ABDÜLKADİR BULUT

(23 Nisan 1943, Akine Köyü, Anamur / İçel – 8 Ağustos 1985, Anamur / İçel)

       Anamur Ortaokulu (1977) ve Akşehir İlköğretmen Okulu’nu bitirdi (1961).  Anamur, Kırıkhan ve İstanbul’da öğretmenlik yaptı (1961-1966). Politik nedenlerle bakanlık emrine alınması üzerine bir süre mesleğinden uzak kaldı. Göreve iadesi için Danıştay’da dava açtı ve üç yıl sonra tekrar öğretmenliğe döndü. Anamur’da geçirdiği trafik kazasında yaşamını yitirdi.

       İlk şiirleri 1960 yılında “Varlık” dergisinde yayınlandı. 1960 yılından itibaren şiirleri ve yazıları Dost, Elif, Forum, Milliyet Çocuk, Milliyet Sanat, Sanat Emeği, Soyut, Şölen, Türk Dili, Varlık, Yarın, Yazko Edebiyat, Yeditepe, Yusufçuk dergilerinde yayımlandı.

       Şairin adını yaşatmak adına Çağdaş Şair ve Yazarlar Derneği 2011 yılından itibaren “Abdülkadir Bulut Şiir Yarışması” düzenlemeye başlamıştır.

Ödülleri: Milliyet Sanat dergisinin açtığı 1974 yılının En Başarılı Genç Şairi yarışmasında ödül aldı.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Sen Tek Başına Değilsin (1976, Yonga, İst.)

& Acılar Yurdumdur (1981, Yazko Yayınları, İst., 60 s.)

& Yakımlar (1982, Yeni Türkü Şiir Yayınları, İst., 64 s.; Desenler: Cihat Aral)

& Gözyaşları da Çiçek Açar (1983, Yazko Yayınları, İst., 60 s.)

& Sen Tek Başına Değilsin II (1984, Yazko Yayınları, İst.)

& Yurdumun Şiir Defteri (1985, Yeni Türkü Şiir Yayınları, İst.)

& Ülkemin Şiir Atlası (Bütün Şiirleri; “Direniş Günleri” ve Ülkemin Şiir Atlası” adlı yayınlanmamış iki kitabıyla; 1986, Can Yayınları, İst., 288 s.)

      Çocuk Kitapları:

& Kahveci Güzeli (Çocuk şiirleri; 1980, Can Yayınları, Arkadaş Kitaplar, İst.)

& Üveyikler Göçerken (1981, Remzi Kitabevi, İst.)

& Sakar Tay (1983)

       Hakkında Yazılan Kitaplar:

& F. Saadet Bilir-Ali F. Bilir, Abdülkadir Bulut, “Kasabalı Lorca” (Yaşamöyküsü, Şiir, Yazı, Söyleşi ve Mektupları...) (2010, E Yayınları, İst., 344 s.)

& F. Saadet Bilir-Ali F. Bilir, Abdülkadir Bulut’a Sevgi Sözleri (2010, E Yayınları, İst., 453 s.)

Kaynaklar:

A  Tanzimat’tan Bugüne Edebiyatçılar Ansiklopedisi Cilt I / 2001, Yapı Kredi Kültür Sanat Yayıncılık, İst. / s: 202

Hakkında Yazılan Yazılardan Alıntılar:

/  “Abdülkadir Bulut, yapıtlarını öteden beri ilgiliyle izlediğim bir şair. Her şeyi bir türkü kıvamında, bir türkü tadında eritiyor. Yerel görünümlere durumlara dayanıyor. Ordan soylu imgeler yaratıyor… Kasabalı bir Lorca. Her şiirinde şiir var…”

Cemal Süreya

/  “Abdülkadir Bulut yaşamıyla halktan biriydi. Toroslar’ dan bir “Yörük” olduğunu ne özel yaşamında, ne de şiirinde unutmuştur. İşte bu nedenle Abdülkadir “herkes”tir ve şiirleri de “herkesleşmiş”tir. Bu, halk ozanlarına özgü nitelik, doğal olarak, onun şiirlerini çoğullaştırmış, “biz”leştirmiş, bu şiirlere bulaşıcı bir etki gücü kazandırmıştır…

       Son kitabı “Yurdumun Şiir Defteri” bu sözlerimi kanıtlayacak bütün dilsel, biçimsel ve yapısal niteliklere sahip yüksek düzeyde bir kitaptır. Bu nedenle, saçma bir kazayla gelen ölümü, yükselen bir şiiri sırtından hançerledi.”

Özdemir İnce

/  “Abdülkadir Bulut şiir mirasını, günümüzün geç ozanı, satır satır, dize dize, sözcük sözcük okuyup üzerinde düşünmeli, bu şiirin tadına varmaya çalışmalıdır.

      Şiir severler yitirdikleri şiir tatlarını bu şiirlerle yeniden kazanacaklarını, sözün kaybolan ağırlığını Abdülkadir Bulut’ un dizilerinde yeniden bulacaklarını bilmelidirler.”

Ataol Behramoğlu

Şiirlerinden Seçmeler:

AV ÜLKESİ

1- Bir kaçak öldürüm

Yorgun atlar soluyordu akşamda

Ürküterek bir nice beyazlığı

Ve değiştirmeden korkularını

Hiç benzemediler birbirlerine

Al üstünde bir morda durdular

Maraş bilinmiyordu çünkü

Çünkü Maraş yoktu önceleri

Ve o atların dudakları

Bir güney denizine uzanıyordu

Bakarken hep ölü bir sansara

Hiç durmadan

Yani bir nisanı güzellediler

Uzun başlarıyla bir yerde

Belki de ilk kez savaşlarsız

Döndüler soğuk yerlerine haritaların

O bunaltılardan çok sonra

Ağıtlarına bir kılıç bularak

Hem o güzlerin anıtlarında

Onlar bir kaçak öldürümdü

Vuruşunca yüzlerine ürpertileri

Sığınaklar buldular öykülerinden

Salt bir gök durağına inen

“Sen Tek Başına Değilsin” adlı kitabından

BİR UZUN KUZGUN

Bir bozuk ikindidir kuzgunum

Antikacı yüzleriyle surlarımda

Göğsüme cumhuriyetler bulur bazen

Dedemin bile hiç görmediği

Yıkık bir gölgeyle kararsız

Daha çok intiharlanır

Ya da çoğalır soluğumla

Büyüterek gözlerini ve avını

İstemler o uzun dönüşünü

Belki de denizini sevmekten

Tanımlar yıkıntılarını

Saygılanır o benim korkularıma

Islak bir tayın uzun başıyla

İmgeler hep unutulan yasalarını

Van Gogh’un eylüllerinde

İlk kez bir cumartesi yüzü

Benim güney kentlerimi ansıtan

Ellerimle

“Sen Tek Başına Değilsin” adlı kitabından

GÖRÜŞMECİLER

Sudan örülmüşe benziyorlar

Yaklaşıp dokunsam usulcana

Akacaklar şiirlerin içine

Bir yaprak gibi kaldırarak

Bütün sözcükleri

Çekinmeden ve kendini sıkmadan

Birer taş bıraksam ayrı ayrı

Her birinin alnının ortasına

Biliyorum ki yüzyılda ancak iner

Her birinin dibine

Ne ile doludur diyemiyorum ağızları

Oturup konuşsak şöyle biz bize

Fırtına olup çıkacak sözcükler

Gündüzleri dağlara doğru esen

Geceleri dağlardan denize

İçerde olan biri her daim

Gömleğinin düğmelerini iliklerken

Onu yıkayıp ütüleyen elleri

Ve kurutulduğu balkonu düşünür

Yaşlansa da gözleri

Yollarına da ısındılar oraların

Manavlarına, kahvelerine, bakkallarına

Görüş günlerine, bekleme yerlerine

Ama bir türlü alışamadılar

Ayrılış saatlerine

“Yurdumun Şiir Defteri“adlı kitabından

GÖZYAŞLARI DA ÇİÇEK AÇAR

Ellerimi dokunduğum her yerde

Çığlık çığlığa kıvranıyor hayat

Ve ölen arkadaşların giysilerini

Bir kere daha dürüp koyuyor analar

Çamaşır sandıklarına

Gözyaşları da çiçek açar

Bugün yurtyeri olsa da acılara

Kayaların en sarp yerlerindeki

Kırlangıç yuvalarını andıran alnın

Bir gün terli bir gelecek uçuracak

Sabahlardan akşamlara kadar

Gözyaşları da çiçek açar

Ansızın oyuna başlayan çocukların

Sesleri kadar canlı ve huylu

Sevinçleri kadar taze ve acemi

Bir duruş kuşatacak işte seni

Gözyaşları da çiçek açar

Başını dayadığın ağaç dalı

Bak hafifçe eğildi toprağa doğru

Uyuyan bir çocuğun soluk alışını

Dinler gibi kendini vererek

Yaklaş, yüzünü örse de acılar

Boynundan ter boşalan herkese

Gözyaşları da çiçek açar

Yaklaş, yüzünü örse de acılar

Ve nasıl yakalarsa toprağı kök

Suları renk, dalları kiraz

Sen de öyle yakala hayatı

Yürü kol kola canıma değsin

Gözyaşları da çiçek açar

Yazko Edebiyat, Sayı: 21

“Gözyaşları da Çiçek Açar” adlı kitabından

İKİNDİ ATLARI

ve bir kral ölüsünün aklığı

sana benzerdi denizleriyle

unutmadan fenike’li çocuğunu

güzellerdi günü birlik evine

onlar ikindi atları gecemden

sunulanır erkenci dudakları

uzak sularında bekliyenlerin

ağıtıdır çekip-gitmesi süremde

koşarlardı soluğuma tanımsız

soğuk otlarında bir nice otun

hep yorulmuş olmadan belki de

çok belli eski bir ağırlamama

KAÇAK

konuşmadığım ülkeme belliyiz onlara yorulmadan

en büyük sorumlusuyuz bir uzun kartalın

ve yangınların belki de bir sabahın

anlamını kullanıyoruz ölü at başlarına

yani yeni bir duyguda sürgünler bozgunlar

geçerler gecelerimizden unutulmuşa uyan

ıslaklığında yitirilmiş erdemlere ne denli

hep sularında süreli bir ceylân

kırık akşamları çarşılıyoruz ala mora

bozuk otlarında eski bir bunaltının

dudakları saygılıyoruz bunca dudaklardan

ellerimiz bir zencinin unutulmuşluğu çağına

eskisel şehirleri ve anmalardan

SEN TEK BAŞINA DEĞİLSİN

Sen tek başına değilsin

Yağmurda koşan taylar gibi

Ve toprağı iyice kavrayan

Kökler kadar akranın var

Omuzlarında hayat ve şiir

Alınterinden bir yürüyüş

Sis örtse de alnını bazan

Dalına göre konsa da kuşlar

Kalem seni arkalıyor boyna

Gülü saklayan yaprak

Ve kızartan toz

Çok alışkın acılı yanın

Güneşte bozaran yavşanların

Islaklığına

Ellesen yorgun bir buzağıyı

Sırdaşın olur senin yiğidim

Mapusane günlerinde görüşmecin

Çünkü adaşların da uğurlandı

Sen tek başına değilsin

Omuzlarında hayat ve şiir

Alınterinden bir yürüyüş

Sen tek başına değilsin

“Sen Tek Başına Değilsin” adlı kitabından

ÜLKEMİN ŞİİR ATLASI

III

Ben aradığım her şeyi yana yakıla aradım

Kaygılar taşıdım mutlaka bulmalıyım diye

Ama kaldırdığım her taşın altından

Çıka çıka bir yığın böcek çıktı

Kimisi deliklerine kaçtı, kimisi üstüme ağdı

Yol günlüklerine geçti attığım adımlar

Çocukken boynunu kopardığım kuş yavruları

Düşlerimde yolumu kesip bir bir gözlerimi oydular

Ve eğdiğim fidanlar büyüyüp gelişince

Gövdeleri tabutuma birer tahta oldu

Sulara bıraktığım hüsnüyusufların

Yan yatıp suyun üstünde durması gerekirken

Hepsi de dibine çöküp gitti bir bir

Demek ki her şeyin bir derinliği var

Demek ki her şey biraz da derinliktir

Daima ayrılıklar üretti benim yürüyüşlerim

O yüzden adı ayrılık olan bir çiçektir

Şimdi benim avuçlarımdaki çizgiler

Oysa eskiden alçalan bir kara kırlangıcın

Kuyruğunun duruşuydu.

XLVI

Bilirim incelik ister marifet ister

Arkadaş seçmek de yar seçmek kadar

Çünkü göreceğin küçük bir ihanet bile

Adama evlat acısı gibi koyar

Düşün ki içini döktüğün, sırlarını verdiğin

Seninle birlikte aynı ufka alın dayamış

Birlikte saklanmış, birlikte yatmış birisi

Bakmışsın ki günün birinde ayrılıp gitmiş

Aslında bir su damlası kadar hafiftir insan

Bir söz kadar uçucu, bir reyhan kadar yabani

Ve kırlangıçların gözleri kadar ürkek

Eğer cesaretle doldurmamışsa kalbini

Bilirim oldum olası incelik ister

Arkadaş seçmek de yar seçmek kadar

Çünkü gün gelip çıkarıp öfkeni vereceksin

Ve yurduna dair taşıdığın güzel şeyleri

XLVII

Yürüdüğüm yolları deftere yazmayı

Günlük tutmayı bağırıp çağırmayı

Ve hayatım üstüne haberler çıkarmayı

Bir marifet sayıp kendimi ele verdim

Bir damla suyun bile ağırlığını düşünmedim

Ama taşı toprakla toprağı çamurla kıyaslayıp

Taşıdığım düşüncelerin sözlere dökülüşüne

Bir anlam veremeden çekip gitmedim

“Ülkemin Şiir Atlası” adlı kitabından