(1922,
Hoştülbent Köyü, Göle / Ardahan – 1996, Ankara)
Asıl adı Fermani Kızılateş’tir. İlkokulu köyünde okudu. Küçük yaşlarda
türkü ve şiire ilgi duymaya başladı. Özellikle yörede Sofu Emmi olarak bilinen
Cemşit Kızılateş (1886-1984) ve Celal Oğlan adıyla anılan Celal Kızılateş
(1918-1959) adlı amcalarının desteğiyle türkü ve şiire ilişkin bilgisini
geliştirdi. Aynı dönemlerde kaval ve bazı çalgıları çalmayı öğrendi.
Köroğlu, Aşık Kerem, Aşık Garip, Sürmeli Bey gibi hikayelerin Kuzeydoğu
Anadolu aşıklık geleneğindeki çeşitlemelerin çoğunu bilen sayılı aşıklardan
biridir. Köroğlu’nun 7 kolunu bildiğinden bugüne aktarılması konusunda önemli
bir kaynak sayılmaktadır.
Yöresindeki birçok türkünün arşivlere aktarılmasına katkıda bulunan
Ferman Baba'nın şiirleri de çeşitli sanatçılar tarafından bestelendi ve
yorumlandı.
Ferman Baba, uzun yıllar bir devlet kurumda çalıştıktan sonra emekli
oldu. Ankara’da öldü ve orada toprağa verildi.
Kaynaklar:
Şiirlerinden
Seçmeler:
AĞ
GELİN
Yol üstü uğradım ben bir geline
Dedim neden akar terin ağ gelin
Nazar ettim ince kemer beline
Dedim çık meydana görün ağ gelin
Gel gelin seninle yiyip içelim
Konup konup yaylalara göçelim
Aşk uğruna candan serden geçelim
Dedim cennet olsun yerin ağ gelin
Gönül aşk yükünü çeker götürür
Seni saran yiğit aklın yitirir
Döner döner yolun suya getirir
Dedim suyun sonu derin ağ gelin
Çiğdem çiçek bitsin gezdiğin yerde
Seni seven yiğit kim bilir nerde
Bu Ferman Baba’yı düşürdün derde
Dedim bini değer birin ağ gelin
ALIŞTIM
Dolaştım gurbetin bunca yolunu
Yollar bana ben yollara alıştım
Hiç hakir görmedim Allah kulunu
Kullar bana ben kullara alıştım
Yoksulluktur elim kolum bağlayan
Hasretliktir ciğerimi dağlayan
Akıp akıp gözlerimden çağlayan
Seller bana ben sellere alıştım
Gurbet elde yağlı çörek yiyemem
Kutnu kumaş esvaplarım giyemem
Dil ucuyla ben rahatım diyemem
Diller bana ben dillere alıştım
Kuru soğan olsun ekmeğim aşım
Dertlerden kurtulsun çileli başım
Ferman Baba eller benim yoldaşım
Eller bana ben ellere alıştım
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder