YAKUP’U BEN ÇAĞIRDIM / ÖMER TURAN

-Engin Turgut'a-

yakup’u ben çağırdım edip ağbi

gelince ortaya çilingir sofrası, yeşil zeytin

ve kalp ağrısı. zamanla geçer dediklerinden

yaralı kurbağaları konuşacağız, istanbul’u ve seni

sirkeci’den binecek trene

kestaneci halil’den bir kese sıcak cebine

müzik ve kuşlardan tören alayları yok

sade, eksiksiz geliyor yakup

gül çürüğü bir gömlek, üç diş acı ve hiçbiri

gerisi bildiğin hikaye edip ağbi

yakup gelince edip ağbi

elma kokulu fotoğraflar çektireceğiz

amasya hatırası. oradan mardin’e bakar gibi süryani

rahatını kaçırdığımız karıncalara üzüleceğiz

bir çiçeğin yürüdüğüne, bir evin bir eve taşındığına

meselâ edip ağbi, iyi şeylere inanacağız

yaz geliyor, kapı önleri unutkan olur

geçmiş zaman yağmurlarını eskite eskite sırtımızda

bir bozkırı boydan boya düşüneceğiz

yakup’u ben çağırdım edip ağbi

birazdan iner, birazdan yüzü avluda

öyle uzun bir şiir gibi değil üstelik

uzak beyaz, kısık mavi bir coğrafyadan

içimizden biri gibi yani, girer kapıdan

sonra sokağın dili sonra uzun boylu bir şarkı

seyyan hanım bir kadeh daha koyuyor masaya

yakup gelecek. -o gözler bana eskisinden yabancı-

akşamcılar, mahrem yalanları ve mahalleli üç beş kedi daha

kimse kimseyi kırmayacak edip ağbi

bir meleğin ağzından su içer gibi şiirler okuyacağız

ve akşam trenlerine bineceğiz, kentler boşalınca

yine sabah yine dilimizde rakı kiri

yakup’u ben çağırdım edip ağbi

gelince ortaya çilingir sofrası, yeşil zeytin

ve bir cep kestane. zaman da geçiyor dediklerinden

“Dünyanın İlk Sabahı” adlı kitabından

Ömer Turan