YAĞMURUN ALTINDA / MELİH CEVDET ANDAY

YAĞMURUN ALTINDA

Yirminci yüzyılı yaşadım

Ertelenmiş bir yüzyıldı bu

Yıkık bir sur yazgımızın uydusu

Bekletir ömrü yürüyen ayla birlikte

Bırakmaz günün adını koyalım.

Yanıtsız bir yaşamdı erdemimiz

Herkes içindi ve kimse içindi

Okunmamış bir yazı, umudu doyuran,

Duaları düşünmek neye yarar

Kurgular tutuşturdu bacalardan.

Yirminci yüzyılı taşıdım

Tedirginliğimizin zorbalığıdır sanrılar

Ve tohumun beklenmedik gürültüsüyle

Çıplak su gibi yinelenir zaman

Gökyüzünde usumuzun dirliği.

Aklın başarısızlığa uğradığı içtenlik

Bir şive gibidir insan, ey öldürülmüş insan

Bilinmeyen bir hayvana özgü bir ses gibi

Sabırsız testi, hep dolar gibi olan

Her şeyin sese dönüşeceği bilinemez ki!

Bilip de diyenimiz yok.

Yirminci yüzyılı yaşadım

Parlak suyunda boğulmuş sahipsiz

İnsan yeryüzünde durur, bulutlar

Bulutlar düşümüzde doludizgin

Soylu bir çılgınlıktı gündemimiz.

Ellerinde oyuk gözlü idoller

Yüreğimin yalanını besler üç güzel

Bir dağın tepesinde buldum üç güzeli

Ama ses yok, sessizlik yok, önce erte yok.

Bir mezar gördüm içinde kimse yok.

Yirminci yüzyılı taşıdım

Golgota’ ya dirilemem ki,

Taşlar arasında yabanıl erinç

Ölümü diriltiyorduk hep

Yaşam tabular arasında bir esinti.

Mevsimler kurgularla oyaladı bizi

Tarlaya bırakılmış bir at gibi

Bağlı, yalnız ve özgür,

Umudumuz sabrın tutamadığı ırmak

Umutsuzluğumuz insan kalmak içindi.

Yirminci yüzyılı yaşadım

Dingin karşıtlıkların adını bulmalı

Sel gibi kuruyor yaşlılık, gençlik

Sanki melekleri gördük uzun saçları

Tanrının unutkan kuzgunu idik.

Nasıl unuturum ey doğa

Bana bir diyeceğin vardı, kalakaldım,

Vaktim yetmedi, ölüm kalım,

Bütün yüzyılları yaşadım

Vaktim yetmedi anlamaya.

Yirminci yüzyılı taşıdım

Atalardan kalma huysuzluk

Kuşku, yeryüzü deliliği,

Kıralımız doğuştan yarım

Âmâ tanrımız Ara Ara idi.

Yaşayamadım yirminci yüzyılı

Kim yaşadı ki kendi yüzyılını

Akarsuyun dilinden sezenimiz yok

Orpheus’ tan sonra ben geldim

Giz dönüp baktığımız yerde kaldı.

Görüp de bilenimiz yok.

Ah acımasızdır uykusuz soru

Delice zeytin yerdi atamız Homeros

Biz yemezdik, aşılı zeytindi bizimki

Suskun arpa, uyur uyanık harlı toprak

Ama yüzyılımız hamdı, delice idi.

Yirminci yüzyılı yaşadık

O çağa bu çağa gömüldük

Bir şey var, susar, bakar durur

Ölümün soluduğu denizle varolan

Gökyüzünden başka çağ yoktur.

Oysa ne çok geçmiş var, ne çok zaman

Ne çok gelecek, ne az zaman

Benzerlikle karşılaştık, susalım,

Kapalı bir avuçtur sözcük

Neden açıp da sormak ister insan?

Sorup da dönenimiz yok.

Hiçbir yüzyılı yaşamadım

Tüy kuşun ruhudur, ses teni

Hep anlar gibi oldum duvara vuran güneşi

Nesne ve bilinç birdir, çağ atlattı beni

Bir hoş bilmece içinde yaşadım.

Dingin ol ruhum, belki uzaklarda

Bir yerde nicedir ilk dizeleri

Yaratılıyor acıklı destanımızın

Çağlar sonra hayranlıkla okunmak için

Belki benzer umursamazlığımız kahramanlığa.

Kalk dostum ormana gidelim

Geyik sesleri içine çökelim

Yeniden doğuş, kıvanç, uyum

Kurgular bir yana, biz bir yana

İlk kez düşünmeden görelim

Martılar gibi yağmurun altında.

“Yağmurun Altında” adlı kitabından

Melih Cevdet Anday