NEVRUZ UĞUR

(5 Nisan 1955, Bafra / Samsun - )

Kendi işlerinde çalıştı. Dört ayrı derginin yayın yönetmenliği ve diğer emek süreçlerinde yer aldı. İstanbul’da yaşıyor.

İlk şiiri 1982'de Varlık Dergisi’nde (Nisan 1982) yayınlandı. Şiirleri, yazıları ve söyleşileri Aksi Sanat, Amanos Edebiyat, Amik, Çini Kitap, Dar Sokak, Düşün, Edebiyat’81, Edebiyat Nöbeti, Eliz Edebiyat, Evrensel Kültür, Gökyüzü, İnsancıl, Karalama, Mühür, Öteki-siz, Papirüs, Sanat Emeği, Sarmal Çevrim, Sol, Şiiri Özlüyorum, Taflan, Tmolos Edebiyat, Varlık, Yaşam Sanat, Yeni Olgu, Yıldız Tozu gibi dergilerde yayımlandı.

Hakkında Hazırlanan Özel Sayı ve Dosyalar: Edebiyat Nöbeti, S. 19, Kasım-Aralık 2018.

Yapıtları: Şiir: *Gecenin Göklerinde Yanarken Sesim, Ner Ktb., 1988 *Hiçbir Şey… ve Bir Şey…, Karalama Dergisi, 2004 *Hata  Günlüğü, Şiiri Özlüyorum, Nevşehir: 2014 *Su Dağları, Mühür, İst.: 2016 Yamalı Bulut, Temren, İzmir: 2018 *Uzağın Tozları, Kaos Çocuk Parkı, Ank.: 2019 *Linç Lirikleri, Klaros, Ank.: 2020 *Daha Gazel-Toplu Şiirleri, (Daha önce yayınlanmış yedi kitabıyla yayımlanmamış "Daktilo Şarkıları", "Kısa Yol Sunumları", "Antakya Prelüdleri", "Daha Gazel", "Ulu Destanlar", Caz Bahçeleri" ve Renkler Söküğü" adlı dosyalarının birlikte basımı) Klaros, Ank.: 2020  

Kaynaklar: Hilmi Haşal, "Nevruz Uğur ve Labirent Çelişmeleri", Eliz Edebiyat, S. 92, Ağustos 2016, 3, Nevruz Uğur, Daha Gazel, Toplu Şiirleri, Klaros, Ank.: 2020.

*22 Mart 2022 tarihinde güncellendi.

Şiirlerinden Seçmeler:

BİR DEMET ŞİMŞEK

dokundum naaşına içinde yoktun

alıp götürdüler öyle yokluğunu

kaldı çevrede vaktin alevli ahı

tabutunun içinde olmayan her şeyin kaldı

değneğindeki avucun alnında şapka tereğinin yarım gölgesi

kirazın kesik kolundaki sakun

göldeki apat ağ ve iskele

ve iskeleyi okşayan yeşil teni gölün

anneme uçan sesin ağaçların üstünden

alıp gittiler

toplayıp geldik nen varsa

bir demet şimşekti kalan

ÇİÇEKAÇTIKIRILDIĞIMAYNA

I-

yaramı giyinip bakınca aynasına karanlığın

koştum mesafelerin korkumu çağırdığı soyutlara

yüzüme ay ışığı aldım kalbime eski gölgeler

koştukça rüzgarların soldurduğu sulardan geçtim

çıplaklığına ulaştım insanlığımın bomboştu ellerim

uykularıma su katan seviştiğim cadı

soğuk ruhuyla güldü uzun uzun

gövdemin orguyla haz huyları edindi

şehrin sessizliğine çarpa çarpa bi alev uçup gitti

pencerelerin endişeli bakışlarında yüksek teraslardan

kıyısız denizlerin senfonisine

yıldız kırıntılarını yuttu balıklar ellerimi ıslatmadan sevdim pullarını

bi pandanın pamuk sevinciyle pembeleşiyor avcumdaki çizikler

yüklendiğim sözcüklerle yıkıldım kanımın kuyusuna

eski tenhalıkların desenleri odamın duvarlarına indi

gece geceye indi.son ayetti manasızlığım indi

soyundum urbasını yaramın ruhumdan gövdem indi

şehre çiseleyen siste

düşüme ve uyanışıma sevincin el çırpan çimleri

incelen biri geçti içinden kırıldığım aynanın

kırmızı bi yokluk aktı yüzümden vakte

gül beklediğim daldı kokusundan bildim

balkonda mızıka çalan şafaktan

II-

vakte asılı saz mı tezenesinde çiçekler açtıran

kırık yüklenmelerin çilesinde göğsü elenen

kokuşmuşluğun gezindiği sokaklara bırakmış klakson çapakları

biteviye uluyan geometrisine mükerrerlik başkası mı

omuzlarını gün ışığında kuşlar taşıyan duvarlar

gölgelere tüneyen korkunun renksizliğinde

pelur yelkenliler yapıp yakamozlar çoğaltan aşk

göğe mi yağıyor yeryüzünden

ki turkuvaz kıyılarından sarkıyor bulutlar

sazlarının göğsüne erdiği şehri yüklenmiş gökyüce

limitlere kırbaç vuran şimşekleriyle geçiyor

yıkıyor yakıyor onarıyor saflığımızı

ölümlü tanrılar büyük nasılsa bâki’den

Mühür, Sayı: 65, Temmuz-Ağustos 2016

İNCE GAZEL

1.

sözümün tılsımında tazesin, sıcaksın, yarasın

bulutları kaldıran rüzgarsın mavi suskularımda;

sıcak ovaların kokusu gibisin,

ekinlerin yeşilliğinden ve huşudan geliyorsun

2.

ay ışığı giyinmiş göllersin eteğinde kayaların

yıldızname okuyor gözlerin ortadoğu gecelerine

emsileden maksuttan çekilmiş sıygasın

dillerle bölünen Babil’den geliyorsun

3.

yeşil sesli ayetler çiseliyor göğsüm yarılıyor

tecvitli mahreçlerin ilahisi, flamenkosu gözlerin

imameler ve haçları korlaşırken dudaklarda

mahramanı tana savurup çıplak geliyorsun

4.

bağın mı küstü, bağbanın mı öldü ne

makasının kırığı kalbinde kalmış bahçenin

meyvelerin acıkmış, hırsız kemanlar yasak

kıskançlık diyorsun yokluğuna yalan geliyorsun

5.

tinimin ziyafet temcidi sevdalara uyandım

suyuna şarabına ekmeğine tuzuna okut beni

müstesnadır unutmak ve hata

ebedi bir orucun iftarına geliyorsun

İŞKİL

hani tüm sular çağırır hiçbirine giremezsin

hani yıldız kırıkları üşür içinde geceleri

dokunduğun her nesne yiter tenin dahil

ansızın adımın ikinci merdivendir gülersin

ya da okuyamazsın içindeki hızdan aklındaki yazıyı

uçan bir imge başka bir dala konmuştur

olan olmuştur

işte öyle bi an geçiyor üstümden

kendimle olan kısa mesafede

geçenle geçildiğimi sanıyorum ben

PİANO KEDERLER - 1

ıslaklığa çöken esmerlik kederli ruhundan inmiş mazinin

inciltmeden kokladım sokağa uzanan sarmaşığını gecenin

katılıkların yordamı karaltıların savruk pejmürde suskusu

şölenden çekilmiş cinlerin cenk yorgunluğundaki aryaydı

insanın soyut geometrisiyle düş yansıları

sonsuz alacakaranlığına yüreklerin rafine endişeler bırakıyor

imgelem testimizden sızan siyah korkuları

batıl meyhanesinde hayatın aczimize sunuyoruz

çan çiçekleri kemiriyor esrik yaralarımızı

ay bakıp bakıp ağaçların arasından buluta giriyor

kapatıyorum penceremi melekleri üzecek melekelerimle

dualardan daha sıcak uykulara iniyorum

geceyi uğurluyorum bilmediğim ülkeye

gözkapaklarımı annem kapatıyor

öksüzlük namazlarına duruyorum seccade bilip gölgesini

annem yok. annem yok.

kederli ruhumdan sesi geçiyor

yeşil bi geleğen tutukluyor kalbimi

06 SULARI

1.

adındır bu şu an terk edilecek gemide

adındır sıcak yatağımda uyuyan yokluk

yüklendigim sızı içtiğim su acıktığım adındır

şimdi adındır dün adındı yarın adın olacak

bütün sabahları süsleyeceğim gülüşlerinle

şu soylu boşluğa bağıracağım adındır

adını aldım gidiyorum şu çelik gürültüye

yüksekten koparcasına düşen kalın zincir sesleri adındır

rölantiler rotalar molalar çay saatlerinin serinliği

işçilerin kalbinde tüten bebekler adındır

adındır şu görkem

nasıl girebilirim bu cehennemlere adın olmasa

adın olmasa tadı olur mu mavinin ve huysuzluğun

verilmeyen dalları kırar mı rüzgarlar

adındır öfkemin tadı

tuzum ekmeğim sevincim adındır

adına yazdım ben bunca alevi 06 sularında

“Hata  Günlüğü” adlı kitabından

SU DAĞLARI

V

bi duygu sancıdı yüreğinde vaktin

dizlerim ağlayacağını söyledi güneşin

tahtabacak bi gölge çöktü yanıma

ayaklarındaki çimenliğe baktım

bi rüzgar kesmiş yeşilken budağını

baltaların sesiyle uyanmış su dağlarına

kuyulara hile taşıyan kervanların endişesi

ayak olmuş anadoluya

o rüzgar hâlâ çöl gemilerine kuran okuyor

ay ışığında ölülerini arıyor insanlar

güneşin kanlı dallarından geçiyor vakit

ektiği çiçekleri söküp içimizden geçiyor vakit

akdenizin karnını dinliyor su dağları