(2009, Sel Yayıncılık, İst., 80 s.)
Kitaptan Bir Şiir:
İSTANBUL
aslında çocukluktu
vazgeçtiğim
yol kenarında,
silme nar dolu,
o ağacın yanından
bir nar bile
koparmadan geçerken.
kendime
minderlerden ev yaptığım
kış akşamı,
annemin anlattığı
masaldan korkup
o evin içine
saklanmam
bu zamana aitmiş
meğer,
korkularıma sığınak
yaratacakmışım.
kar yağdığında
ağzım açık,
başım yukarıda
koşmam sokaklarda
sonradan yanacak
içimi serinletmek içinmiş.
amcam kanser
olduğunda, ben götürürdüm
çapa’ya. ” hep
bembeyaz bunlar, vay anasını be, ne bu..”
ah amca, takma
gözünü sildiğin keten mendil
kapı arkasında
kalan ceketinde unutuldu.
şimdi kar yağmıyor
ve sokaklarda başı
yukarıda
koşmuyor çocuklar.
sesler, sözcükler
ve görüntülerden başka
bir şey kalmadı
hayatımda.
Selahattin Yolgiden
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder