MÜRSEL SÖNMEZ

(1963, Ordu - )

       1972 yılından bu yana İstanbul’da yaşıyor. Çeşitli edebiyat dergilerinin kuruluş ve oluşumlarında bulundu. Altısı şiir dördü nesir olmak üzere yayımlanmış on kitabı bulunuyor. 2000 yılından bu yana çıkmakta olan birnokta edebiyat dergisinin Genel Yayın Yönetmenliğini yapıyor. Ayrıca, her hafta yayımlanan İstanbul Ticaret Odası gazetesindeki köşesinde, şiir kokulu yazılarıyla okurlarıyla buluşuyor.

       Şiirleri ve yazıları Düş Çınarı, İstanbul Birnokta vb. gibi dergilerde yayımlandı.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Cüzler (1989)

& Göz Aydınlığı (1993)

& Epitaf (1995)

& Tütün Küfesi (2001)

& Güvercin Ağacı (2003)

& Külçe (2004)

& Üzüm Meseli (2014, Birnokta Kitaplığı, İst.)

      Deneme Kitapları:

& Dar Vakit Günleri (1999)

& Su Terazisi (2000)

& Yüz Akı (2007, Bir Nokta)

& Ticaret ve Hayat (2010)

Şiirlerinden Seçmeler:

BİR TEK O

ben nerede bitiyorum, sen nerede başlıyorsun belli değil

bir deniziz, başucunda kıpkırmızı bir güneş

ayrılınca nereye gidiyoruz, kavuşunca nereye belli değil

nereye uçar, nereye konar belli değil ellerimiz

uzaklığı dokuyoruz zamanın tezgâhında

son ilmekle beliriyor kavuşunca desenimiz

döllenmiş çiçek gibiyiz güneşini bulan dünya

sanki gülen yüzlerde bahar hep biziz

sen; ben, ben; sen, olduğumuzu unutunca ayrılık

ayrılık ve kavuşmayı unutunca biriz

biriz, varsın solumuzda rakamlar olursa olsun

sağımızdan hiçbir zaman gölge bile geçmemiş

çoğul eklerinin olmadığı dildeniz

kendimizden başka asla yere düşmez gölgemiz

ayrı ayrı yollarda yürüsek de

aynı evde kendimizi bekliyoruz kendimiz

ne güzel! evimizin duvarları aynadır

o aynadan bu aynaya gider gider geliriz

ben sen biter o halde

o aşikâr sırrı ölürüz söylemeyiz

rüzgârla perdelerde salınsa da resmimiz

resmimizin zarfında gizli durur ismimiz

ne ben varım ne de sen med cezir sularında

şaka yapıp duruyor, o tek, o muzip deniz

GÜN DÜŞÜ

O bir gün için bunca düşü

A benim yabançileğim! Gözümün nuru

O gün anılar kadar derin, hayaller kadar büyük

Şu dünya ne kadar yalansa, o kadar gerçek bir gündür

O gün, güneşle bir kuşlar pencereye konmuş

Çay demlenmiştir, sabahla bir

Vaktidir, bedeni ruhun rüzgarına bırakmanın

Yaşıyor olmanın çiçek açma vaktidir

O gün, a gülmenin papatyacasını su gibi konuşan!

Zamanda kaybolacağız, çarçabuk zamanla bir

Bir nehir alıp götürecek bizi dağlar arasından

Bir denize; bir biz, bir kayık, bir Allah!

O gün ki düzedüz, güpegündüz bir gündür

Bildiğimiz, düşlediğimiz, köşesiz bir gün

Güneşi bir adam boyu yakın, denizi o kadar derin

A benim insan gülüm, o gün bu gündür

SEN DROM

Radyoda ikimizin de sevdiği bir şarkı çalıyor

Bir yerlerde radyoyu mu açtın acaba

Cemre düşüyor içime bu kış kıyamette

Sokağımdan mı geçtin ne

Takılıp kalıyor bakışlarım bir yere

Aynaya mı bakıyorsun orada

En sıcak ceplerime sokuyorum ellerimi

Ellerin üşümüş olmasın

Sensizlikten yararlanıp çığ gibi iniyor zaman

Saate mi bakıyorsun acaba

Göz kapaklarım ağırlaşıyor kurşun gibi

Uykun mu gelmiştir şimdi

Nasıl da acıktım birden

Sen neden yemek yemedin

Öğlen oldu gün karanlık

Belli ki uyanamadın

Dışarıdan kuş cıvıltıları geliyor

Ne diyorsun bakayım sen

Issız gökte bir bulutçuk, oradan oraya göçen

Bu sen misin gerçek dışı, gerçeğin şehrinden geçen

YİRMİDOKUZUNCU KAPI

Asıl şimdi başlıyor hikaye, asıl şimdi

Bir yanda şavkı ayın ve bir yanda kendisi

Bir ayrılık bin aynılık var aramızda

Donakalmış her şey, takvimler yanmış

Akan zamansa uyuyan külkedisi

Ve biliyor musun dokuzun yaptığını

Değirmi bir yirmiyle birlik olup

Gelinciği kanattığını

Günlerin yokuş yukarı tıknefes

Gecelerin simsiyah zakkum tarlası olduğunu

Yas tutan karalar bağlayan bir anne gibi zaman

Kanla karışık sütle besliyor bizi

Bir kez daha doğrulanırsa gecenin gündüze gebe olduğu

Belki de sabaha çıkaracak,

El değmemiş bir sonsuza değdirecek ellerimizi

Sen şimdi bunlara bakma yürü

Otuz, otuz bir, otuz iki ve daha nicesi serilsin ayaklarına

Sümbüller senin için dökülsün salkım saçak

Biriksin pencerende serenat için güller

Yağmurlar sana baksın camında ağlayarak

Sönmesin ışığı hiç, o çifte mücevherin

Kalsın kumda o izler ağırlığınca derin

Ah! O küçücük halı, ruhunun seccadesi

Göl gölgesi gibi dursun vücudun çöllerinde

Ömrüne yemin olsun zafer olsun seferin

Bir yanda şavkı ayın öbür yanda kendisi

Can ve beden bir yerde, ayrılıksa kelime

Bir kelime ne bağlar, neyi çözer, ne yazar

Kavuşmaktır aynada ayrılıkların aksi

İstanbul Birnokta, Sayı: 121, Şubat 2012