CENGİZHAN KONUŞ

(1989, Kahramanmaraş - )

      

     İlk, orta ve lise öğrenimini Kahramanmaraş’ta tamamladı. Çukurova Üniversitesi Maliye Bölümü’nü yarıda bıraktı. Öğrenimine Cumhuriyet Üniversitesi Gazetecilik Bölümü’nde devam ediyor.

       Şiirleri ve öyküleri Ay Vakti, İtibar, Yedi İklim vb. gibi dergilerde yayımlandı / yayımlanıyor.

Yapıtları

Şiir Kitapları:

& Tarafsız Günler (2017, Profil Kitap, İst., 72 s.)

Şiirlerinden Seçmeler:

EVE DÖNSÜN TÜRKİYE

gün esmerliği öğretir Türkçe’nin çocuklarına

namazı kaçırmış mü’min kalplerin pişmanlığıdır akşam

renklerin uyumuna dikkat: sarıdan sonra yeşil yanar

trafik lambaları neyi anlatırsa anlatsın

hayat hız yaparak konuyu değiştirmektedir

parmak hesabına dayalı yaşanılan sevinç

kahreden bir gerçeği hatırlamak inandırıcı bir şey

yoksul evlerin fotoroman gecelerine yenilen kızlar

âşık olup durumu eşitlemekle meşgul

türk şiiri öldü sözüne itimat etmiyor romantikler

adını vermek istemeyen bir seyircidir şair burada

hüzün çok terli bir kelime kurumaya bırakılmış yaralar

melankoliye inanmakta bir ülke: şiirsokakta

telif ücretine karşı kaybetmekte iyi kitapların kahramanları

veresiye defterinin günü geçmiş halk ayakta kalmıştır vatan topraklarında

henüz uyuyan çocukların kalbi muhtıralarla uyandırılmakta

müthiş yorgun Türkiye evine dönmelidir

İÇİMİZDE YERYÜZÜ

hangi anlama çekersen çek hayatı

her şeye doksan dokuz kere başlayabilir insan

kendine sokuldukça

rengini bulan yaşamak

izafiyet teorisi nedir bilmeyen annelerin bağrında

İstanbul trafiğidir

alnımıza denk gelen apartman boşlukları

merdiven süpürüyor aydınlık odalara

yüzündeki makyaja inanıyor kadınlar

bu pazar yine tatil

ülkemiz çan seslerinden uyuyamıyor

devam ediyoruz, Allah fizik kurallarını alt üst eden bir Tekvin

tarih tekrardan ibaret, hepimiz öleceğiz

hızını alamayıp ağrıyan yerlerimize konan bu yaşamayı

neden üstüne alınır ki insan durmadan

ölü süsü verilmiş gölgemiz sabahları ezana denk gelsin

şimdi tam vaktinde adalet diye

gülün gölgesinde yüzümüzü ekşitiyoruz dünyaya karşı

boşluğu doldurulmamış bulmacalar çok kere sorulsun

duvarda acı çatlak, paslı çivinin ucu rendeleniyor ruhumuza

şarkıya çağıranlar nerede

suyu niye sesli düşünüyor çöl

savrulan çiçek, kuruyan dudak, gidilmemiş ülkeler

utanmasa yeryüzü içimizde uzayacak

İtibar, Sayı: 46

İKİ KERE GÜZELSİN

dağılan saçlarını merhametle anmaktayım

suyun kalbi yavaşlıyor sana sokulurken

kelimesi kelimesine neşeden yapılmışsın

gökdelenler bulutları kemiriyor

aldırma, dünya ikimiz için yeterince hür

bir kuşu tarif ederken çok kere gülümsüyorsun

böyle devam edersen bana geleceksin

çiğdem yükselince gözlerinde

sürgün, ki bir memlekettir, benim için geçerlidir

sabahın duvağını açık bırak, yüzün girsin

dalları budanan karaağaçlar rüzgârı içiyor

portakal bahçesine yaklaşıyor hurda yüklü kamyonlar

yaşamanın temel şartı telaştır diyor geçiştirilmiş günler

olsun, kalbim senin yağmuruna içeriden ilikli

mahcup ve çelimsizim

beni savun dünyanın huzurunda

cepheden uzaktayım

önümüzde kayda alınmamış şiirler, uzak yol atlıları

önümüzde çiçeğe büyük saksılar, yüksek duvarları cennetin

gülümseyeceksin

ve ben balçıktan yaratıldığına inanmayacağım

bil diye söylüyorum

bana bakarken iki kere güzelsin

SÖZ

şimdi neşide okuyacak vakitte değilim ben

çünkü vakitsiz terliyor kelimeler ağzımda

ve ölüm hırıltılı bir sese dönüşüyor boğazımda

kalbimden tenha bir yer yok benim için

uzun susuşlar süpürüyor yüzümü

bazen bir şarkıdan koparıyorum kendimi ansızın

ansızın sert bir rüzgâr değiyor korunaklı yalnızlığıma

işte o zaman üşüyorum

koltuk altıma termometre koyuyor dünya

üstüme kapattığım kapılardan tekrar geçebilmek için

marşlar ilikliyorum dudaklarıma

sessizliğimi böyle kandırabiliyorum ancak

oysa sessizlik ağlayan bir kadının

gövdesindeki darp izlerini lanetlemesiydi

hatırlıyorum

henüz çocukken

uçabilirim diye düşünüyordum

göğü durdurup kuş sürüsü ektim bulutlara

düştüğümde farkına vardım

güvercinlerin öptüğü kanatlarımdan başlamıştım yorulmaya.

çürümekle itham edilen bedenimi gömmek için

mezar kazıcıların kirli ellerine yalvarıyorum

karanlığı yıldıracak sözler söylüyorum onlara

gölgem bir servinin altında uzasın istiyorum

çünkü gölgem anlaşılabilir kılıyor beni

kadınlardan saklayarak öptüğüm güller azarlıyor ellerimi

beni toprağa yatırıp ölçümü alıyorlar

bakın ne kadar insanım!

zamandan sıkılıp saate bakıyorum

ne büyük bir yanılgı

ayağımın altında uçurtmanın düştüğü boşluk

söz veriyorum

düşerken gökdelenleri ıskalamayacağım bu kez.

TARAFSIZ GÜNLER

yağmur, inanmadığı yeryüzüne yağabiliyorken hâlâ

göğün bir halk tarafından hırpalandığını gördüm

adı kara tahtaya bir kere yazılmamış sabahları uyandırdım

yüzünü denemek için içini aynaya döndü keder

acemiydim yurda kesin dönüş yaparken

yanlışlıkla kendimi vurdum

yine elimi tuttu merhamet, yine omzumda iki çeşit kuş

bütün bunlar olurken yenilebilirdim elbet

tarihi ağzına kadar insan fotoğraflarıyla doldurdum

utanırken gülüşü kızaran kızlara çarpan şarkıların yerine

annemin kızlık soyadından giriş yaptım dünyaya

uzun uzun ellerime bakıp kendime yeniden seslendim

ölü numarası yapıyordu benim mahallemde vatanın ara sokakları

inkılâbın yapıldığı günlerde zeynep okulun en güzel kızıydı

sesi ıhlamur gibiydi, toprağa yakın bir şeydi

çocuktum mevlit okunan cenaze evlerinin yanından geçerken ürktüm

cebimde güvercinlerle girdim slogan atılan meydanlara

ne tuhaf, bazı günler pazartesinin etiketi çoktan yırtılmıştı

ıslanmaya nereden başlamışsa yer kabuğu

etimde önce orası üşüdü

geç kaldığım bütün ziller hatırına olaysız dağıldım okul bahçesinden

eylem planlarında gündeme alınmayan şıkkı oynadı kalbim

ön saflarda çarpışan hep yerlilerdi ve hep serçeler

karanlığın birden bastığı ülkelerin alnını örttü güneş

bir zenciydim ve telefonlara mehdinin sesiyle çıktım

insan içine karışırken hep yalnızdım kasıt aramadım bunda

müziği değiştirip çiçeği savaşın ortasında tek başına bıraktım

vakit mukaddes bir işçilik, taht kavgasında ömrün her günü

hücresinde ölü bulundu tarafsız kalan günler