HIDIR IŞIK

IŞIK, HIDIR

(15 Mart 1979, Elazığ - )

Aslen Tunceli (Dersim)’li. İlk, orta ve lise öğrenimini Elazığ’da tamamladı. 2002’de Fırat Üni. Elektrik-Elektronik Mühendisliği Bölümü’nü bitirdi. 2004’ten beri yapı sektöründe çalışıyor. İstanbul’da yaşıyor; evli, iki kız babası.

Şiirleri, yazıları ve söyleşileri; Akatalpa, Akköy, Amanos Edebiyat, BirGün, Demokrat Haber, Dersim, Edebiyat Nöbeti, Eliz Edebiyat, Hayâl, Kaos Çocuk Parkı, Kasaba Sanat, Kurşunkalem, Mühür, oggito.com, Uçsuz, Varlık, Zalifre Yazıları, Zarf gibi dergi, gazete, fanzinler ile web sitelerinde yayımlandı.

Ödül: “Dilin Metruk Yarası” adlı dosyasıyla 2013 Ali Rıza Ertan Şiir Ödülü’nü, “Di ve Diriliş Avlusu” adlı dosyasıyla 2015 Attila İlhan Şiir Ödülü’nü (Ödülü Serap Aslı Araklı ile paylaştı,), “Öpülmemiş Şehlâ” ile 2019 Metin Altıok Şiir Ödülü’nü aldı.

Yapıtları: Şiir: *… Ve Sen, İst.: İkinci Adam, 2009 *Dilin Metruk Yarası, İst.: Mühür, 2013 *Di ve Diriliş Avlusu, İst.: Mühür, 2016 *Öpülmemiş Şehlâ, Ank.: Kaos Çocuk Parkı, 2019 *Sıfırın Melodramı, İst.: SRC Kitap, 2025

Roman: *Mülteci “Umuda Yolculuk”, Moss, 2010

Deneme: *Boşluğun Kalbindeki Aşk, İst.: İkinci Adam, 2013

Kaynaklar: SRC Yayın web sitesi, erişim tarihi: 5 Şubat 2025. 

*Yayına Hazırlayan: Şükrü Kırkağaç 

*5 Şubat 2025 tarihinde güncellendi.

-di ve Diriliş Avlusu

 IV.

 yanında yattığım boşluk uyandırdı beni

 hakikatin sır saklayan uykusundan

 yüzümü güneşle yıkarken gördüm

 genişleyen gövdesinde seyrüseferdi insan

 ölüleri kucaklayan toprak yarasını açtı

 kanla çizilip bozulan sınırlar kümesiydi

 ademin şer gövdesinde cevaplar aradım

 masumiyeti boğazlanan çocuklar gözyaşıydı

 sınırlar, bayraklar kanlı uğultu artığıydı

 karanlığıyla helalleşen insanın tapınadurduğu

 kalbim sessizliğin semavi rüyasına meyletti

 nereye gittiysem açılan oyuklar cenderesiydi

 insan insana darlık mıdır, diye sordum

 yaşamın ışıltısını heba etme ey adem, dedi gök

 anladım, gittikçe çocukluğumdu yaklaştığım

“di ve Diriliş Avlusu” adlı kitabından

 HERKES KENDİNE ÖLÜMDÜR

her insan kendine ölümdür şahdamarınca

yoksa yaşamak bu denli ışıltılı mı taşır?

ölüm demişken, bir bedenin ebedi uykuya

uzanmasının haberi veriliyor bir salâyla

ince bir sesle verilen salâ bittiğinde

sessizlik ığıl ığıl sarmalıyor zamanı

çünkü herkes kendi uzak karmaşasında

ölümün özetini ensesinde unutmuşçasına

her ölüm musalla taşından bir feryadı figandır

mevtanın gölgesiyle beraber göğe karışan

ölüm demişken, dirimi kötürüm bırakıyor

çocukların gülüşünü inciten melunlar

gün bağlanırken gecenin kopçasına

geniş omuzlarıyla keder çöküyor yaşama

çünkü herkes kendi uçurumunu kutsuyor

ölümün provasını yastıkta unutmuşçasına

Zarf, Sayı: 1, Nisan-Mayıs-Haziran, 2016

YARA TANIKLIĞI

dudaklarımıza ah’ları toplanmış bir sessizlik asılıydı

oysa bir çift kelama dünyaları verirdik

ama sözcüklerin inceldiği yerde ayrılık düşmüştü

beyaz bir uykunun sessizliğiyle aramıza

artık kuşlar da

uçmaz

kadimken yara

aslında dünyayla yaşıt bir kayanın gözleri dediydi:

bir ormanın derinliğine çekilen yaralı bir hayvanın

iniltisidir dudaklarımızdaki “ah” mührü, diye

sonra durgun suların sırrına vurduk kalbimizi

yaşamak yara tanıklığı demekti çünkü

“Dilin Metruk Yarası” adlı kitabından

YAŞAMANIN AĞITI

azı dişleri kanla oynaşan cellat ahalisi

neden hep kalbini kemirir yeryüzünün?

bu sorunun kekemeliğiyle sarsıldı gençliğim

küllerle yıkadılar çocukluğumun sesini

bir kuyunun ölümcül miladı kaldıydı bana

ölüm çocuklara yakışmıyor dediğim vakit

güldüler, devlet bekasına astılar heyecanımı

cesedimin morartısını gördüm oradaki aynada

eğildim sözün hırkasındaki hakikati aramaya

dip suların kuruduğu çocuksuz haneleri buldum

çözdüm yaşamının ağıtını seyrimdeki rüyada

şarkısız ülke diyorlar etlerimin döküldüğü yere

bir çocuğun gülüşünde beliren Tanrı’ya sordum,

prangalı dilimdeki nidâ nedir: yaşamak, ey kutsal!

“di ve Diriliş Avlusu” adlı kitabından

     *Şiirler Hıdır Işık'ın izniyle yayınlanmıştır.