DEVRİM HORLU

(12 Mart 1988, İstanbul - )

      

       İstanbul’da yaşıyor.

      Şiirleri, öyküleri ve söyleşileri Adalya, Akatalpa, Bireylikler, Boşluk, Galapera, Güney, Hayal Bilgisi, Lirik, Peyniraltı Edebiyatı, Sözcükler, Şarki, Şiiri Özlüyorum, Varlık, Yoz gibi dergi ve fanzinlerde yayımlandı. Şiir ve düzyazı çalışmalarına devam

ediyor.

    Ödülleri: “Gölgeler Çürürken” adlı dosyasıyla 2017 Yaşar Nabi Nayır Gençlik Ödülü’nü, “Boşluklara Doğru” adlı dosyasıyla 2018 Ali Rıza Ertan Şiir Ödülü’nü (ödülü Bekir Dadır’ın “Çöl Bahçıvanı” adlı dosyasıyla paylaştı)  aldı.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

&Gölgeler Çürürken (2017, Varlık Yayınları, İst., 64 s.)

Şiirlerinden Seçmeler:

BAĞIR ÇAĞIR BİR ŞİİR

I

bu elimi senin için

komşunun bahçesinden gül çalarken kestim

           

dalından düşmüş bir eriğe bastım

bir serçeyi ürküttüm

birazdan ölecek bir hayvan gibi öksüren eski çeşmeden

avuç avuç su içtim

nefesimi daha derin kesti zaman

ağır aksak

bilene bilene

denize düşen yılana

toprağa düşen dikene sarıldı

ben de sana

terli elleri ve yağlı saçlarıyla

tanrıyla koyun koyuna uyuyan

boyacı çocuklara koştum sonra

seni sordum

yüzleri üç kere okunmuş

eski bir mektuba benzeyen

bu naçar insanlara

birden bire bir ayna

arayıp da üzme dedi

boş yere kendini

yorma

her an devrilecek gibi duran

bir incir ağacından

hallice yüreğini

yırtık bir pabuç gibi geçirdim canıma etimi

kurumuş bir incir ağacını öpüp durdum

günü gelince

beni bir hamlede kökümden sökecek

bu dünya için boşuna yoruldum

II

bir taş buldum

oturup arıtmak için bu zehirden kendimi

koştum

düşüp de kanadım

bir su birikintisi buldum bakmak için

seni hâlâ benzetiyor muyum diye kendime

izi kalır mı bu lekenin

ah

dağ çiçeği sürdüm sesime

o an

bir dostun sesi yankılandı içimde

"niye?"

neticede kir bile utanır tende

kendini ele güne aşikâr etmeye

utandım

bir kuşu üç kere öptüm

kaç kanadı vardı saymadım bile

koluma ağaçtan bir yaprak düştü

elin sandım

elin sandım sevindim

III

sürekli inandım

yüzümü el değmemiş çerçevelere sığdırmaya çalışan bu riyakâr insanlara

tüm yol ağızlarına

sokağının ismini yazdım

ama onlar

üç defa yaktılar

anne kucağında uykuya dalmış yorgun bir çocuğa benzeyen çayırlarımı

üç defa kafese koydular

içine zehir kattılar yağmurun

sonra bir baktım

ellerin yeniden dut ağacı

alelacele bir kuş sürüsü nefesin

taş avlularda kumru

dağ koyaklarında keklik

sırf bunlar yüzünden

terli alnıyla

oradan oraya bağıran

bir simitçinin sesiyle

yayıldım şehrine

geçip gittiğim sokaklarda

kilise çanından korkup

kaçan kuş gölgeleri

kurumuş bir üzüm yaprağı

kökülmeyi iyi bilen çocukların açtığı misket kuytusu

bir karınca yuvası

bir de boş kibrit kutusu

onca dolanıp bağırdım da ne oldu sanki

öre öre bir örümcek

sol elimde bir ağ ördü

yüzümü bir çocuğun elleriyle yıkadığım

yollarını kör topal dolaştığım bu şehir

senin için iki kere öldüğümü

topu topu üç kere gördü

IV

içimde

kız almaya giden

kalabalık düğün alayları

altın günlerinde kısır yiyen yaşlı anneler

kızları, karanlık köşelerde

gizlice çirkin oğlanların elini tutan

zayıf ve esmer babalar gibi yorgunum

öylece geçip gidiyorum sokağınızdan

senin terin

kimlerin etini ıslatıyor

hiç haberim olmuyor bunlardan

ilelebet kırılıp gücenmek değil

şu naçar kalbimin niyeti

toprağın kürekle olduğu gibi değil elbet

güneşin bulutla olan husumeti

biliyorum

burada

bomboş bardaklar gibi duran ellerimizle

bir başımızayız

kutusunda tek kalmış bir kibrit gibi

yalnız ve azız

V

bu elimi senin için

komşunun bahçesinden

gül çalarken kestim

vazgeçtim sesimi bir simitçiye verip

yardımını ummayı

ama yine de

her şeye rağmen bir gün yine de

sen de beni

benim seni çağırdığım gibi çağır

ne zaman başın sıkışsa

çiçek satan çingenelere ver dudaklarını

öyle bağır

           

BİR GÖZ BİR DE EL

kabuğunu emip doymaya çalıştığım bir meyveye benzeyen

bu çürük çarık çağın

tam da ortasında bir kara delik

utana sıkıla

bir yavru köpeğin gözlerine bakıyorum burada

tam burada

sokaklarında diken yetişmeyen bu gri şehirde

bir zamanlar bir elim nasıl haylazdı bilseniz

dut ağacınıza dalan çocuklar gibi kızar

ama yine de severdiniz

taşı sıksa suyunu çıkarırdı

bir maviye uzanırdı

bir yeşile

sonunda deşile deşile kevgire döndü güzelim el

bir zamanlar bir gözüm nasıl delikanlıydı ah

görseniz yeniden çocuk olup da

"anne alsana!" derdiniz

ufacık bir ışık hüzmesinden dünyayı damıtırdı

bir ırmaklara bakardı

bir dağlara

sonunda ağlara takılan bir balığa döndü cânım göz

sonrası işte malûm hikâye efendim

yaşımız geçmedi elbet

yaşımız hâlâ yaş üzüm rakıları gibi leziz

lâkin gördünüz ne elde ellik kaldı

ne de gözde fer

sokaklarında diken yetişmeyen bu gri şehirde

tam burada

şu yavru köpeğin başını okşayamıyor

ve bir kara deliğe benzeyen o güzel gözlerine

doya doya bakamıyorum bu sefer

sonrası sıtma

sonrası ağrı

sonrası keder

EL İŞİ

iki ters bir düz

bir alttan bir üstten

ileride lazım olur diyerekten

bir acının üstünü örtmek için örmüş beni annem

*Şiirler, Devrim Horlu'nun izniyle yayınlanmıştır.