Orçun
Ünal, Dekadans
ve Ölüm (2014, Raskol’un Baltası: 012, Öykü: 004, İst., 132 s.; Kitap tasarımı:
Ömer Ozan Erdoğan, Editör: Ali Özgür Özkarcı)
“İç
organlarına kadar donmuş bu hayvanın karnının içinde küçük, yumuşak ve kaygan
şeyler var. Birini tiksintiyle kavrayıp karnından dışarı çıkarıyorum: Doğmak
için can atan bir yavru. Feneri alıp ölü yavruyu yakından inceliyorum. Bütün
uzuvları oluşmuş. Kapalı gözleri, siyah burnu ve küçücük patileriyle hâlâ
yaşıyormuş gibi duruyor. Bütün aradığım bu muydu? Elimi tekrar kurdun karnına
sokup aslında aramadığım bir şeyi arıyorum. Tostoparlak duran diğer yavrulara
dokunuyorum.
Dört
haneli bir köy, rüyada görülen atlıların, karla birlikte kendisini yok etmeye
gelmesini bekliyor... Bir profesör, üniversite binasının sessizliği içinde kendisi
ile yıllanmış eşyalar arasında bir fark görmüyor... Robin Hood ruhlu bir hikâye
satıcısı, hikâye yoksunluğu çeken insanlara, başka insanlardan aldığı hikâyeleri
satıyor... Abu Mihran, herkesten birkaç kat daha iri bir diktatör ve üstünde
artık çocuk kalmayan diktatörlüğünde yaşıyor... Ölümü icat eden insanlar... Abisinden
çaldığı karısının intiharıyla hesaplaşan yaşlı bir adam... Her biri sorularla
dolu karakterler, öyküler. Güncelin gerçek sorunlarına fantastik öğeler katarak
cevap arayan bir ilk kitap. 83 doğumlu Orçun Ünal, 2006 ve 2013 arasında
öldüğünü ve bu öyküleri "in morte" yazdığını söylüyor.”
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder