doğduğumda resmim yoktu, anlaşılan
başkasının fotoğrafında arayacaktım
tombul tombul isyanımı
ben en çok anneme benzerim
bir başka yüz kandırır beni
alın terimdir gözleri ve gözlerinde
her şeyin adresine koşarım
bittiğini bildiğim yaşamda
kalabalık cehennemler sallanır içimde
cambazlığım bile acımı düşüremez
genişledikçe gecelerim
oysa ki, doğduğumda kansızdı
karanlıklar
ben en çok anneme benzerim
yetimliğimi devraldığım yerdir o
çocuklarıma miras bırakmayacağım
bu yüzden
bir gece kendime zaman açtım
hiç bir şey bilmediğim kundağımda
hoş gelmişim sorsalar
saat, gecenin bir yüzü
öbür yüzümde kalmışım
inanmadılar
ben en çok anneme benzerim
çünkü, annelerindir yüzleri
çocukların
Maksut Koto
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder