HAYATTA BENİ EN ÇOK ANAM SEVDİ / ABDÜLKADİR PAKSOY

Bilemem ben Can Baba’nın dediği gibi

Hayatta en çok kimi sevdiğimi

Ama bilirim adım gibi

Hayatta beni en çok kimin sevdiğini

Yedi sekiz yaşında ya vardım ya yoktum

Ama bugün gibi anımsıyorum

Yine babamla kavga etmişti anam

Kapıyı çekip çıkmıştı

Ben de ardından..

Böyle zamanlarda anam

Irmak kıyısına, bizim Tohma’ya gider

Bir ağacın altına oturur

Ağlar ağlar, sonra dönerdi eve

Ben de ardından..

Ama o gün yanılmıştım

Oturmadı bir ağacın altına anam

Ağlamadı da

Yürüyüp girdi ırmağa

Ben durur muyum

Ben de ardından..

Yarı beline kadar girmişti ırmağa anam

Benimse omzumdan aşıyordu sular

Irmağın ortasında Azrail’in korosu

Anamı kandırmak için

Ölümü öven bir şarkıya başlamıştı..

Anacığım nasılsa durdu

Bir bana baktı bir ırmağa

Bir bana baktı bir ırmağa

Sonra ansızın geri dönüp elimi tuttu

Birlikte çıktık ırmaktan..

Anam elimi tutunca

Bugün gibi anımsıyorum

Susmuştu Azrail’in korosu

Onun yerine

Hâlâ ezgisi kulağımda

Su perileri kıyıda

Yaşamı kutsayan bir türküye başlamıştı..

İşte o gün anladım

Hayatta beni en çok anamın sevdiğini

Çünkü o bırakıp ölümün sıcak elini

Benim üşüyen elimi tutmuştu..

Diyorlar ki benim için şimdi

Takmıyor Azrail’i

En derin yerine giriyor ırmakların

Ben de diyorum ki onlara

N’olur yadsımayın beni

Yok artık ardından gideceğim kadın

Hayatta beni en çok anam sevdi..

AbdÜlkadir Paksoy