HÜSEYİN NİHAL ATSIZ

(12 Ocak 1905, İstanbul - 11 Aralık 1975, İstanbul)

       İstanbul Edebiyat Fakültesi’ni bitirdikten sonra çeşitli illerde edebiyat öğretmenliği yaptı. Türkçü dergiler çıkardı. 1944 yılındaki Türkçülük olayından sonra bir süre hapis yattı.

       Roman ve edebiyat tarihiyle ilgili kitaplar yayımladı. Şiirlerinde halk şiiri biçimlerini kullandı.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Yolların Sonu (1946)

Kaynaklar:

A  Abdullah Özkan – Refik Durbaş, Cumhuriyetten Günümüze Türk Şiiri Antolojisi, Cilt 1, 1999, Boyut Dosya Yayınları, İst., s. 130

Şiirlerinden Seçmeler:

GEL BUYRUĞU

Tanrı'nın "gel" buyruğu tatlılıkla erince

Ona doğru can kuşu nice uçmasın, nice?

Ne yaşamak tasası, ne dünyanın yasası,

Ne de bir kaygı kalır can yükünü derince.

Bu dirlik bir kılıçsa ölüm onun kınıdır;

İkisini birlikte verirler bir verince.

Ecel dedikleri şey erlerin kevseridir;

Gözünü kırpmadan iç, içme çağı erince.

Bir yumunca gözünü, kaybedince özünü

Çalamazsın sazını öyle inceden ince

Ne güneş kalır, ne ay; ne ırmak akar, ne çay;

Dünyaya gelmedin say yağız yere girince.

Bildiğin, neyse unut, Tanrı'ya kavuştun tut,

Bir gün ölüm meleği seni yere serince.

Şu gördüğün ne varsa birer küçük damladır,

Bir denize akıyor hepsi yerli yerince.

Bitiş gördüğün baştır, mezar beşiğe aştır,

Ölü diriye eştir, düşün biraz derince.

Atsız! Ölüm gerekmez teninde can yaşarken,

Sen burada olmazsın ölüm kanat gerince.

                                            

“Yolların Sonu”