ÖZGÜR BALLI

(1977 - )

      Şiirleri Aşkar, Diri Ozanlar Derneği, Heves, Karagöz, Mahalle Mektebi vb. gibi dergilerde yayımlandı.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Siyah Martı

& İronika (2012, Ebabil Yayıncılık, Ank., 48 s.)

& Ben Seni Sonra Ararım (2016, Ebabil Yayıncılık, Ank., 86 s.)

Şiirlerinden Seçmeler:

ANIM-SA

Merhaba geceye dönen gün

Usul açan çiçek

Annesinin kızdığı çocuk

Bir şiire böyle başlanmaz kızarlar sana

Oysa bir kırgınlık hikayesi var anlatmak istediğim

Eski zamanlardan kalma uhu kokulu

Kaçık çorap, el bezi, çokça naftalin

Adını bu saatte anıyorum kızma anne

Benim ömrümün yarısı kalanının yarısı ve

Geriye ne kaldıysa işte

Sayende.

Ne haber uçan kuş

Biliyor musun bütün martıları siyah bu kentin

Güneşe doğru

Ne haber gazete satan çocuk

Kalmadınız gerçi şimdi sokaklarda

Şimdi sokaklarda

Bağıran gençler okullu

Hep bir şeylere karşı onlar

Elleri havada

El ele olabilseler keşke

Çiçek zamanlarından bu yana, çiçeklerden geriye

Ne kaldıysa işte

Sayende.

Hoşçakal yarınım

Doğmamış kızım

İsimsizim

Bir şiir böyle mi bitmeli soruyorum size

Ben her yerinde hayatın

Zorla yana eğik başım

Gülümsüyorum foto şipşağın karşısında

Vesikalık fotoğraflar yalan söyler

Ve hep bir hüzün saklar aslında çoğu

Çeksin fotoğrafımı şimdi burda hayat

Geriye bir anım kalsın

Çocukluğumdan

Büyüyorum.

İÇ İM İZ

içimiz diyorum evet ikimizin yerine

atlara su veriyorum yok artık daha neler

ayna, esrik, medcezir, aşk; tüm klişelere

düşüyorum hala kafiye gözetiyorum

sonra zbam diye böyle yumruklar yumruklar

bir rüyaya yanlış girmişim kimse uyandırmıyor

sıradaki parça mekanik yalnızlıklar için.

oysa sana içimizden söz edecektim

tren vapurlarından, otobüs uçaklarından

kafamın karışıklığından söz edecektim

saatlerin neye göre ayarlandığından

içimde ölen biri var diyen o sert sesli adamdan

şu şarkı boşiçimi delmeseydi eğer.

"olasılık hesabı"na bir de böyle bak.

sana içimizden söz etmek için

ben çok şiir okudum bunları yazdım

içimizin anlamadığı o köprüde o kilit

o yeşil ejderhalar fotoğraf çekinmek için

kalesi fethedilmiş masaldan şehirler var

ben o surları çok çaldım kimse açmadı.

sesimi çok kısmışım bir türlü kaynamadı.

içimizi diyorum bizi ayırmasınlar

ping ve pong olarak yaşam ve ölüm

oturma iznin var ben çok çalışmalıyım

oturmama izin yok çok sivri dağbaşları

sabahları traş olmak ve yere sakız atmayınız

saçlarımı uzatıyorum sana hiç yetişmiyor.

KAPAT KAPILARI GECE GİRMESİN

Kapat kapıları gece girmesin

Seninle kimsesizliğimin arasına

Bir demiryolunun uzadığı kadar,

Uza içime.

Kıvrıl.

Trensiz bir demiryolu kadar

İşlevsiz şimdi ellerim

Ellerim soğuk

En az raylar kadar.

Kapat kapıları gece girmesin,

Korkuluklar dışarıda

Yalnız kalmasın.

Bir yerlerde birleşeceğimiz yalan

Vazgeç, sessizce git

Kimse bilmesin.

Kimse bilmesin beni sevmediğini

Bekçi uyuyor

Bir yolcu arada yakıyor sigarasını

Ensesi üşüyor

Bunun bize faydası yok

Tren gelmiyor bizim şehrimize

Gelmesin.

Kapat kapıları gece girmesin

Işığa tutsak kelebekler

Ne kadar özgür

Sessiz ve davetsiz gelen ölüm

Uzak olsun senden

Ölüm gelmesin

Saçlarının yüzüne davetsiz düşüşü

Uza içime, alnına perçem

İstasyon büfecileri

İşsiz kalmasın

bizim şehrimize tren gelmesin

sen git, ellerim soğuk

raylar bilmesin.

Ellerim demiryolu

Sensizliğim tren

Kalbime doğru

Uza içime

Giderken ardından bıraktığın yolcu

Korkuluk artık bu şehre

Kuşlar gelmesin.

SİYAH MARTI

bir imge düşerse içine,

siyah bir martının peşine takılırsan,

düşlerinden kumral bir kız geçerse,

ve yanındayken bile,

uzaksan sevgiline,

ellerin yaşlanıyorsa senin dışında,

bir şairi tanıyorsan kendi evinde,

özgürsen…

sadece ölebilmek için bile,

yaşamış olması gerekir insanın.

bu yüzden ölen bebekler bile şanslıdır

ki onlar kısacık yaşamlarına

ne düşler sığdırırlar kimbilir

ağızlarında anne tadıyla.

ve şimdi oturmuş masa başında

bir bardak suda dalgalar yaratıyorum

parmaklarımla,

suya dokunmak sana dokunmaktır aslında.

kabullenmek seni, kabullenmek sevgili,

orada olduğunu ve beni sevmediğini bilerek,

beklemek, avuçlarına bir geminin demirleyişini.

varlığın yüzümde kolonya ferahlığı

yokluğunu tariflemişti ahmed arif

uzun yıllar önce,

ve nicedir o mısralar içimde

ve nicedir özlediğim görmediğim, özlediğim, gözlerini,

“yokluğun cehennemin öbür adıdır

üşüyorum kapama gözlerini”

üşüyorsam ve bebek ellerinin kokusu

içimdeyse hala

ve bir imge düştüğünde içime

aklımda siyah martının çığlıkları

ben takılıp gidiyorsam bu şehirden

düşlerimden kumral bir kız geçiyorsa

her gün yeniden özgürsem

ve bu değiştirmiyorsa hiçbir şeyi

söyle bana;

çocukluğum mu daha güzeldi

yoksa annem mi…

söyle bana;

her gün yeniden koşacaksam umuda

ve akşam yatağımı ıslatacaksam

gözyaşlarımla

söyle bana nedir geçmişi şimdiden ayıran

aklımdan çıkaramadığım

kumral gözlerin mi…

TOPLANTI TUTANAKLARI

mola yerlerinde duruyor ve çayı çok içiyordu

sadece bu bile onu iyi birisi yapabilir

filler vardı, mola yeri marketlerinde

her şey camdandı, çabuk kırılıyordu

camdan bir fil sürüsü böyle büyükten küçüğe

içlerinden birinin kırılması bekleniyordu

-aşılması beklenilen şiir bir türlü aşılamıyordu-

içinde filler, çimenlik yoktu içi bozkır mola yerlerinde

mola yerlerinde her şey bir liraydı

çay, tuvalet, kalem piller, uyumak için yastık

çünkü her şey hiçkimsenin anlayacağı kadar basittir.

bu adamın bu toplantıda ne işi var allahım

yarısı ingilizce olan saçma sapan diyaloglarda

kalabalık olmak için tek kişi yetiyordu

-“you are the man” adamım-

bana mı dediniz bayım, bayım deyince atay

aklımdan geçenleri şimdi suratınıza çat diye

müdürüm şakasına gülününce kendini iyi hissediyordu

-“you are a shining star”-

soyunmaya bile artık telefonlardan

masanın üstünde aksesuarlar:

sigara, çakmak, araba anahtarı, telefon/lar,

adamın telefonunun tuşları silinmişti ve zaten

hiç mesaj atmıyordu, atardı bir zamanlar

canım.oğlum.seni.çok. seviyorum.affet.ne.olur

boşluk yerine sayılmayan noktalar

bir tşn basmaması gibi sinir bozucu, şimdilik yeter

adamın otobüsü az sonra kalkıyordu.

düşünsenize yozgat diye bir yer var

orada yaşayan insanlar orada bir kitapçı

o kitapçıda sevdiği şairin kitaplarına bakan kız

böyle böyle yaşayıp giden binlerce insan var

bilecik var mesela, deliilyas var, deliilyas diye bir yer

saçlarını kırmızıya boyamaya cesaretli kadınlar

hala duvarlarına şarkıcı posterleri asan

hala bir umut, ne garip değil mi allahım

otobüs yozgat üstünden sivas’a gidiyordu.

yol bitmek bilmiyordu, toplantı bitmek bilmiyordu

ben bir adam düşlüyordum adam oluyordu

ben seni düşlüyordum sen olmuyordun

bir tuhaflık yok muydu allahım, yoktu.

dolu silahla rus ruleti oynayasım var senden korkuyorum

rusça bilmiyorum, korkuyorum rus deyince duj diyenlerden

saçlarını kestirmeye karar vermenden, saçlarımın dökülmesinden

saçlarının bu toplantı tutanağına girme ihtimalinden.

çay, kahve, meşrubat, kek ya da poğaca, ne alırsınız

adam hiçbirini istemiyordu.

biz bir takımız arkadaşlar, tek misyon, tek vizyon

satışları biraz daha nasıl arttırabiliriz

size güveniyorum arkadaşlar, -nasıl da yalan-

bir sonraki toplantının tarihini not alalım, tarih affetsin

ben sizi hiç dinlemedim bayım, atay affetsin

akşama bir yemek yiyelim motive olalım

adam bozkırı yarıp evine gitsin

adam oğluna sarılsın , baba sana yeni bir telefon alalım

yarın ben size bu şiiri maille

şiirimi sizin derginizde görmek ve görüşleriniz kıymetli

geçmiş olsun kaptan, sağolun güle güle.