgelerle

Girmedin kirpiğinle kırıldı zaman küresi

  Darı tanesini bir tutamak soluğu ilkin sabahı

Bir keklik takımı gibi toparlanan akşamı

  Özlemiştin açık yara gördüğün 0'ydu

Yalımı görmüştün Güneş'te kanlanır gözde

  Kapamış karanlığını zar zor sulara

Yenile gülücükler yüzdürüyordu özlem göğsünde

  Kasılıp yayılıyor deniz karışmış buna

Arı ve günleri sezdin karam karam yıldızları

  Son yunuslar iner yeryüzünün kulaklarına

Uyur tınlar susar taşlar su uçsuz

  Gömülür fırtınalar geçer ovalardan kar döndüre

Dağlar mühürlü ve okyanuslara yaklaşan

  Kasırgalar saniye estirmez olmadı seni

Umdun ki evrenin boşluğunda

  Dinlenmiş dalgaların kişnemesini

Çift kanatlı kapılar açılınca kelebekler mi

  Bakışlar parıl parıl göğ bakışlı

Bilirler esrimiş sıcaklar sarkmış enginlere

  Pamucuk bulutları söndüren yel sanki

Eskil göğler diner dil dil durur

  Şahan irisi ak dişli cerenler

Kükreyen gel-gitlerle birden susar sular

  Gözlerinden altın yağmurlar iner pirayenden kıyılara

Gözbebekleri al gülleri akik dilleri

  İştahlı insanlar apaydınlık bordalarda

Zamanın azdırdığı çıyanlar siner

  İğilmiş şerbet veren ak pak kokularla

Donarlar susanlar görmeseler yeri pusatta

  0 akik mercan solgun ışıkları

Yorulursun köpükler karışmaz uyanık

  Toz kaldırır mavi kanatlanır gönlün

Apansız acıkırsın doğuşuna okyanusların

  Boşluk tıkır da tıkır çözer toplar teni

Baktın kızıl güller yordamlardı şanına

  Uçar gidersin kanatlı tohumsun ki

Batar ıslak güneş doğan düşlerin

  Yüz rengi benzi sesi çığlıkları

Sabahları kuşlar yuvalarından bölük

  Diriler çıkardı güne sayrılıkları

Tut ki çarparak kayalara yol alan gemi

  Bir sessizlik düşerek ayrılığın sensizliğine

Kapanmışken can şiirle oymuş gönlünü

  Sonsuza kadar uçarak gölgesizliğine

Su yundu işkillerle ve esenlikli

  Çarptın arkandaki geceleri epiyce göklere

Dolmuş bulutlar akarsular selinde

  Eril harfleri hercayi menekşeleri

Oydun sayfa sayfa açık göğü

  Sonsuzluğu sabır masmavinin dudaklarında

Kış gününde ılık öpücüğü

  Yıldızlar ateşli çivileri göğün gonca

Dolu fişek dalgalarsa halünce büyür

  Gerçeklerinde sev sevebildiğince varol

Sonsuz var mı ki aklanmamış uyur

  Su küreler hey küreler kalbim hazırol

Demem aşkın aşılmamış ölümü yare

  Kavuşmanın erinci dolar gömüldükçe

Sayılmamış samanyolu bahar göz edip de

  Oğluuum Memeeeet bala açelyalar açmayacak mı hâlâ

Akıyor ırmak sapsarı sevdalanışlarla

  Homurdanıyor deniz gülgün ırak

Ağız ağıza ve balıklar ağlaşarak

  Dirim ardardalık savuşur ölüm yan yanalıkta

SEVİ KÖKLERİ

Karanfilim gün kokuşu derincin pili

Kentleri yel örtmez mi

Fırtına ayırdında sesin esişin

            Uzayıp duruyor ırmak

            kısalı kısalı kavak

Yankı

            Çocuk yüreğimiz uzakta

Evleri erinç içmez mi

Mutluluk ayırdında esrikliğin

            Tanyeri göbeği derin

            Akşamalacası uzun

Dil

            Seline kapılmayanı yıkanmışı sözün

Yürekte sözcüklerin yağı erimez mi

Dikenler ayırdında kasırganın

            Yaşamın ağzı ıslak

            Dilin ucu kuru

ZAMANIN RUHUNDA

Dara

Apansız düşen kozalağa

Pan! diye fısılda

Gamsız mi? Değil,

susuyor bilgece.

Kara dağlar, kafası bozuk bulutlar

Sevi, ilk/gençliğini hatırlar

Yosun tutmuş sayrı ağaçlar

Uyurken iç geçiren kadınlar

Sakin, derin süzülüp gider…

Akatalpa, Sayı: 122, Şubat 2010