MUAMMER KARADAŞ

 

(13 Aralık 1960 (nüfus kaydı 4 Ocak 1964), Aşağıkayı Köyü, Tosya /Kastamonu  - )

Satiye Hanım ile marangoz İrfan Karadaş'ın oğlu. İlkokulu doğduğu köyde bitirdi. İlkokulu bitirdiği yıl (1973), bütün köy bir yangınla ortadan kalktı. Babasının, işini sürdürebilmesi için Tosya'ya göçtüler. Ortaokula, bir yıl gecikmeyle burada başladı. Ortaokul ikinci sınıfta 'parasız yatılı' sınavını kazanarak öğrenimini (23 Ağustos Ortaokulu’nda, Abdurrahman Paşa’da yatılı olarak) Kastamonu'da sürdürdü.  Babası 'kısa yoldan meslek sahibi' olmasını istediğinden birkaç meslek lisesinin sınavına girdi. Bunlardan Tapu ve Kadastro Meslek Lisesi'ni seçerek Ankara'ya geçti (1977). Liseyi bitirir bitirmez Rize'ye Kadastro fen memuru olarak atandı (1980). Rize'de bir yıl çalıştıktan sonra Üniversite sınavlarına girdi ve Gazi Üniversitesi Gazi Eğitim Fakültesi (o zaman Gazi Yüksek Öğretmen Okulu) Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü'nü kazandı. Memurluktan istifa etti ve bu okulu büyük ekonomik ve psikolojik zorluklar içinde 1987 yılında bitirdi. Öğretmen olarak ilk ataması Diyarbakır'a yapıldı. Burada iki yıl kadar görev yaptıktan sonra, öğretmenlikten ayrıldı. Ertesi yıl askere gitti. Askerliğini Çaycuma’da asker öğretmen olarak tamamladı. Ardından, İstanbul’da 20 yıl kadar sürecek özel dershane serüveni başladı. 2011’de yeniden devlet hizmetine döndü. Üç yıl İnegöl’de Türk Dili ve Edebiyatı Öğretmenliği, ardından İstanbul’da Gülten Özaydın Çok Programlı Anadolu Lisesi’nde beş yıl Türk Dili ve Edebiyatı öğretmenliği yaptı. Halen İzmir Çeşme'de Hacı Murat - Hatice Özsoy Anadolu Lisesi'nde bu görevini sürdürüyor. İzmir'de yaşıyor; evli, bir çocuk babasıdır.
Şiir yazmaya ortaokul birinci sınıfta başladı. İlkokuldayken babasının tozlu raflarda duran, uyaklı ama ölçü bilinci olmadan yazılmış çok lirik destanlarıyla karşılaştı. Babasının bu şiirlerdeki duyarlığı, ta o zamandan etkiledi onu. İlkokul öğretmeni ise iyi bir şiirseverdi (İsmet Kaya). Hemen her gün derslerde şiirler okurdu. Buna kendi içedönüklüğü ve kitaplara duyduğu büyük ilgiyi de eklersek tam anlamıyla bir şiirsel atmosfer içinde yetiştiği söylenebilir. İlk şiiri; "Bağrımda Açan Yumruk" Haziran 1983’te Yarın dergisinde, ilk yazısı; Adnan Satıcı’nın ilk kitabı üzerine yazılmış olan “Yaralı Atın Ayak İzleri ya da Kimiz?” Ocak 1986'da Sanat Rehberi dergisinde (S. 35) yayımlandı. Varlık dergisinin Temmuz 1985’te yayımlanan 934. sayısında “Her Sayı Yeni Bir Ozan Sayfası”nda toplu şiirlerim yayımlandı. Varlık dergisinin 958. sayısından (Temmuz 1987) başlayarak “Şiire Armağan” üst başlığıyla bir süre denemeler yazdı. Şiir, yazı ve söyleşileri Akatalpa, Broy, Edebiyat ve Eleştiri, Mecaz, Sincan İstasyonu, Su, Varlık, Yarın gibi dergilerde yayımlandı. 
Sanat Rehberi ve Su Şiir Seçkisi'ne editör, şiir sorumlusu ve düzeltmen olarak katkıda bulundu. Cem Yayınevi (1986-1987)  ve Su Yayınevi'nde redaktör ve düzeltmenlik yaptı. Halit Ziya Uşalıgil’in Mai ve Siyah ve Aşk-ı Memnu adlı kitaplarını günümüz Türkçesine aktardı ve İlgi Yayınevi tarafından yayımlandı.
2016 - 2017 eğitim - öğretim yılında yönetmen ve uygulayıcı olarak öğrencilerle Cimri (Moliere) adlı klasik güldürüyü hazırladı ve oynadı.
Ödül: 1984’te Yeni Türkü Yayınları Şiir Yarışması’nda adı “övgüye değer şair” olarak anıldı. 1986’da Ankara Tabipler Odası'nın düzenlediği Barış konulu şiir yarışmasında "Yaşama Telgraf" adlı şiiriyle ikincilik ödülü, 1987’de "Aşkta Sakınmak Olmaz" adlı dosyasıyla Akademi Kitabevi Şiir Başarı Ödülü'nü aldı.
Yapıtları: Şiir: *Aşkta Sakınmak Olmaz, Cem, İst.: 1988 *Bir Tetik Boşluğunda, Öteki, Ank.: 1998 *Bütün Zamanların Yabancısı, Yeniyazı, İst.: 2012 *Issızlıklar, Yalnızlıklar, Umarsızlıklar, 2017, Öteki, İst.: 2017 *Yitik Yankı, Toplu şiirler, Klaros, Ank.: 2020.
İnceleme: Ama Öğretmenim Bu Yanlış /Zalim Terbiye, Gülsün Özakın (Kaya) ile;  Kora, İst.: 1997.
Kaynaklar: Bilgi Formu, 2019; Eray Canberk, “Genç Şairlerin Şiire Bakışı”, Varlık, S. 975, Aralık 1988; Nuh Ömer Çetinay, “Muammer Karadaş’la ‘Aşkta Sakınmak Olmaz’ Üstüne Söyleşi”, Varlık, S. 978, Mart 1989;
http://muamerkaradas.blogcu.com/muammer-karadas/5616814
http://muammerkrds.blogspot.com.tr/

 

Şiirlerinden Seçmeler:

ADNAN SATICI ANITI

I. Arkayüz

Bir ortaçağ şövalyesi, kılıcını aşkla bilemiş

Sesi, ışığın hammaddesi; şiirin örsünde incelmiş

Ulu bir destanın kıvrılmış bir sayfasında

Yorgun atını yeden bir kurtuluş savaşçısı

Çiçekleri ezmemek için balerin gibi yürür

Yitmiş bir yüzü arar atının su içtiği her akarsuda

Dönüp dönüp yine arar, irkilir bir uçurumun başında

Tanıdık bütün yüzler yabancıdır; yabancı bütün yüzlerde

Biraz kendi vardır, su verilmeden önceki hali, ham hali

Ulu bir destanın yazıya geç geçirilmiş halidir hayatı

Çok azı ele geçirilmiş, bütünlükten yoksun, finali yitik

O destanın destan anlatıcısıdır kendi, kimseye değil atına

Bir şiir gibi akan bir derenin kıyısında soluk soluğa

Zaman kısa destan uzundur ne aşka ne dostluğa

O, uçurumlardan ezberlemiştir bu ulu destanı

Bir gün memeden kestiğinde onu dağlar,

Bir kasabadan öksüz kaldığında ah o ne tevekkül

Anlattığı destanın kahramanı kendi mi, mümkün

Bütün inanmışlar var’da biri bulur;

Kibrit çakar aşkı arar o, aradığı kendidir

Bulamazsa bir daha çakar bir daha bir daha

Bulduğu ülkesiz bir öksüzdür sende bende şiirde

Karatahta başında karıncalara su içmeyi öğretir

Kendi bilirmiş gibi; yankıyan ses onun değildir

Yadsıyan ses onundur, düş içinde düş durur

Boynuna kement geçirilmiş düş düş müdür

II. Sağyanyüz

Her yol ölüme çıkar elbet; odur haritaya çizdiği ırmağın.

Bunu kavramış her yüreğe, cızırtıyla boşalır ırmak.

Kişiliksizdir ölüm, yapışan sigaranın dudağı kanatması.

“Ne demiş uçurumda açan çiçek?

– Yurdumsun ey uçurum!”

Oysa, “Bizim işimiz uçurum ezberlemek değil mi?”

Ömrümüz bu ülkedir, uçurum ezberlemekle geçti

Hiçbir şey bozamadı ezberimizi, kına yakabiliriz.

Konuşabiliriz gidenin ardından doya kana; sıcak!

Karanlık sokaklarda hayat mı dilendik utana usana.

Sivas ellerinde sazımız çalındı da yutkunduk kaldık

Yutkunduk kaldık her tuhaf ölümde biraz daha.

Karagüller kuşanıp çıkmalı değil miydik sokaklara

Sessiz bir sitemle o gülü yorumlamalı değil miydik?

Göz ermez bir harita serdiler de önümüze “Haydi!” dediler.

Uzundu yolumuz uzun; yorumsuz ve korkunçtu; bilmez değildik

Ama çatlattık biz atımızı daha yolun başında; kaldık mı yayan.

Aklımızı imbiklerden damıttık: hayat mı bu kadar mı çöl!

“Gitsek mi, kuşkuluyum, ya yoksa?!”

Demişti Adnan: “Ben dondum oysa yeryüzü sıcak

Ölümün benden genç adı olmayacak.” demişti Adnan.

Adnan, "Ölümün benden genç adı olmayacak.” Demişti

Akatalpa, Sayı: 120, Aralık 2009

BAŞROLLERDE HÜZÜN

Bütün olasılıklarda bir yolculuk beliriyor

Yüzünde mola veriyor bir sonbahar treni

Bir an geliyor söz bitiyor kara gecede

Geriye gözlerin kalıyor uzak bir su sesi

Mekân ve zaman bu öyküde rol almıyor

Uzun, çatal bir ıslık yalnız, hüzün icabı

Bir de ölü yapraklar, bir de deli yollar,

Bir de bir fincan acı kahve, anlarsın ya!

Bir an geliyor sönüyor bütün ışık

Geriye ne kalıyor: Başrollerde hüzün

Mekân ayışığı, zaman yaşlı tomurcuk

Bir yaşam ödeyerek öğrendiğim dili

Kimse, hiç kimse konuşmuyor artık

Akatalpa, Sayı: 137, Mayıs 2011

BEN BU HAYATI SEVMEDİM

Siz beni sevmediniz, biliyorum

Ben de kendimi sevmemiştim zaten

Yorumsuz katıldım hayata, biliyorsunuz

Yorumsuz ayrılıyorum, bilmiyorsunuz

Yoktu, olmayanda aradım bir süre

İki kimlikliyim, bilmiyorsunuz

Beni çok zeki biliyorlar gündüzleri

Bir hiç olup çıkıyorum mesai bitimleri

Kimse beni sevmedi, biliyorum

Sevmeseniz de olurdu kendime acımasam

Yol kıyılarında kaktüslere eğilmesem

Bunun hiçbir önemi yok biliyorum

Ben hâlâ seviyorum bazılarınızı

Ama bunun ne anlama geldiğini bilmiyorum

Beni çırılçıplak görenleri anlıyorum da

Sivilim, sivilsin, sivil; ay ne kadar siviliz

Ben sizi ne zaman terk ettim biliyor musunuz

Suyun bunun kirlendiği zaman

İçimdeki bebek uyuduğu zaman

Bir dalgınlığıma geldi de işte o zaman

Ben sizi ne zaman terk ettim biliyor musunuz

Bilmeseniz daha iyi 

*30 Haziran 2020 tarihinde güncellendi.